Nachtelijke ontmoeting

Het zal 1989 geweest zijn toen John Hiatt in Nederland optrad om “Slow turning” te promoten en net als het jaar daarvoor had hij stergitarist Sonny Landreth weer mee genomen dus G.J. en ik gingen naar het merendeel van de concerten waar we Sonny (en John natuurlijk ook) flink hebben staan aanmoedigen.

Een van die concerten was in Nijmegen en mijn zus ging toen ook mee.

Na een prima concert (we hebben de aandacht van Sonny weer goed kunnen trekken) drinken we nog even ergens wat en gaan dan op weg naar de auto. We komen langs de concertzaal en zien dat de groep op het punt staat in de tourbus te klimmen dus we weten niet hoe snel we naar de auto moeten en gaan achter die bus aan.

Op de snelweg is het inhalen, toeteren en zwaaien; dan weer laten inhalen door de bus en weer het zelfde. Na een paar keer is het mooi geweest en we gaan van de snelweg af om bij een benzinepomp nog wat in te slaan en wat denk je? Die bus gaat ook van de weg af en parkeert op het parkeerterrein dus G.J en ik gaan er op af om te kijken of er handtekeningen te winnen zijn.

Als we bij de bus komen stellen we de vraag aan een beer van een chauffeur en die zegt: “I must say gentlemen this isn’t the right time,” dus we gaan weer terug naar de auto.
Maar iemand komt uit de bus en haalt ons in; misschien is het de tourmanager. In ieder geval vertelt hij ons dat ze problemen hebben met de bus en moeten telefoneren. Hij vraagt of we kunnen helpen dus G.J. gaat met hem op zoek naar een telefoon en ik ga weer in de auto zitten. Mijn zus zit al die tijd nog achterin.

Na een tijdje geeft ze een gil: “Er komt iemand uit de bus hier naar toe gelopen en hij lijkt op Sonny!”

En het is nog waar ook. Hij stapt in de auto en we voeren een heel gesprek over de concerten, zijn aparte techniek, Cajun en muziek in het algemeen. Ik vraag of de kans er in zit dat hij ooit met solowerk komt en hij vertelt dat hij al twee platen heeft gemaakt.
“Ik zal je mijn adres geven, dan kun je me schrijven en dan stuur ik je wel een bandje met die platen er op.”

We krijgen nog die handtekening en hij geeft me een Guitar Player met daarin een interview met hem. Sonny gaat weer naar de bus en G.J. komt later terug en flipt dat hij dit allemaal gemist heeft.

Heb jij wel eens een van je helden gesproken zonder flauw te vallen?