Als het hart harder klopt, bloed sneller stroomt, haartjes op de armen rijzen en de huid bobbeltjes toont, dan is er sprake van iets bijzonders. Zodra muziek in je oren klinkt, de zon zich in je nestelt en honger smaakt naar chocola, dan is dat de opmaak van iets bijzonders. Als de maan je wakker houdt en zoete dromen overdag onrust stoken, dan kondigt zich iets bijzonders aan.
Wat is nu precies die bijzonderheid die zorgt dat ik zo lyrisch metafoor, wentel en keer in zoete woorden? Is het een ontmoeting ergens tussen nu en later, die prikkelt en nieuwsgierig maakt, zeurt en kriebelt? Een ontmoeting die bij gedachte aan, mijn maag tot tango polka dwingt en vlinders in beweging zet?
Het zou zo maar kunnen, een ontmoeting in verschiet, bijzonder spannend voor alle partijen. In iedere ontmoeting zijn nieuwe wegen te ontdekken. Afgetakte wegen die vaak oorsprong vinden in een ver verleden. Onverdeeld bedeeld. Samenkomend in een smachtend universum, van hoop, verlangen en moed.
Voor de zekerheid schrijf ik ze maar op. Alle verschijningsvormen van bijzonder. Voor je het weet waaien ze weg, trekken ze aan je voorbij. Onopmerkzaam. Dat zou zonde zijn. Niets liever beklijf ik in bijzonderheden. Ontmoetingen zorgvuldig gedestilleerd uit grote wanordes van gedachten.
30 reacties
troubadour · 1 februari 2014 op 06:59
Je doet me denken aan een beeldhouwer, die steeds maar aan het jongleren slaat met zijn beitels. Heel kundig maar ik wacht op het beeld.
Mien · 1 februari 2014 op 11:14
Dank voor je reactie troubadour. Je hebt de column goed gelezen en slaat de spijker op z’n kop.
Sometimes it’s better to travel than to arrive at your final destination (Pirsig).
pally · 1 februari 2014 op 11:29
Soms zet kort en ingedikt je aan het denken. Het laat vrijheid voor fantasie en eigen invulling. Dat is wat dit stukje bij mij teweeg brengt, Mien. Een heel bijzonder buoillonblokje van paddenstoelen waar ik dromerig gerechten bij kan verzinnen.
Maar een recept aan het eind misstaat dan niet. Dat mis ik een beetje.
Mien · 1 februari 2014 op 11:49
Bedankt voor je reactie Pally. Fijn dat het stuk jou tot dromen aanzet. Het zou toch zonde zijn om daar een recept of leeswijzer bij te geven? De zoektocht naar duiding is toch veel leuker.
Yfs · 1 februari 2014 op 11:31
Een column die heel diep gaat. Er staan hele mooie zinnen in Mien, maar vooral deze :
‘en ontmoeting die bij gedachte aan, mijn maag tot tango polka dwingt en vlinders in beweging zet?’
Bijzonder hoe je van “metafoor’ een werkwoord hebt gemaakt.
Je reactie hierboven “Sometimes it’s better to travel then to arrive at your final destination:”zou een mooie afsluiting geweest zijn van je column.!
Mooie VC! :rose:
Mien · 1 februari 2014 op 11:52
Dank voor je reactie Yfs. Je hebt een punt met de afsluiter. Maar ik laat toch liever de lezer zelf concluderen.
trawant · 1 februari 2014 op 14:22
Altijd weer verbazend Mien, hoe je de feedback en suggesties van je lezers met een elegante pirouette weet te ontwijken.
Ook nu blijkt de ontbrekende pointe weer exact je bedoeling te zijn.
Tja..wat valt er dan nog te zeggen.
Behalve dat dit stukje naar mijn idee hoe compleet als opsomming en hoe lyrisch ook geschreven, in het luchtledige blijft hangen. Als een rijk versierd lijstje zonder schilderij.
Mien · 1 februari 2014 op 17:03
Tjsa, wat is je punt trawant?
Volgens mij ben ik best duidelijk geweest in de beantwoording.
Misschien is dat het punt?
Lyrisch geschreven is absoluut waar.
Een schilderijtje opgehangen in het luchtledige ook prima.
Bedankt voor je reactie.
Jip · 1 februari 2014 op 19:32
Miennn… Trawant zegt dat je column geen inhoud heeft, maar alleen een mooi lijstje is. Dus het cadeautje bestaat alleen uit mooi pakpapier zoiets.
Dat je het niet snapt is misschien juist wel jouw probleem.
Je goochelt met mooie woorden en dat geeft soms een verrassende kleurencombinatie, maar het gaat niet echt ergens over!
Maar van mij mag je nog wel wat ronddollen hoor met die letters en woorden.
