Met mijn jas nog aan, loop ik altijd even eerst naar de telefoon. Even kijken of mijn lampje knippert. Dat is het teken, dat ik berichtjes op mijn antwoordapparaat heb staan. Ik zie nu op mijn display de woorden MEM FULL. Dat kloteding zal toch niet weer naar de godverdomme zijn? Blijkt dat alleen het antwoordapparaat vol is, muts. Dat is nieuw voor me. Ik kijk altijd wel trouw, maar zoveel mensen willen nu ook weer niet met me praten. Eén voor eén luister ik de ingesprekstonen af. Dan hoor ik: ‘Dag schat, ik wilde alleen even bellen om te zeggen dat ik van je hou’. Ik herken de stem uit duizenden, en voel de warmte door mijn lijf gaan. Heel even maar, want dit stinkt naar de misdaad. Wat heeft hij te verbergen, en in het meest positieve geval, zou er iets mis zijn?
Mijn hond roept me tot de orde. Tijd voor een rondje. Ik ben mijn terrasje nog niet af, of een buurvrouw roept; ‘Heb je het al gehoord?’ O nee, niet zij weer, paniekzaaister. Wie heeft er zijn kat nu weer in haar voortuin laten schijten? ‘Theo van Gogh is vermoord, met een briefje’. Mijn eerste reactie om te vragen met wat voor papier dat dan gebeurd moet zijn, slik ik in. Ik loop terug naar binnen en zet de TV aan.
Kort daarna spreek ik een goede vriendin, die positief als ze altijd is, zegt: ‘Eén troost is nog dat hij geleefd heeft, zoals hij wilde. Hij stond voor wat hij zei’. Ik geef haar gelijk. Maar bedenk me ook dat als ik voor de keuze zou staan om te zeggen wat ik nu denk, met een bijna zekere garantie op liquidatie, ik mijn woorden maar in zou slikken. Ik zie mijn kinderen toch nog wel graag groot worden. De kinderen die ik misschien wel helemaal niet op deze wereld had moeten zetten.
Leven is meervoud van lef, lees ik op mijn koffiemok. Ik voel me niet levend op dit moment. Ik voel me laf. Ik schaam me. Ik schaam me voor mijn angst te zeggen wat ik denk en ik schaam me voor deze wereld. Waar moorden gepleegd worden in de naam van God, politiek, geld, onder invloed van drugs, opvoeding, psychische problemen, problemen in de relatiesfeer en noem maar op. Ik geloof niet in een reden om iemand te doden.
Ik loop naar mijn telefoon. Toets de benodigde toetsen en zeg: ‘Ik ook van jou’.
13 reacties
Mar · 3 november 2004 op 11:09
Wouw.
Tis heel simpel maar oh zo belangrijk.
Je slaat de spijker op z’n kop Mup.
Mar
Ma3anne · 3 november 2004 op 13:51
Goeie column, Mup. Op de voor jou zo typerende manier: humor en ernst perfect in balans. Knap hoor, bij zo’n teer onderwerp.
Kees Schilder · 3 november 2004 op 13:52
Wij ook van jou Mup
sally · 3 november 2004 op 15:27
[quote]Mijn eerste reactie om te vragen met wat voor papier dat dan gebeurd moet zijn, slik ik in. [/quote]
Theo was ook grof…Dus ik moest hier even hartelijk om lachen.
Column is geweldig mooi bschreven.
En wat de inhoud betreft spreekt het haast voor zich dat ik helemaal met je mee voel.
pepe · 3 november 2004 op 17:28
Jij schreef en stuurde eerder dan ik jouw column in en ik mocht hem lezen voor hij hier stond, toen had ik je verteld hij mooi was.
Ik zal niet te veel boodschappen meer achterlaten op jouw antwoordapp. 😉
We schrijven en praten verder, samen en met anderen!!
[quote]Ik loop naar mijn telefoon. Toets de benodigde toetsen en zeg: ‘Ik ook van jou’. [/quote]
Wij hier ook van jou!
pepe · 3 november 2004 op 17:29
Hier miep, ik wil even kwijt dat ik hem ook goed vind, ik mocht bij pepe even lezen op deze site 😉
tontheunis · 3 november 2004 op 19:04
Muppie,
Je memory mag full zijn, in je hart is nog steeds plek zat.
TT
WritersBlocq · 3 november 2004 op 20:48
Mooie column Mup, ook van mij een grote pluim voor je combinatie van humor en ernst.
doos1 · 3 november 2004 op 21:43
Mooi Mup ! Ik ben blij dat jij ” op papier ” kan uitleggen hoe ik me voel, wil er zoveel over zeggen maar vind de juiste woorden niet. Humor, angst en verdriet gaan in jouw stukje goed samen !( is er trouwens nog meer te lezen over je buuf ? )
doos2 · 3 november 2004 op 23:59
Een lach, een traan, rillingen over m’n rug en kippenvel.
Dank je Mup, voor je mooie woorden!
doos2
melady · 4 november 2004 op 00:08
Omdat ik, zoals genoeglijk bekend mag zijn een pestpokkehekel aan de trein en alles daarin en omheen heb, ga ik sinds kort, als het ff kan, weer met de auto naar mijn bestemmingen. Maar vanochtend moest ik van Groningen naar Den Haag.. toch maar even weer gekozen voor de trein.
De coupé afgeladen.
Er heerste stilte.
Men zat zwijgend, starend, diep in gedachten verzonken naast en tegenover elkaar.
Stilte kan weldadig zijn, maar deze stilte voelde niet weldadig.
Het maakte me verdrietig.
En eenzaam.
Kon goddomme helemaal niet slapen.
De stilte na de storm..of de stilte voor de storm?
En prachtige ingetogen humorvolle column!
Melady 🙂
Dinah · 4 november 2004 op 10:38
[quote]Leven is meervoud van lef, lees ik op mijn koffiemok[/quote]
Dat is er eentje om over na te denken Mup.
Super geschreven!
Kus Dinah
ignatius · 4 november 2004 op 20:04
Goed geschreven!