Living the dream

Volgens mij ben ik op een cactus gevallen, want mijn ogen prikken als een naaldenkussen. Het zal wel aan die zonnestralen liggen welke mijn gezichtsveld teisteren. Ik kan niet wachten op de eerstvolgende zonsverduistering, mocht ik die nog meemaken. Door een geniale ingeving ben ik erachter gekomen dat ik een doel moet stellen in mijn nietszeggende leven. Vandaag denk ik dat je zonder doel verdwaald op deze planeet en hoe dan ook ergens tegen een muur slaat zoals dronken automobilisten ook wel eens doen. Ik ben enkel niet dronken, maar te nuchter voor woorden. Genoeg reden om bij deze een doel te stellen.

Ik krijg jeuk van lezen, irritatie van mensen, tranen van ergernis, kriebel van regels, allergische reacties van normen, waarden, grenzen en autoriteit, braakneigingen van een zogeheten ritme. Ga heen met ritme en laat me mijn eigen muziek maken met behulp van woorden. Zodoende ben ik erachter gekomen dat niets mij zo goed ligt als het papier, een pen en tot slot mijn vergevorderde en onuitputtelijke fantasie. Door alle nadelige reacties die ontstaan door maatschappelijke fratsen is de kans verwaarloosbaar klein dat ik ooit slaag als doorsnee mens: studeren, werken en sterven. Enkel het laatste lukt moeiteloos, dat komt immers vanzelf op den duur.

Logischerwijze zit er dan niets anders op dan mij te richten op het schrijversvak. Iets waar mijn linkerschimmelteen ook niet bepaald op zit te wachten, want ik ben te ongeduldig om een heel boekwerk van mijn reet te schrapen. Snel afgeleid en ik spring van de hak op de tak zoals een kat probeert zijn negende leven te redden. Maar tevergeefs, want hij valt uiteindelijk toch uit een boom waardoor hij zijn poezelige nekje breekt en beland daardoor in de eeuwige jachtvelden.

Een mens heeft toch iets van warmte, onderdak, voedsel en kleding nodig. Dus zit er niets anders op dan de zoektocht naar één of andere uitgever met 5 Ferrari’s en een tennisbaan die enig talent in mij kan herkennen en een boek krijgt geperst uit al mijn jaren van webloggerschap. Maar hoe krijgt een vrouwelijke kabouter als mij dat in hemelsnaam voor elkaar? Ik realiseer me wel dat er minstens duizenden tweepotige idioten bestaan met schrijftalent en het is een hel om ooit uit die inhoudloze of humorloze massa uit te stijgen tot een beroemd schrijver waar doorgeslagen fan’s door euforie op klaarkomen.

Misschien moet ik mijn achternaam ook veranderen in Teeuwen, Brusselmans of Van Gogh. Naamsbekendheid is het belangrijkste, maar nog belangrijker is geluk hebben. Maar waar vind je geluk? Ik steek er nog één op om te voorkomen dat ik me ga realiseren dat zoiets als geluk te ver weg van mijn bed ligt. Het ligt enkel in mijn dromen.

Tot Shit