Poot! Jip
Mien · 1 februari 2014 op 22:42
Jammer, dat je het niet begrijpt Jip, uitgezonderd het dollen met letters en woorden. Een niet onbelangrijk onderdeel van het schrijven, nietwaar. Ben wel benieuwd wat je baasje ervan vindt, of ben je haar spreekbuis geworden? Zou die er hetzelfde over denken?
trawant · 1 februari 2014 op 20:45
Mien, punt is dat je naar mijn idee geneigd ben om opmerkingen over je columns terug te spelen naar de lezer en zo het gelijk aan je zijde te houden. Dat doe je op speelse wijze maar het heeft iets van; ‘Wat er ook gezegd wordt, ik vier hier mijn eigen feestje.’
In alle reacties hoor je terug dat er iets ontbreekt aan je column, een slot, een afmaker, een laatste zin.
Dan vind ik het gemakkelijk om het ontbreken daarvan af te doen met een opmerking over ‘de weg en het doel’ en de lezer zelf zijn conclusie te laten trekken.
Op die manier wordt reageren een filosofisch dispuut terwijl het wat mij betreft om de kwaliteit en de consistentie van de column gaat. Natuurlijk allemaal je goed recht, maar mij ontgaat dan de zin van een zorgvuldige en uitgebreide reactie.
Bovendien vind ik het een mager stukje als VC, toch een beetje een maand lang uithangbord van CX.
Maar ja da’s mien mening..
Mien · 1 februari 2014 op 22:55
Beste trawant, ik kan alleen maar zeggen wat ik er zelf van denk. En ja, je moet zelf de slingers af en toe ophangen. Wil niet zeggen dat ik niet leer van de opmerkingen. Maar juist omdat het de VC betreft heb ik besloten om inzicht te geven waarom en hoe ik schrijf. In een stijl die niet iedereen behaagt, gezien de reacties tot dusver. Maar het wil niet zeggen dat ik me dan moet conformeren aan een stijl die gevraagd wordt. Als we dat allemaal doen blijven we hangen in veel van hetzelfde. Daar pas ik voor. Liever blijf ik reizen in de taal. Jammer trouwens dat er geen categorie filosofie is. Het zou een welkome aanvulling zijn op CX. Lees het boek van Pirsig eens voor de aardigheid. Het opent een nieuwe wereld. Echt waar. Heb lief en verwonder.
Vera · 2 februari 2014 op 01:43
Handhaaf het vacuüm waarin je mij als lezer kwijtraakt, Mien. Koester de ongerepte wereld waarop je jezelf losrukt uit zwarte gaten. Het is één grote drakentuin. Laat het perkje, dat je zo bewust hebt lopen opkloten, door niemand verkavelen. Zeker niet door hen die jou onder vermeende hypnose willen aangeven hoe een lettertang werkt. Want jij harkt nou eenmaal lettertangloze grond, mijn waarde. Met een wedstrijdwaardige hark. Jouw hark. Je kuist er het tuintje van Zeus mee. En Zeus moet daar weet van hebben, zou je zeggen. Dus weiger de fijnmazige kam die ze je hier aanreiken. Kam je wilde haren altijd met een riek. Nooit mag het goed zitten, hoor je?!
De kans is alleen wel groot dat je vragen gesteld krijgt, die jij ook anderen stelt. Basale vragen die andersom van jou afglijden zo te lezen. In die verstandhouding verliezen wij de wederzijdsheid en zal ik genoegen moeten nemen met jouw beperkte opvatting van elkaar verderop helpen.
Mien · 2 februari 2014 op 21:19
Bedankt voor jouw reactie. Hij is memorabel, filosofisch en poëtisch. Dat waardeer ik.
Pierken · 2 februari 2014 op 14:16
Ik ben het niet met je eens, Vera. Als ik je goed begrijp heb jij het over de mate waarop wij elkaar hier serieus moeten nemen. Daarin schiet je een beetje door wanneer je stelt dat Mien bijvoorbeeld mij niet serieus zou nemen. Overigens wel mijn complimenten voor de eerste alinea in jouw reactie. Die is echt geweldig. Jammer dat we jou al een tijdje niet hebben gelezen op CX.
Daarnaast zit ik hier een hobby uit te oefenen en mag het wat mij betreft allemaal wel wat minder zwaar. Deze VC leunt tegen poëzie aan. Zo kun je het ook bekijken. Vanuit dat oogpunt heb ik ‘m graag gelezen :yes:
Mien · 2 februari 2014 op 21:24
Ben blij dat er nog iemand de bijzonderheid in liefde weet te ontdekken. Op één of andere manier roept deze column bijna het tegenovergestelde over zich uit. Het blijft en vreemd vak, de schrijverij. Over de lezerij maar niet te spreken. Bedankt voor je reactie.
