Mijn eerste X

Het is al laat. De plek waar ik sta, wordt van bovenaf verkunstlicht. Wit neon uit een hoofdletter X. En hoewel de letter schreeuwt is het stil. Buitengewoon stil. Slechts de schimmen buiten de schijn wekken een illusie van aanwezigheid. Met mijn stoute schoenen aan staar ik naar de klopper op de deur. ‘Daar achter gebeurt het’, spreek ik mezelf toe, ‘doe het dan’.
Aarzelend loop ik naar de deur en grijp de klink. Ik wacht… en daar ga ik. Met een zwiepende beweging zwaai ik aan de klink naar binnen. Het is een kleerkast die de deur opent. Als ik tot stilstand kom, vraagt hij mijn naam, waar ik stiekem over lieg, ik mag verder. De kapstok negeer ik.
Wanneer ik met mijn gezicht de tochtgordijnen passeer val ik met mijn neus in de boter. De hele tent is vol en het feest is in volle gang; de verhalen vliegen door de lucht en om de oren. Nog voordat ik mijn geheel voorbij het velours heb weten te persen, gebeurt het. Op de hielen gezeten door onzekerheid slinger ook ik mijn verhaal de ruimte in, zomaar. De deur valt dicht. De weg terug is gesloten.
Hoewel het decor de kilheid van de neonreclame evenaart, is de sfeer in het etablissement buitengewoon gezellig. De meeste mensen kennen elkaar, soms goed, soms vluchtig, een gemoedelijk geheel. Mijn verhaal baant zich erdoor, op zoek naar weerklank.
Aan de bar hangt een gestalte. Het draagt geruite pumps. Roze met wit. Duidelijk een vaste klant. Het kent de weg. Met speels gemak rijgt het ritmisch woorden aaneen en slingert ze de ruimte in, waar ze smelten tot verhalen die verhalen over van alles en niets. Onder de indruk van alle verhalen die de sfeer weten te vullen, hoop ik dat mijn verhaal zich staande houdt. Ik volg het.
Mijn vertoog lispelt zich door de gezelligheid richting een dame die vol trots haar tuinhuis in woorden verbouwt. De woorden worden wisselend ontvangen. In de drukte vertrekken verveelde koppen, anderen snellen toe. Over aandacht heeft ze niet te klagen en daarom kletst ze door, ze spreekt in een gemoedelijke rust. Ondertussen slingert Tarzan, die mij voorging, een tweede maal voorbij. De enthousiasteling! Hij wel; mijn verhaal oogst nog niets.
Langzaam ga ik op in de wirwar van verhalen, ze slepen me mee, en verlies mijn eigen uit het oog, totdat een repliek mij treft. Het is een soort van spil die hem mij toe doet komen. Kritisch dat wel maar overduidelijk met de juiste bedoelingen, hetgeen hij benadrukt met een warm welkom. Ineens voel ik me thuis. Het is alsof de man, die zich voordoet als damesblad, of smaadschrift, daar wil ik vanaf zijn, mij opneemt in de club. Zelfs met mijn verhaal. ik krijg een goed gevoel en raak enthousiast. En wanneer een in oosterse sferen verkerende fijnschrijver mij een veer in de reet steek, ben ik om.
Zelf het raadselachtige gestalte dat niets aan toeval overlaat, brengt mij niet meer van de wijs. Sterker nog het spoort mij aan. Hard en meedogenloos, maar heel persoonlijk.
Sinds die eerste keer bezoek ik de club graag. Ik waardeer de waarde waarop men elkaar schat. En nu sinds kort een licht van devotie de club bezoekt weet ik het zeker: iedereen is welkom. De verhalen binden. En het staat vrij eens wat te proberen.