Voor alle verveelde, wanhopige en levensmoeie mensen nog maar een logje van de infantiele, ontoerekeningsvatbare, liefdeloze, vrijgezelle alcoholist Shitonya. Het leven doet vaker pijn, dan je je goed voelt. En daarom is er niets zo fijn als flink wat liters alcohol als plijster op de wond. Totdat de alcohol weer snel je lichaam verlaat en de wond des leven ende herinnering weer gaat bloeden. De gevoeligheid voor pijn is oneindig en die van genot zeer beperkt. Het klopt als een bus. Schoolbus, autobus, hamerbus, melkbus of gewoon een trein. Het leven is een toneelstuk. Houden van wie je haat en haten van wie je houdt. Mensen verlaten die je niet wilt verlaten. Mensen vasthouden die je eigenlijk beter kunt laten gaan. Van iemand afscheid nemen, terwijl je eigenlijk niet zonder hem kan. Bij iemand blijven, omdat je denkt dat het leven anders te zwaar is alleen. Geliefd willen worden, omdat je te weinig van jezelf houdt. Gehaat willen worden, omdat je anders niet weet hoe goed het voelt om geliefd te worden.
Iemand moeten loslaten, omdat je anders niet weet hoe gelukkig je bent als je wel iemand hebt. Iemand vast willen houden, omdat je het te koud hebt alleen. Iemand willen hebben, terwijl je weet dat je degene ooit weer zult verliezen. Liever liefde kennen en verliezen dan het nooit gehad hebben. Liever een litteken dan geen enkele.
Maar het verleden blijft niet alleen liggen in het verleden. Het blijft je achtervolgen, zolang je leeft. Een litteken in je geheugen die je soms zou willen wissen en soms naar terug verlangt. Terug in de tijd en het moment laten bevriezen toen je het gelukkigste was.
Beter het ongeluk vermijden dan het geluk najagen. De woorden blijven makkelijker te schrijven dan te leven. Als het leven zo makkelijk zou zijn, zou niemand meer de moeite willen doen om te leven. Als er geen uitdaging meer in het leven zit, is er geen zin meer aan het leven. Aangezien er geen zin bestaat, moet je zelf de zin eraan geven. De meest goede zin is hetgeen nastreven wat je het meest gelukkig zou kunnen maken en de weg ernaar toe bereiken zonder al teveel obstakels en pijn. Hopen op het minste en blij zijn met de extra’s. Huilen als het even niet meer gaat, zodat je nog tranen genoeg overhoudt wanneer ze echt nodig zijn.
Lachen om de kleine dingen, zodat je nog een glimlach overlaat voor je eigen leven. Het leven is een comedy, dus neem het niet te serieus. Wanneer het leven serieus wordt, word je zelf de trekpop en verlies je de controle over je eigen leven. Nee blijft moeilijker dan ja, omdat je iedereen tevreden wilt stellen en zelf gewaardeerd wilt worden. Onzekerheid blijft in je zitten, doordat je altijd een dosis waarde geeft aan andermans mening. Onzekerheid, omdat je verleden je herinnert aan teleurstelling. Onzekerheid, omdat mensen je hebben gekwetst. Twijfel, omdat niets zeker is. Angst, omdat je bang bent voor weer teleurstelling of verlies.
Afstandelijk, omdat je niemand dichtbij durft te laten komen. Afstandelijk, omdat het vrijwel altijd een feit is dat iemand jou waard is. Afstand, totdat degene heeft bewezen dat hij aanhankelijkheid waard is. Een muur, totdat iemand laat zien dat niet iedereen tegen je muur hoeft aan te lopen. Een masker, omdat het ware gezicht vol zit met littekens. Masker, om het verleden te maskeren. Een slot op het verleden, zodat je verder kan lopen. Lopen, omdat je niet stil kan blijven staan en te snel valt als je gaat rennen en teveel dingen mist. Maar het liefst zou je gedragen willen worden, zodat je je eindelijk veilig voelt. Hoe kun je je ooit veilig voelen in de armen van angst en chaos?
Tot Shit
8 reacties
Troy · 13 september 2007 op 20:51
Op de een of andere manier moet ik nu aan Quinn’s handtekening denken: Cheer up, emokid 😀
Zonder gekheid, je schrijft goed maarrrrr… ik ben er nu wel eens aan toe een column van je te lezen die zo vrolijk is dat ik ervan moet kotsen :kus:
lisa-marie · 13 september 2007 op 21:40
Heftig,het raakt mij zeer. Maar kop op .
Je hebt de gevoelens wel heel mooi en treffend neergezet.
Dees · 13 september 2007 op 21:46
Je bent te slim Shitje, dat is een nadeel in de hartenmarkt, in de levensmarkt. Mooi stuk, word er een beetje verdrietig van.
Quinn · 13 september 2007 op 22:28
Een eerlijk stuk, Shit. Het is precies wat je zelf al schrijft: niet té serieus nemen, niet teveel piekeren, en liever liefde kennen en verliezen, dan het voor altijd vermijden. Dat van die littekens doet me ook denken aan een quote uit ‘Name’ van de Goo Goo Dolls: [i]scars are souvenirs you never lose[/i].
@ Troy: 😀
eLGee · 13 september 2007 op 22:45
Ik herken dit maar al te goed, die radeloosheid, die tegenstrijdigheid..
Na het lezen van je column speelt mijn brein een spelletje met mijn emoties. Ping-pong, lijkt het.
Pakkend geschreven.
vanlidt · 14 september 2007 op 18:50
Better to
have loved and lost
than never to have loved at all
of zoiets. Aan je eigen touwtjes trekken, shit. 😆
Prlwytskovsky · 14 september 2007 op 22:54
Mooi neergezet Shito, ik vind het een diepzinnige.
Shitonya · 16 september 2007 op 11:59
Zo vrolijk dat je ervab moet kotsen.. Dan moet ik eerst weer verliefd worden. Als ik dat eenmaal ben dan smeek je me weer om droevige stukken troy 😉
Ik denk ook dat de hartenmarkt erg klein is. Hoe meer je nadenkt, hoe kleiner deze wereld wordt, omdat maar weinige je hersenspinsels kunnen begrijpen.
Bedankt voor de reacties 🙂