MH17, Een kalenderjaar verder

De kalender levert het bewijs, geen speld tussen te krijgen: de MH17 werd een jaar geleden uit de lucht geschoten. Kalenders doen wat dat betreft hun werk zorgvuldig, accuraat en zijn meedogenloos. De één zal het prettig vinden om eraan te worden herinnerd. Dat zijn degenen die in de vaart der volkeren leven en er wellicht nog heel even stil bij willen staan. Uit piëteit. Volgend jaar kijken ze niet meer op of om en over tien jaar zijn ze het zo goed als vergeten.

De direct betrokkenen hebben niets aan een kalender. Die leven tijdloos in de donkere wereld van verwerking en kijken in een tijdloze zwarte tunnel waarbij een eventueel lichtspoortje aan het eind geen doel is. “Het heeft tijd nodig”, roepen de op de tribune zittende niet-getroffenen… Welke tijd, hoeveel tijd, wat is in Godsnaam tijd. O ja, het is alweer een kalenderjaar verder, maar het gaat vast nog even duren. Neem vooral de tijd…

Er ligt nog puin op de door idioten bevochte akkers, en het stinkt er nog altijd naar kerosine zoals je dat op Schiphol ruikt als je op de pier staat om je vertrekkende geliefden uit te zwaaien. Uitzwaaien op een pier, verwelkomen in een kist… Daartussen een lange tijd van onmenselijk gezwets over oorlogen, rechten, schuldigen en praktisch gezwam over het verzamelen van verscheurde menselijke resten die ooit als levende wezens in het toestel moeten hebben gezeten.

Wat is tijd, hoe machteloos ben je bezig om door de zwarte tunnel te geraken. Is tijd wel een onderwerp voor verwerking of gaat het veel meer om het gevoel van onrecht en in het verlengde daarvan het gevoel van recht. Gaat het helpen als deze bij elkaar komen en schuldigen in een eveneens zwarte tunnel aan hun eind komen. Of gaat het om het machteloze gevoel van verlies wat op geen enkele wijze kan worden verwerkt of gecompenseerd…

De schuldigen zitten opgesloten in hun aardse cocon, gevangen binnen de niet te bevatten gevolgen van hun daden en in de wetenschap dat ze zich ooit moeten verantwoorden. Aan de muur hangt een kalender, in de verte tikt een klok. Ze tellen de secondes, de minuten, de uren, de dagen, de jaren… Ze tellen af naar het moment waarop ze door het Kremlin uit hun cocon worden gezogen om uiteindelijk te worden uitgespuugd op het offerblok van een politieke slagerij.

MH 17, het is een jaar verder. 289 Slachtoffers leven voort in een veelvoud van gedachten en zullen niet eerder sterven dan het moment waarop het in de individuele geest is verwerkt. Een tijdslijn wordt niet getrokken, een kalender is overbodig. Tijd is in deze geen rationeel meetbare eenheid maar een oneindige lijn waarop iedere betrokkene zijn eigen eindpunt bepaalt.

Brompot