Angstig zit ze, met haar knieën tegen haar borst gedrukt, in de hoek van de logeerkamer te wachten. Te wachten tot de storm in zijn hoofd weer is geluwd. Stormen van woede en agressie voorbij het bereik van haar begrip en die haar toch met regelmaat treffen. Voor een ander misschien stormen voorbij de grenzen van de liefde maar zij wilt hem zo graag begrijpen en bijstaan in het balanceren gedurende het leven. Beneden slaat de deur met een harde knal dicht, het glas van de ruit in de deur valt in scherven op de grond. Ze hoort hem haar naam schreeuwen. Antwoorden is nu niet verstandig, want er is niemand anders aanwezig. Maar hier is ze veilig, de deur is op slot. Rillend neemt ze een hijs van haar sigaret. Kortstondig licht de askegel op in het schermerduister van de beklemmende kamer, zoals ook haar passie voor hem kan oplichten maar evenzeer weer in rook kan laten verdwijnen, op momenten als deze. Momenten dat ze haar eigen gevoelens niet meer begrijpt en de angst voor hem het enige is dat alles overheerst. Onterecht is die angst niet eens, zoals het verleden helaas heeft uitgewezen. Maar geloof in ontwikkeling en groei is wat haar staande houdt. Op die momenten is liefde, daar waar gevoel de boventoon zou moeten voeren, voor haar relatie slechts letterlijk een verstandshouding, haar verdedigingsmechanisme.
Natuurlijk kent ze dan ook vertwijfeling en vraagt ze zich af wat het is dat haar bij hem doet blijven? Alle blauwe plekken en de al dan niet oprechte verontschuldigingen ten spijt. Keer op keer hetzelfde verhaal en telkens blijkt de overbrugging over de geslagen kloof te labiel om stand te houden. Maar elke keer weer vindt ze een reden, omdat hij de hulp ook niet kan missen. Achter de wolken schijnt de zon houdt ze zichzelf dan maar voor. En heel stiekem hoopt ze de ware zon eens te aanschouwen wanneer de storm op enig moment gaat liggen en de wolken langzaam wegtrekken.
10 reacties
Eddy Kielema · 8 augustus 2006 op 11:40
Is er bij mishandeling eigenlijk wel sprake van liefde, vraag ik me dan af. Het gekke is ook dat mensen die in hun jeugd mishandeld zijn vaak partners vinden die ook losse handjes blijken te hebben. Dat voelt op de 1 of andere manier ‘vertrouwd’. Heel vreemd.
Martijn · 8 augustus 2006 op 12:36
Fysiek geweld binnen een (liefdes)relatie is per definitie de zwakte van diegene die mept, ongeacht welke freudiaanse benadering dan ook. Het is op geen enkele wijze goed te praten. De aantrekkingskracht naar elkaar toe, ben ik met je eens Eddy. Dat is dezelfde aantrekkingskracht die er veelal voor zorgt dat de andere partij zijn of haar mond houdt. En is tevens meestal verantwoordelijk dat het de omgeving ‘nooit’ is opgevallen. Wanneer iemand van een trap ‘gevallen’ is kan men vaak exact de plek aangeven waar het gebeurde, tot in detail. Heel ‘gek’. Iemand heeft altijd de keuze op te staan en stuk te gaan rennen, fietsen, schreeuwen, mijn part de rest van het huis aan gort te meppen, maar never nooit je naaste in elkaar beuken. Wanneer je fysiek geweld denkt nodig te hebben naar je partner / kind, ben je sowieso de mindere aangezien je te bang, te onzeker bent het op een (al dan niet ) nette verbale manier op te lossen. Wanneer iemand het nodig vind om zijn handjes naar zijn of haar geliefde te laten wapperen, is dit meteen een totaal disrespect voor de relatie zodat de ander hoe dan ook kan / mag en uiteindelijk misschien zelf moet zeggen: Tabee, ajuus, de ballen tot nooit meer ziens. Om er maar een relativerend woordgrapje van te maken, dient dat vuistregel nummer 1 te zijn..
Over de column zelf: Dit is bij uitstek een column om eens wat minder ‘groots’ te beschrijven. Daar waar ik van vind waar je kracht normaal ligt King, had het hier rauw en koud geschreven mogen worden. Niet omdat je schrijven hier niet aanspreekt, maar omdat dit een onderwerp is dat niet verhuld dient te worden. Anderzijds is het wel een reden waarom het bij de lezer (lees: bij mij) een reactie oproept.
