Naar de knoppen

Heeft u dat nou ook, dat u plotseling wordt overmand door een gevoel van nostagie en weemoed? Het gevoel dat alles op zijn eind loopt? Nou, ik kan u vertellen: ik wel dus. Ik kan de klok erop gelijk zetten, ik weet dat het eraan komt en toch laat ik me er weer door verrassen. U raadt het natuurlijk al, het najaar heeft zijn intrede gedaan, gepaard gaande met een gelijknamige depressie. De blaadjes vallen weer, de dagen worden korter en als professionele weersvoorspellers beloven vakbondsleiders een jaarlijks terugkerend hete herfst terwijl ik de temperatuur alleen maar voel dalen.

Mijn god, wat zie ik weer op tegen deze komende periode. Niet alleen buiten pakken de onweerswolken zich weer samen. De spontane vrolijkheid van het voorjaar maakt in een ijltempo plaats voor de dwangmatige gezelligheid van de donkere dagen. Flikker toch op allemaal, ik heb geen zin om gezellig te zijn!

Inmiddels heb ik alweer de eerste Sinterklaasuitnodiging binnen. Ja, leuk! Een gedicht schrijven voor iemand die ik nauwelijks ken, laat staan dat ik er enig gevoel bij hebt. Sorry hoor, maar zo werkt dat dus niet bij mij. En om het geheel nog eens aantrekkelijker te maken gaan we met z’n allen in een kring zitten om deze ‘gedichten’ aan elkaar voor te lezen. Nou ik verzeker u dat een willekeurig kringgesprek bij de psychiater mij vrolijker stemt.

Ik hoef geen meelij en het is niet alleen maar kommer en kwel in deze periode. Ik besef ook wel dat de herfst en winter hun eigen charme hebben zoals een fikse wandeling door een zeer kleurrijk bos of een kop warme chocolade melk met slagroom bij een knisperend haardvuur. Het is enkel dat mijn gevoelsbalans net naar die kant uitslaat dat je hier niet kunt spreken over mijn persoonlijke hoogtepunten.

Nee hoor, halsreikend kijk ik alweer uit naar 22 december, de korste dag. Vanaf dan gaan we weer de goede richting uit en begin ik weer echt op te bloeien. Dat we maar weer snel naar de knoppen mogen gaan.