Mijn bijbaan

In Afrika sterven ze van honger, wij van verveling. Zo heeft iedereen wel iets. Ik liep richting de supermarkt. Een stelletje liep voor me. Ze namen afscheid van elkaar. Ik ving hun interessante gesprek op.

Vrouw: ‘Dus morgen moet ik er vroeg uit, want moet naar het werk. En vanavond heb ik nog een vergadering. Echt superdruk, erg vervelend en vindt het nog niets aan ook. Heb nergens tijd voor.’
Man: ‘Ja, ik heb het ook druk met serieuze vergaderzaken. Op kantoor gaan er allemaal renovaties plaatsvinden die erg belangrijk zijn. En Reynold is erg streng, dus ik moet fit zijn.’
Vrouw: ‘Nou, ik moet weer door, zie je vannacht doei.’
Man: ‘Ik ook. Doei.’

In een wereld waarin het leven in essentie geen zin heeft en alles wat we doen absurd is, zou ik leuke absurde dingen prefereren boven hetgeen waarover zij converseerden. Zoals een blondine van middelbare leeftijd achterwaarts neuken, terwijl ze kikkergeluidjes maakt die eigenlijk meer op eendengeluiden lijken. En haar daarmee confronteren en vervolgens een langdurige documentaire over de geschiedenis van IJsland kijken. Elke minuut ellende in het leven is een verspilde minuut.

Waarom zijn die mensen uit de kut van hun moeder gefloept? Om vervolgens het hele bestaan compromissen te sluiten en in de illusie te leven dat je met belangrijke zaken bezig bent? Het woord serieus mag mijns inzien alleen gebruikt worden als je op je sterfbed ligt of andere traumatische dingen hebt meegemaakt. In ieder geval niet als het de omzetcijfers van administratiekantoor “De lamme kut” betreft. Zelf was ik ook onderweg naar een administratiekantoor, waarbij een dergelijke naam ook niet zou misstaan. Ik had geld nodig en dus een bijbaantje. Hersenloos facturen stempelen voor een paar uur per dag, leek me nog wel doenbaar. Toen ik aankwam, merkte ik dat er nog een ander individu was die dezelfde functie als ik op het oog had. Hij had een pak aan en zag er zeer gemotiveerd uit. Hij had een CV in zijn hand die goed bedrukt was met inkt.

‘Kom binnen, lieden,’ zei een man, eveneens in pak, tegen ons tegelijk. We zaten tegenover hem. De man bekeek aandachtig mijn kledij. ‘Je gulp staat open,’ merkte hij op. ‘Aha,’ zei ik nonchalant en deed mijn gulp dicht. ‘Zo die kwestie is ook weer opgelost,’ lachte ik. Hij en mijn concurrent voelden niet de noodzaak om te lachen om die frase. ‘Waarom heb jij eigenlijk geen pak aan?’ vroeg hij vervolgens. ‘Waarom heb ik een pak nodig om een paar stomme facturen te stempelen? Een pak heeft praktisch sowieso geen enkel nut. Misschien leuk als uiterlijke vertoon om een chick in je bed te krijgen, maar niet om een factuur van waterleidingbedrijf ‘de doorvoer’ te stempelen. Kan zelfs met gulp open heb ik vernomen.’ – De man keek verongelijkt. Ik stond al met 3-0 achter na mijn wijze prietpraat.

Hij ging rechtop zitten en nam een serieuze houding aan. ‘Goed, ik ga jullie nu beiden pittige vragen stellen. Jullie moeten om de beurt antwoorden.

“Waarom willen jullie dit werk doen?”

Hij: “Ik heb al tijden affiniteit met cijfers. Eigenlijk al vanaf mijn geboorte meegekregen. Op mijn 4e kreeg ik van mijn vader mijn eerste factuur, voor mijn luiers, en vond het fantastisch.”

Ik: “Zodat ik geld kan verdienen om mijn bestaan in deze maatschappij voort te zetten zonder honger te lijden.”

“Wat zijn jullie positieve eigenschappen”

Hij: “Ik ben zeer empathisch en begaan met de wereld. Ik ben van mening dat je niet op aarde bent gezet voor jezelf, maar om anderen te helpen. Wie dat ook is. Daarom ben ik lid van 41 goede doelen en werf ik zelf voor 7. Ik ben zeer bevlogen. Daarnaast ben ik een creatieve duizendpoot. Waarin ik creatief ben weet ik nog niet, maar misschien wel in facturen stempelen!”

Ik: “Als ik op straat een hond zie wil ik nog wel eens besluiten hem te aaien.”

“Wat zijn jullie negatieve eigenschappen?”

Hij: “Ik ben soms te perfectionistisch”

Ik: “Het feit dat mijn visie op het bestaan louter slecht is. Ik kan nergens van genieten en dat uit zich in haat tegenover elk individu dat bij mij in de buurt komt. Soms kunnen ze er niet eens wat aan doen. Ik ben een klootzak van het zuiverste ras en verdien niet eens om op deze aardbodem rond te lopen. Enige wat ik doe is adem innemen die andere mensen ook hadden kunnen inademen. Als ik in de spiegel kijk walg ik van mezelf. Mijn existentie is een straf van God. De mensheid moet boeten voor zijn zondes en daarom floepte hij mij uit de kut van mijn moeder.”

‘Oké dit gaat niet werken,’ zei de man boos tegen mij. ‘Je houding is totaal niet serieus. Volgens mij wil jij deze prachtbaan niet eens.’ Hier had hij een punt en derhalve besloot ik te vertrekken. Triomfantelijk liep ik naar huis! Ik heb dan wel geen baan, geen geld, en geen toekomst maar mijn geloofwaardigheid heb ik niet te grabbel gegooid! Ik ben een zuiver wezen dat niet iemand figuurlijk gaat pijpen om een hersenloze kantoorbaan te krijgen! Ik liep door en zag een zwerver op straat liggen. Stinkend in zijn eigen kots. Mogelijkerwijs ook een non-conformist. Wie houd ik eigenlijk voor de gek? Ik heb dan wel niet mijn geloofwaardigheid ter grabbel gegooid, maar wat koop ik voor geloofwaardigheid? Ik ben dan wel een andersdenkende, maar wat schiet ik daarmee op? Naar het ‘Genootschap voor andersdenkenden gaan?’ Daar aankomen en nadat de oprichter heeft gezegd: “Welkom bij het genootschap voor andersdenkenden’ hem vertellen dat je daar toch anders over denkt? Nee, dat werkt niet. Ik ben alleen en ga het gevecht tegen de conformistische bierkaai verliezen.

De dag erna had ik een gesprek bij een ander kantoor voor eenzelfde functie. Ik vertelde de baas dat ik al facturen in de baarmoeder afstempelde en een geboren stempelaar was. Ik mocht meteen beginnen. Ik begon de facturen te stempelen. En te stempelen en te stempelen. Ik probeerde mijn gedachten uit te zetten, maar het lukte niet. Langzaam kwamen er tranen. Tranen van een non-conformistische verliezer bedekten rioleringsbedrijf ‘Het vaatje”. Een slappeling die zijn eigen idealen verloochent voor een knaak. Uit angst voor honger. In de pauze kocht ik een kaasbroodje en praatte mee over het meest recente tv-programma, dat een of andere kutproducent voor de hersenloze massa uit de grond had gestampt. Ik was nu ook besmet met de overheidsdrug. Ik factureer, dus ik besta.