Sagita · 2 februari 2014 op 16:47
Net zo min als Harrie en Mien en Vera en Pierken, vallen Jip en ik helemaal samen. Jip is dus zeker niet mijn spreekbuis. Om een belangrijk verschil te noemen: Jip heeft veel meer humor.
Er staan al veel reacties onder deze column en ik kan niet echt iets aanvullen. Alleen al na het lezen van de eerste zin dacht ik: bijzonder? Ik ben zelf erg verkouden en dacht aanvankelijk dat je de griep omschreef.
Maar daar gaat het natuurlijk allemaal niet om. Niet om je schrijven: daar kan je van houden of niet. De essentie is dat je niet naar andere mensen toe communiceert in je reacties of beter gezegd op de reacties die je krijgt. Je gaat niet in op wat mensen zeggen, je aanreiken, maar huppelt weg. Verongelijkt! Onbegrepen!
groet Sa!
Sagita · 2 februari 2014 op 18:42
Rectificatie: eerste zin moet zijn, ‘Net zo min als Harrie en Mien en Vera en Pierken, vallen Jip en ik NIET helemaal samen.’
Mien · 2 februari 2014 op 21:32
Elkaar goed verstaan is een hele kunst. Ik geef het dan ook niet snel op. Je noemt het verongelijkt en onbegrepen. Ik zit daar niet echt over in. De muur der communicatie staat ons vaak in de weg:
Wat gezegd wordt -> Is dat ook gehoord
Wat gehoord wordt -> Is dat ook begrepen
Wat begrepen wordt -> Is dat begrepen zoals bedoeld
Wat bedoeld wordt -> Is dat ook accoord
Wat accoord is -> Wordt dat ook gedaan
Wat gedaan wordt -> Blijft men dat ook doen
pally · 2 februari 2014 op 22:05
Ik denk dat lijstjes en opsommingen vaak geen persoonlijk antwoord zijn, Mien. Meer iets dat algemeen geldend is.
Die kunnen op zich heel waar en waardevol zijn, maar ze missen iets, het persoonlijke.
Dat is een keus, of een vluchtheuvel?
Mien · 2 februari 2014 op 23:22
Ik denk dat je het antwoord zelf wel weet Pally.
pally · 3 februari 2014 op 12:12
Ik weet wel mijn eigen antwoord daarop, maar niet het jouwe, Mien.
Mien · 3 februari 2014 op 12:45
Ik heb denk ik genoeg antwoorden gegeven.
De legpuzzel is volgens mij compleet. 😉
troubadour · 2 februari 2014 op 19:47
Persig biedt wellicht nog wat inzicht; het platgeslagen stripje bierblik waarmee de drummer zijn stuur zag vastgeklemd, zou hij nooit accepteren, immers Krupp-staal met een BMW- stempeltje is het enige dat hij accepteert. Wat gaat er veel aan hem voorbij..
Mien · 3 februari 2014 op 08:13
In plaats van de som
leverde ik een gedicht in
bij de wiskundeleraar.
Hij zei: ik snap het niet.
Ik zei: dan staan we quitte.
Erik van Os
Fulminator · 3 februari 2014 op 07:17
Veel mensen hier moeten toch op je gesteld zijn, zo voorzichtig als ze zijn. Ik zie een overmaat aan nonverhalen, nonreacties, gebakken lucht en een met gebakken lucht opgeblazen ego. Filosofie, me neus. Aardig of niet, de vervuiler betaalt uiteindelijk ook. Ik hoop dat er hier tegen die tijd nog iets anders over is dan mien afval.
Mien · 3 februari 2014 op 08:01
Het iedereen naar de zin schrijven heb ik reeds lang opgegeven.
Jammer dat dit ook voor jou geldt. Bedankt voor je reactie.
Fulminator · 3 februari 2014 op 08:38
Ok. Maar dan niet piepen op de dag dat je er achter komt dat je ivoren toren een vochtige, tochtige kelder is, waarin je vruchteloze rondjes aan het lopen bent geweest.
Mien · 3 februari 2014 op 08:44
Bedankt voor je bezorgdheid.
Mien · 17 maart 2014 op 08:41
Zojuist de reacties nog eens teruggelezen op mijn column. Bijzonder hoe de titel de lading aantrekt en dekt. Ik schrik wel van de af en toe scherpe en persoonlijke reacties. Maar ja, ik steek zelf ook het hoofd wel eens boven het maaiveld uit. Het biedt stof tot nadenken. Helaas voor sommigen kan ik niet altijd pasklare antwoorden geven. Het is ook niet aan mij om dat te doen. Nogmaals bedankt voor jullie reacties, hoe dan ook. Voor de liefde in het bijzonder. Hij is wederzijds en gemeend. Voor het mens zijn en het schrijven.