Mijn ouderlijk huis, een afscheid

Na het overlijden van mijn vader en moeder bleef het ouderlijk huis nog een tijdje in bezit van de familie, maar nu was het dan toch definitief verkocht. Samen met mijn broers en zussen liep ik nog een laatste keer door de oude boerderij. Allerlei verhalen en gedachten kwamen als losse flodders in me op. Hier was ik geboren en opgegroeid. De bomen, de hoge populieren die wij zelf nog hadden omgekapt omdat ze door hun lengte te gevaarlijk werden. De kersenboom waar ik was uitgevallen toen ik persé de mooiste en dikste kersen te pakken wou krijgen. Hersenschudding. De muur waartegen ik als peuter bijna geplet raakte door paard en wagen. Zwaargewond werd ik door mijn vader naar het ziekenhuis gebracht. Flinke hersenschudding en bijna gescalpeerd. Dat maakte veel indruk op mij en mijn directe omgeving.

Ik zag de koeien weer, grazend in de wei. Maar wat me die dag op die plaats het meest raakte, was het beeld van ons vader en ons moeder, samen zij aan zij. Mijn vader met zijn verhalen over de oorlog en de wederopbouw. Over zijn broer die was verongelukt toen ze samen als kinderen een hut in de bossen aan het bouwen waren. Mijn moeder had niet zoveel met die tijd. “Toen waren we blij met echt niéts!” zei ze dan om de armoede te illustreren.

In onze kinderjaren maakten wij kennis met de televisie. Peyton Place, Ivanhoe, Belle en Sebastien en op de radio de Beatles en de Stones. Daar had mijn vader op zijn beurt weer écht niets mee, wat ons in onze overtuiging sterkte dat we goed bezig waren. Op zondag naar de kerk was iets heel gewoons. En op zaterdag in bad. Nog even op de bank met onze haren kletsnat. Een glaasje fris met een koek erbij en wachten tot ons vader zei: Vooruit naar bed. Dan kregen we een kruik mee. Je stond er niet bij stil dat dit allemaal voorbij zou gaan. Terwijl we daar zo rondliepen dacht ik: “We worden een beetje oud.” Ik pakte mijn gitaar en zong mijn lied.