Mobiele telefoon

Maandenlange irritatie wonnen het uiteindelijk van mijn loyaliteit aan mijn goeie oude vertrouwde mobieltje. Al tijden is het trouwe beestje aan het haperen. Het duurt eeuwen eer ik verbinding met het wereld wijde web heb, mis ik elk goed en leuk fotomoment omdat de fotofunctie van de mobiletelefoon op zich laat wachten en berichten kan ik net zo goed met de postduif versturen. Maar ja ik ben nu eenmaal trouw aan de dingen die ik ooit kocht. Zo reed ik voor kort nog met mijn Peugeot rond. Die had ik eigenlijk al voor de Kerst de deur uit moeten doen. Twee weken geleden rezen de onderhoudskosten echt de pan uit, nee ze kookten over.

Maar goed.

Het was niet druk in de Hoogstraat, alhoewel het weer daar wel aanleiding toe gaf. Het was lekker voorjaarsweer. Het zonnetje scheen vriendelijk aan een blauwe hemel. Her en der waren aan deze blauwe hemel wat schapenwolkjes gestrooid. In de winkelstraat voor Bakker Bart pikte twee heel dikke duiven tussen de straatklinkers broodkruimels uit. Voor de HEMA zaten op een bankje twee rasechte Wageningers te discussiëren of de sloop en wederopbouw van het Patrimonium nu wel of niet goed was voor de gewone Wageninger. De uitkomst van deze discussie zal ik nooit te weten komen omdat de kleine grote man per se in een speeltoestel modelletje brandweerauto wilde. Dat wilde ik niet dus dat leverde een kleine strijd op die ik uiteindelijk wist te winnen door de kleine grote man te wijzen op een vliegtuig die ergens hoog in de lucht zijn sporen trok.

Nadat ik eerst was vreemd gegaan met Vodafone stond ik toch weer in de vertrouwde KPN uit het nummertjesapparaat een nummertje te trekken. Niet dat, dat nodig was, er was buiten mij, de grote kleine man en het verkopend personeel niemand in de winkel te bekennen. Het plezier dat de kleine grote man beleeft aan het nummertje trekken, wilde ik het niet ontnemen. Dus tilde ik hem op zodat hij een vers nummertje uit het apparaat kon trekken. Trots als een pauw hield hij het nummertje vast in zijn knuistje.

Terwijl ik geholpen werd, kwamen achter mij een heer op leeftijd en een jonge meid de winkel binnen gelopen. Hij was gekleed in een pantalon, blouse, geruite stoffen hoed en degelijke stapper, zij in een grijze hoedie, lange hardloopbroek waarvan de rechter broekspijp aan de onderkant was opengeritst, witte sportschoenen en beide handen in spierwit verband. Al ras werd duidelijk dat het hier om een vader met zijn dochter ging. “Pa ga jij maar even zitten, dan los ik dit op” Dat beide handen in het verband zaten werd in het gesprek dat de dochter met de verkoper had duidelijk. Blijkbaar wilde dochterlief eerder die middag even snel naar de stad om een sim kaart te kopen. Ze moest namelijk later in de week naar het buitenland en had daar die kaart voor nodig. Tijdens het tochtje van huis naar de winkel wilde zij linksaf maar de fiets wilde rechtsaf. De fiets won. In haar val nam ze ook de mobiletelefoon van haar vader mee en dat verklaarde de gang met haar vader naar de KPN winkel. Er moest een nieuwe telefoon voor haar vader komen. Nadat ze haar vader op een groene zitzak had verwezen, nam de dochter de regie over het te kopen mobiele telefoon voor haar rekening. Vader zat erbij en keek er meewarig naar. Daar stond zijn dochter zaken voor hem te regelen zoals hij jaren gelden zaken voor haar regelen.

Het gesprek tussen dochter en verkoper verliep efficiënt. Soms stelde dochterlief over haar linkerschouder een vraag aan haar vader die de vraag naar eer en geweten beantwoordde. Na een minuut of zes hooguit zeven was het gepiept. Met een nieuwe telefoon voor pa en een nieuwe sim kaart voor haar liepen beide de winkel weer uit. “ Pa we gaan zo rechtsaf naar de ETOS.” “Ik wil namelijk nog even wat verband, watten en gaas halen voor de wond op mijn knie” Ook nu nam ze het heft weer in haar verbonden handen.