Melkerij

 “Kom, kom, kom”,…Oh jee, is het weer zondagochtend? Vroeger werd ik elke zondag wakker door het geluid van die drie gevleugelde woorden, “kom, kom, kom” en dit werd steevast gevolgd door het gerammel van een blikken potje.

Mijn vader is duivenmelker, pur sang, als sinds voor mijn geboorte. Op zondag komen de duiven terug van verre reizen en vliegen ze om ter snelst naar hun eigen melker terug. Als kind vond ik het leuk om vanachter het raam naar het vallen van de duiven te kijken. ‘Vallen’, zo heet dat in het vakjargon. Ze vielen niet echt, ze namen eerder een berekende duikvlucht. Ik hield van de spanning op zondag, dan liep mijn vader in zijn grijze stofjas rond op zijn erf, zoals een kip die haar stok niet vond. Hij had ook zijn typische zenuwkuchje, soms hoorde ik dat kuchje al de dag ervoor. En oh wee als we op zondag durfden buiten te spelen. Een gezelschapsspelletje, dat kon nog net, maar er mocht geen bal of diabolo de hoogte ingaan want de duiven zouden kunnen schrikken. Op zondag werden er ook geen lakens gewassen, zeker geen witte.

Wanneer ik ouder was, vond ik die zondagvoormiddagen niet zo indrukwekkend meer. Als je de nacht ervoor tot een uur of vier de plaatselijke café’s onveilig had gemaakt, dan klonken “kom, kom, kom” en vooral het gerammel van het blikken potje, iets minder aangenaam, en dan spreek ik nog in eufemismes, geloof me maar. Er stond ook elke zondag een groepje toeschouwers paraat, ze riepen dan vanonder hun petje door: “Staaaf, Staaf, uwe vosse is daar”!

Hou ouder ik werd, hoe meer bedenkingen ik ook kreeg bij de duivensport. Als een duif een aantal keren minder goed had gepresteerd, was het heel eenvoudig: “hak, hak, hak, het nekje door en eraf”! En dan nog gezwegen van het spelen op weduwschap. De winstbeluste duivenmelker laat daarbij de mannetjesduif (de doffer, u merkt, ik ken de termen) even bij zijn duivenvrouwke. Op het moment dat het mannetje zijn teergeliefde vrouwke wil bestijgen, wordt hij bruut weggehaald en in de mand gezet: een retourtje naar Quievrain graag. Ik vind het een beetje grof om een mannetje eerst goesting te doen krijgen en dan hop, de mand in. Het lijkt zelfs een beetje op emotionele chantage. En wanneer je eens rondkijkt in de stad, zal je merken dat het merendeel van de duiven, geringd is. Ook vogels zijn soms de weg kwijt.

Maar terug naar mijn vader en zijn ‘sport’. Ik hoef vermoedelijk niet te vertellen dat hier eindeloze discussies over gevoerd zijn aan de keukentafel. Twee dochters én één vrouw, alledrie in de aanval maar vader bleef dapper verder spelen, zelfs tot op de dag van vandaag. Ondertussen ben ik al een tijdje vanonder moeders’ en vaders’ vleugels en woon ik in mijn eigen huisje maar nog steeds onder dezelfde kerktoren. De eerste zondag dat ik hier wakker werd, kon ik het amper geloven,…ik hoorde “kom, kom, kom” en ja hoor, ook het blikken potje. Twee huizen verder woonde er ook zo ene. Ik moet eerlijk toegeven (maar vertel het niet tegen mijn vader) dat ik stiekem van het geluid hou, het brengt me terug naar een onbezorgde kindertijd en naar mijn vader. Op het kerstkaartje dat ik gisteren schreef, heb ik hem toch maar weer “goede duiven” gewenst, in 2014.