Miljoenenjacht…

Onlangs werd ik gebeld op de gewone telefoon. Op zich een hele gewaarwording want sinds de introductie van de mobiel word ik “vast” bijna niet gebeld. Ik vind dat best raar. Zeker vanwege het geklaag over de mobiele tarieven. Maar goed. Aan de lijn een aardige, ietwat zwoele stem van een naar mijn mening hele mooie vrouw. En dat vind ik best een prettig idee. Je hebt wel eens van die eucalipta-stemmen waarvan je blij bent dat ze uit de hoorn komen en niet op vol volume door de kamer vliegen.

De aardige stem ging mij iets verkopen. Dat gevoel kreeg ik want het is de ultieme strategie van de telefonische verkoop organisaties. Je laat iemand een prettige stem hebben en laat hem dan iets verkopen. Dat schijnt volgens de marketing-afgestudeerden te werken op de koop-spieren van de gebelden. Die worden dan gestimuleerd waarna de verkoop op zich een koud kunstje wordt.

Ze was van de postcode-loterij en met haar aardige stem meldde ze zwoel dat we lid waren van deze op collectief schuldgevoel gebaseerde loterij. Ik zei dat ik dat een mooie conclusie vond en stelde voor het gesprek te beëindigen. Ze stak echter een telefonische voet tussen de deur. Ik hoorde ter verkoopstimulering iets van een lichte opwindende kreun, waardoor ik nog even bleef hangen.

Of ik er nog was. Ja, ik was er nog. Ze riep dat het hoopvol was. Dat ik nog hing, want ze had een werkelijk onbestaanbaar aanbod voor mij. Mijn koop-spier bleef stoïcijns. Ik stelde wederom voor het gesprekje te beëindigen. Ze vroeg nog één minuutje. Ik gaf het. Omdat haar stem mijn trommelvlies tot een bijna-orgastische resonantie wist te brengen.

Het aanbod was dat we voor de aankoop van één extra lot, “voor het goede doel meneer”, (zei ze letterlijk), een verhoogde kans maakten op het bijwonen van de life uitzending miljoenenjacht welke binnenkort zou worden opgenomen ergens in het centrum van het land. Ze liet haar stem even los want het aanbod moest tijd krijgen om te landen. Toen: wat meneer daarvan vond. Ik vond er wel iets van. Mijn oor ook. Die begon te jeuken.

Ik zei dat ik haar wel aardig vond, sympathie had voor het goede doel, maar mezelf niet in een zaal in het centrum van het land te zien zitten. En zeker niet met die Linda de Mol. Ze vond het jammer. Tenminste dat zei ze en het klonk oprecht. We deden nog wat beleefdheid en ik drukte op de “uit”. Dat is trouwens ook nieuw. Vroeger smeet je de bakelieten hoorn op het toestel. Nu druk je op een te klein toetsje waarbij je moet oppassen dat je goed drukt, anders blijft de verbinding in stand en kan de “andere kant” de evaluatie van het gesprek meekrijgen. En dat is soms niet leuk.

Vier weken later, we schrijven zondagavond. We waren getuige van een rechtstreekse uitzending van Miljoenenjacht. Op het podium een dolgelukkige koffer-winnaar van 193.000 euro. Vervolgens verscheen ene Winston Gerschtanowitz op het scherm. Hij stond tot onze grote schrik pal vóór ons huis, aarzelde even maar liep verder om inclusief koffer met 193000 euro aan te bellen bij een vervelende buurman, drie huizen verderop.

Ik heb daarna nog even met de loterij gebeld, dat wij niet meer hoeven te worden gebeld. Ook niet door een aardige zwoele stem. We zijn namelijk geen lid meer.  

Brompot