Mijn zondagochtend.

Ik ben Vera en het is zondag. Ik open mijn ogen verschrikt als de wekker afgaat. Er bestaat geen geluid dat meer mensonvriendelijk is dan dat van mijn wekker. Een geluid waarvan je nekharen overeind gaan staan, en het maakt ongeveer hetzelfde geluid als dat van een brandalarm. Mijn moeder weet er alles van. Ze dacht een keer dat er brand was toen mijn wekker per ongeluk af ging; ik had hem niet uitgezet en was, voordat hij afging, naar beneden gegaan. Lachen. Maar goed, het is zondag, 9 uur, en mijn wekker gaat af. Ik sla hem plat, kleed me aan en ga naar beneden. Mijn hond wacht. Ockie heet ie (het is eigenlijk een zij, maar daar is weinig van te merken, het is een echte boerenhond). Ik hoor je denken: Waarom Ockie?! Waarom zou je in vredesnaam een hond zo’n naam geven? Dat zal ik je vertellen; omdat ie in oktober geboren is, logisch. En verder klinkt het natuurlijk leuk. Op zondagochtend moet ik met Ockie fietsen. Ockie vindt het duidelijk leuker dan ik; hij worstelt met zijn riem en lebbert mijn gezicht af als ik hem zijn fietstuigje om probeer te doen. Ik zeg alleen maar: “Jaja, je bent een lieve hond, maar hou nou maar op.” Na ongeveer een kwartier zit ik op mijn fiets. Mijn maag rommelt. Merde, nog niet ontbeten. Ik vergeet het telkens weer.

Eenmaal aangekomen bij het hondenstrand (alle honden uit Leeuwarden, de hoofdstad van de wereld, komen hier op zondag heen om te spelen en te zwemmen), springt Ockie vrolijk om mij heen, waardoor hij mij bijna tackelt, maar als ik hem zijn riem af doe, rent hij op volle snelheid achter zijn bal aan. Soms denk ik wel eens: was ik maar een hond, dan hoefde ik alleen maar te eten, slapen, plassen, en spelen. Niks meer, niks minder. Af en toe een muis eten (ja, ahum, dat heeft onze Ockkert wel eens gedaan), konijnen opjagen, en achter een bal aanrennen. Wat is het leven toch heerlijk. Als je Ockie heet.

Dit was mijn eerste poging tot column. Ik heb niet echt een doel met mijn column, het is gewoon voor puur vermaak. Ik wacht op reacties, goed of slecht, beide zijn welkom. Ik zal ze aandachtig lezen. Dan ga ik nu weer verder met mijn proefwerk Latijn leren, want er is natuurlijk niks interessanter dan de vervoeging van vocare in de coniunctivus imperfectum passief.