KingArthur · 8 augustus 2006 op 13:11
Ik begrijp wat je zeggen wilt Martijn en ben het ook wel deels met je eens. Dit onderwerp mag rustig rauw op iemands dak vallen. Toch heb ik geprobeerd dit onderwerp vanuit het hoofd van de slachtoffer te benaderen. En dan ligt alles in een keer een stuk genuanceerder en is (zoals zo vaak) iedere situatie weer uniek.
Helaas is dit geen fictie maar een verhaal uit mijn directe omgeving. Ik kan daarom ook zeggen Eddy dat er in dit geval dus ook nog eens sprake is van liefde ja.
KawaSutra · 8 augustus 2006 op 14:35
Geloof, hoop en liefde zijn niet altijd de beste raadgevers maar wel begrijpelijk.
klapdoos · 8 augustus 2006 op 16:07
Het is bij héél veel vrouwen een angst, die zich niet laat vangen in woorden. En dat heb ik uit werkervaring bij de “blijf van mijn lijf” huizen alleen maar meegemaakt. Helaas. Een beladen onderwerp zou je haast zeggen. Maar gelukkig is er tegenwoordig genoeg hulp. Alleen daar zijn ze weer, je moet er wél zelf om vragen!! Holland op het smalst van de schede…..Meeste vrouwen zeggen uit angst, laat maar, hij heeft al gezegd dat het hem spijt….Maar het gebeurt nog iedere dag, keer op keer..Het is inderdaad respectloos naar je relatie toe, maar je zal maar gek zijn op zo’n labiel figuur die vrouwen en kinderen slaat. Er lopen er helaas nog veel te veel rond. En jouw verhaal? Direct bij de eerste paar zinnen wist ik al waar het over ging. Maar dat komt misschien door mijn werk in het verleden….
Groetjes van leny
melady · 8 augustus 2006 op 17:42
[quote]maar zij wilt hem zo graag begrijpen [/quote]
Oeps een slippertje.
Als ervaringsdeskundige (niet zielig) vind ik het wel een aardige column King maar niet echt doorleeft. Niet echt uitgediept. Zal heel pakkend zijn voor de mens die dit fenomeen niet kent.
De titel is heel mooi gevonden.
WritersBlocq · 8 augustus 2006 op 19:51
[quote]Keer op keer hetzelfde verhaal en telkens blijkt de overbrugging over de geslagen kloof te labiel om stand te houden.[/quote]
een overbrugging die labiel is, kan dat? Bij labiel moet ik altijd aan levende wezens denken, maar ik denk dat ik dat niet goed doe.
‘Schermerduister’ is ook een slippertje, wel jammer want in dit verhaaltje hadden echt geen foutjes hoeven staan.
Ik vind het perfect hoe je over rinkelend glas en die smeulende peuk praat, dat neemt mij mee. Daarom had het ook voor mij shockender mogen worden, want ik mis het kippenvel. De details zijn ontzettend goed ingeleefd geschreven, maar waar het om draait komt op mij juist weer te passief over. Het is daardoor niet minder King, zo bedoel ik het niet.
Ma3anne · 8 augustus 2006 op 21:07
Ook ik vind de tekst wat te vlak voor wat er zich afspeelt. Niet je sterkste.
Li · 8 augustus 2006 op 21:55
Bovenstaande reacties wil ik onderschrijven. Als je de angst van het slachtoffer wilt beschrijven dan moet je als het ware in haar huid kruipen.
Zo van : o, mijn God daar is hij. Hij stampt de trap op en stompt tegen de muur. Het is weer zover.Gauw mijn sigaret uit anders ruikt het. Mijn hart bonst luid.Te luid. Hij zal het toch niet horen. Ik houd mijn adem in etc.
Li
KingArthur · 9 augustus 2006 op 09:40
Dit is wel vreemd. Voor mij zelf is deze tekst helemaal niet zo ‘vlak’ en is de discrepantie tussen de lezers (jullie) en mij nog niet zo groot geweest.
Ik denk te begrijpen wat er bedoeld wordt en ik denk ook te weten wat de oorzaak is van het verschil in beleving.
Excuus voor de slordigheden, zelf kan ik er telkens weer van balen. Maar ja de schuld ligt dan toch weer geheel bij mijzelf.
I.i.g. iedereen dank voor de reacties en een volgende keer beter. 🙂