Er is dinsdag iemand vermoord, in mijn stad. Nu is dat niet uniek, er is wel vaker iemand vermoord in mijn stad. Het ging om een liquidatie, wat toch anders is maar nog niet bijzonder. Er is al eerder iemand geliquideerd, dat was maar één straat van mijn huis vandaan. Deze liquidatie was op klaarlichte dag, nabij een schoolplein, met veel kinderen. Dat was anders en daar snap ik nu helemaal niets van.
In tegenstelling tot de vele andere reacties, waarbij men geen enkele gene in acht neemt over wat er met de daders moet gebeuren, probeer ik te bedenken hoe men tot dit besluit, op dit tijdstip en deze locatie, is gekomen. Allereerst moet het doelwit iets gedaan hebben waardoor hij dit “verdiende”. Nu ben ik meer van een goed gesprek op zijn tijd of zeg het met bloemen, maar dit type mens kiest nu eenmaal sneller voor lood in plaats van een bos ruikers. Maar goed, hij moest dus dood, rest nog de keuze voor tijdstip en locatie.
Los van het feit dat ik er pertinent op tegen ben om op openbare plekken te gaan schieten, had de locatie toch beter gekund. Het beoogde slachtoffer leefde niet als kluizenaar, reed auto en had dus zeker een keer moeten gaan tanken. Tussen het huis en tankstation zijn vermoedelijk voldoende plekken zonder kinderen. Wat mij dan nog het meest verbaasd, is dat er van de vijf (ik herhaal vijf!) mannen er niet één is geweest die zei: “Misschien is dit niet zo een goede plek….” Welbeschouwd blijft er eigenlijk geen geschikte locatie over, maar dat is blijkbaar geen vereiste voor een liquidatie.
Wat dan overblijft is het tijdstip, maar eerlijk gezegd kan me dat nu al niet meer boeien. Op die dinsdag is er niet één, maar zijn er meerdere levens geweld aangedaan. Kinderlevens die nu hiermee moeten leren leven. We kunnen alleen maar hopen dat ze dit zo goed mogelijk verwerken en zonder zorgen de toekomst ingaan. Je mag toch hopen dat er ergens in de onderwereld nu iemand heel erg pissig is over de uitvoering van deze liquidatie en hier gepast op reageert. Alhoewel, op de wijze waarmee zij hun ongenoegen laten blijken, kunnen we alleen maar hopen dat dit de laatste keer was.
5 reacties
troubadour · 15 juni 2015 op 12:58
De laatste zin heeft een weerhaakje, jammer.
De onderwereld moet ook eens wat aan opleiding gaan doen. Ik mis de scherpschutter die zelf die ene kogel giet en zijn vizier kan afstellen op een cm. nauwkeurig op een afstand van anderhalve kilometer bij een zijwind van zes meter per seconde. Wat er nu rondloopt kan zich nog niet handhaven bij het klootschieten te Lith, met de korte mast.
Esther Suzanna · 15 juni 2015 op 20:53
Je zou meer mogen verwachten ja, een soort vakmanschap.
Zonde… 😀
Meralixe · 16 juni 2015 op 11:22
Ik denk dat je een soort ironie in uw schrijven wou leggen die je onvoldoende beheerst. Mede daardoor gaat zelfs het verhaal enigszins verloren. Spijtig. 😥
Marcel075 · 17 juni 2015 op 17:02
Ik probeer juist, door met enige afstand dit voorval te beschrijven, te begrijpen hoe dit soort mensen denkt, wat hun beweegt om het zo aan te pakken. Dus mocht er ironie inzitten (die er nu niet uitkomt) dan kan dat kloppen, want dat is niet mijn doel geweest.
Mien · 16 juni 2015 op 21:41
Er is maar een geschikte plaats voor liquidaties in de openbare ruimte. En dat is op de kermis. In de schiettent kaarten liquideren, ook wel omleggen genoemd.