Marco

Marco was een vriend van mij.
Toen ik jonger was, waren wij altijd samen.
Samen op vakantie, samen ieder jaar naar het tennistoernooi.
Samen voetballen.
Waar ik was, daar was hij en andersom.

Soms denk ik eraan om hem te bellen en zeggen:
‘Hey, laten we wakker blijven tot de volgende ochtend.
Laten we nog eens een samen een reisje maken.
Wat staat er nu bovenaan jouw bucketlist?’
Ik wil hem vragen om weer eens een biertje te doen.

Ik heb hem nu misschien wel harder nodig dan ooit.
Want ik doe niets anders dan mezelf volvreten, voor de TV hangen en werken.
En dat elke dag weer opnieuw.
En ‘s-avonds als ik slapen ga en heel even mijn ogen sluit komt hij soms dwars door mijn dromen heen.

En ik weet, we zijn allebei ouder en we zijn allebei onze eigen weg gegaan.
We hebben andere keuzes gemaakt.
Waar ik rechtsaf ging is hij rechtdoor gegaan.

Ik heb twee kinderen en bezat een gezin.
Ik zit in een hele andere fase, waar hij door zijn eigen keuzes nooit zal gaan komen.
En toch, als hij dit allemaal zou weten, zou hij er weer voor mij zijn.
We zijn vereeuwigd in foto’s. En het lijkt erop dat het daarbij blijft.

Buiten regent het en ik moet weer even denken aan die dag in Gent.
Wat waren we nat, maar wat hadden we een lol.
We waren onderweg naar een festival op het Flanders Expo.
VTM Live, ik vergeet het nooit meer.

Marco is een oude vriend. En er zal nooit echt een einde aan die vriendschap komen, ook al heb ik hem al zeker 10 jaar niet meer gezien