Nat hout

Hier zit ik weer in de trein. Je kent het wel. Zo’n groot, slaapverwekkend en kotsverwekkend monster waar mensen zich zo nu en dan in- of voor gooien. Ik vraag me wel eens af of ik ooit het moment bereik dat ik niets meer weet te schrijven. Soms denk ik bijna dat moment bereikt te hebben, maar dan krijgt mijn hoofd ineens weer een stuiptrekking en voor ik het weet raak ik weer dronken door letters. Misschien dat ik daarom zelden mijn vingers tussen mijn benen laat glijden. Als ik dan toch erotische impulsen voel opkomen, worden mijn vingers meteen richting papier gestuurd in plaats van de mannelijke hemel. Als ik geen schrijver zou zijn, zou ik beslist een professioneel nymfomaan zijn. Nee, laat die lege, gefrustreerde slettenbaksels maar vingeren totdat ze via hun neus klaarkomen. Ieder zo zijn hobby. Ik zou het liever geen hobby willen noemen. Als iemand vraagt of ik nog hobby’s heb, zou ik zeggen dat ik spijkers verzamelde en die vervolgens in zijn hoofd zou slaan.

Ik begrijp niet hoe mensen zulke wanstaltige, oppervlakkige vragen kunnen stellen, terwijl ze doorgaans toch steeds dezelfde stupide antwoorden kunnen verwachten. Want originele en tevens interessante antwoorden bestaan niet. Ik heb nog nooit een vraag gekregen die mij kon boeien. Of minstens een vraag waarvan ik dacht: “Zo, die heeft daarover nagedacht.” Nee, je zou haast denken dat je tegen een voorgeprogrammeerde schotel zit te praten. Hoe gaat het? Wat ga je morgen doen? Heb je nog wat leuks gedaan? Ben je nog een beetje geil?

Als ik misselijk zou zijn, zou ik ze meteen voorzien van een lading onverteerde wortels en nog wat extra wortels in hun aars schuiven. Als ik niet misselijk zou zijn, zou ik het wel binnen luttele minuten worden door hun explosie onnozelheid welke hun grafbek verlaat. Kennelijk ben ik geboren met een tekort aan oppervlakkigheid en een overdosis aan ergernis wat de communicatie tussen mij en al de resterende idioten ernstig belemmert, beperkt, bemoeilijkt ofwel verneukt. Slechts met de nodige alcohol kan ik mijn afwijkende geest vervormen tot een simpele, eenvoudige geest. Mijn interesse opwekken is te vergelijken met het vuur maken met nat hout.

Je kan wrijven en blazen wat je wilt, maar zonder dynamiet red je het niet. Wat dynamiet inhoud? Geen flauw idee. Zelfs geen gezout, gezoet of bitter idee. Als dat idee bekend werd, zou ik mijn hoofd opblazen door al die zogenaamde interessante prikkels. Dit stuk bewerkt hout is bijna op zijn einde, dus ik ga er ook maar een einde aan maken. Dit keer niet voor de trein, maar in de trein. En met dit bedroevende einde zullen jullie het moeten doen, net zolang totdat ik ooit wakker wordt met een nog genialere ingeving dan..

Tot Shit