Het leven wordt vooruit geleefd en achteruit begrepen. We maken een fietstocht en de leuze van opa zaliger sluipt mijn gedachten binnen. De zon speelt met de golven van gillende ramptoeristbootjes op de reien van Brugge en ik denk aan het hoopje cellen dat ons sinds kort verbindt. Kleine grote dingen, noemt mijn lief het wel eens.
Er groeit leven in ons leven en we omsluiten het met octopusarmen. Plots. Ongepland. Maar niet meestal zijn de meest onverwachte dingen ook diegene die je het meest gelukkig maken en, nu ik erover nadenk, stiekem wél gepland.
“Kijk, viooltjes en even verder tulpen,” wijs ik mijn lief onderweg aan terwijl onze fietsen over de Brugse kinderkopkasseien schudden. Hij weet niet hoe viooltjes of tulpen eruitzien maar ik wil dat hij ook door mijn roze bloemenbril kijkt.
“Ik hoop dat onze dochter later ook zo happy wordt van bloemen”, antwoordt mijn lief glimlachend. Geluk is de herinnerende kleur van bloemen, weet ik. Mijn vader zijn tuin staat vol met plekjes waar het groene geluk om de hoek leunt en wacht om een voorbijgangershart te vullen. Mijn lief daarentegen heeft meer oog voor mijn vader zijn Volkswagen ‘Touareg’ en oorlogsboekenverzameling. Na drie jaar voor eeuwig en altijd heeft hij het eigenlijk ook opgegeven om mijn liefde voor rode tulpen en alles wat oud is te begrijpen. Niettemin zal mijn baby houden van bloemen en van retro spulletjes, daar ben ik van overtuigd. Zoniet bestaat er nog altijd zoiets als indoctrinatie. Grapje.
Ondanks al het verse zwangerschapsgeluk besluipt ons ook weleens angst en schuldgevoel. Wat als l’histoire se répète; wat als een stoute dokter later een brca-1-gensticker op de toekomst van ons engeltje plakt? Het is dan mijn lief die mijn moederhart-in-wording sust met een zalfje van liefde en zegt: het geluk van ons kind zit in jouw hart, en zo is het goed.
4 reacties
Meralixe · 10 januari 2015 op 11:29
Negen woorden te veel om mee te dingen met de uitdaging van deze maand. Schrijven en ondergaan van geluk is, denk IK nu, een zevental maanden later, tijdsgebonden. Toch?
Zie ook eens de PM. (Vlamingen onder elkaar) 🙂
arta · 10 januari 2015 op 12:28
Bijzonder stuk.
Het begint dromerig, lief. Met zinnen als ‘Er groeit leven in ons leven en we omsluiten het met octopusarmen’ pak je mij volledig in. Vervolgens trek jij jouw zwangerschap met een ruk de realiteit in. Mooi, puur.
Pierken · 10 januari 2015 op 13:13
Mooi pré-baby uit buikverhaal, Lavie. Met z’n drieën op pad. Twee daarvan weten niet eens wat tulpen zijn. Laat staan een viooltje. Ik ben het eens met arta. Die zin sprong er samen met de eerste ook voor mij uit. Alhoewel die eerste bekend is, mooi dat je ‘m inzet als opening. :yes:
Mien · 10 januari 2015 op 16:52
Kinderkopkasseien. Da’s toch dubbelop? Het wordt toch geen tweeling zeker?
Mooie column. Eerste zin is prachtig. :yes: