Mijn Leven In Buitenveldert

Sinds de zomer van 2012 woon ik in Buitenveldert. De rustigste buurt van Amsterdam. Voordat ik hier mijn bestaan voortzette woonde ik in het centrum van onze hoofdstad. Ik koos voor de rust om beter te kunnen schrijven, maar die rust is mijn schrijfwerk duur komen te staan. Rust kan ook te rustig zijn.

Hier in Buitenveldert is alles goed geregeld. Geen vuilnisdagen zoals in het centrum, maar vuilnisbakken voor elk appartementencomplex. Grofvuil wordt stipt om acht uur ’s avonds buitengezet. Zet je het vuil als onwetende stadsbewoner om half acht buiten, dan vind je de volgende dag een tiental handgeschreven briefjes in de brievenbus met de tekst: “u bent gezien, vuilnis zetten wij hier doorgaans op donderdagavond na acht uur op straat, het is belachelijk wat u doet”.

Dit is een klein voorbeeld van de schaarse prostaatstrelingen van de oude mannetjes woonachtig in Buitenveldert. Sinds ik hier woon ben ik mij niet alleen gaan frustreren, maar ook gaan verbazen over de gedragingen van de oudere mannen in mijn buurt. De Amsterdamse buurt Buitenveldert bestaat voor negentig procent uit zestigplussers. Ouderwetse stellen waarbij de vrouw nog elke dag kilo’s aardappels schilt en de man het geld binnenhaalt. De meeste mannen hier zijn al een aantal jaar gepensioneerd, wat voor hen de reden is om continu op zoek te zijn naar een vorm van arbeid.

Een vieze stang op het balkon wordt grondig schoongemaakt. De overloop op de galerij wordt klinisch schoongehouden. De plant in het halletje sterft door de hoeveelheid verzorging die hij ontvangt. Bij elk stuk vuil dat wordt gevonden komt de politieagent naar boven en wordt er grondig naar een dader gezocht. Grasveldjes worden intens aangeharkt en nieuwe bewoners worden tot op de bodem geanalyseerd. De mooiste dag in het jaar is bij de sneeuwval. Dan staan de mannen met sneeuwruimer in de hand te dringen om alles als eerste de weg sneeuwvrij te maken. Niets is hier meer natuurlijk. De hele omgeving is gestructureerd door oude gepensioneerde mannen.

De romantiek van de buurt is verdwenen door de verveling van mijn buurtbewoners. Buurtbewoners waarbij hun dagelijkse taak verdween en die continu aan het zoeken zijn naar een nieuwe taak. Ik vraag mij af of iedereen zo oud wordt. En wat als er geen nieuwe taken meer te vinden zijn? Wat als er echt niets meer te regelen valt? Treed dan de dementie in? Is het dan over? Laten we hopen dat wij nooit op zoek zullen zijn naar een daginvulling, maar dat de dag zichzelf invult.