Nattigheid

Omdat het regent besluit ik lopend naar de bioscoop te gaan in plaats van met de fiets. Ik heb absoluut geen zin om nat te worden. De film staat al een tijdje op mijn verlanglijstje en vandaag is de laatste voorstelling. Mijn verlangen om de rolprent te zien wint het van de tegenzin om de herfststorm te trotseren.

Met een windbestendige paraplu laveer ik langs plassen en obstakels. Plots passeert een auto die mij trakteert op een waterballet. Met gebalde vuist maak ik de wegpiraat duidelijk dat zijn gedrag asociaal is, maar besef meteen dat het verspilde energie is. In een doorweekte spijkerbroek loop ik even later door een voetgangersgebied waar een tweetal fietsende puistenkoppen het verdommen om voor mij uit te wijken. Noodgedwongen spring ik opzij en beland met twee voeten in een diepe plas. In de garderobe van de bioscoop hang ik mijn jas op en plaats de paraplu in de bak waar hij thuishoort. Met papieren zakdoekjes probeer ik mijn broek enigszins droog te deppen, zonder veel succes. Voor de doorweekte schoenen heb ik geen oplossing.

De film overtreft mijn verwachtingen. Scenario, cameravoering, regie, acteurs, alles valt op zijn plek. Met een glimlach en gelukzalig gevoel verlaat ik de filmzaal. Mijn jas blijkt inmiddels opgedroogd, maar de paraplubak is leeg. Waar is mijn grote, zwarte, stormvaste paraplu #@&%! Welke etterige galbak, vuile flapdrol, kutviool of bosaap heeft mijn eigendom gejat? Nondeju! Begeleid door een wolkbreuk spoed ik mij in gestrekte draf huiswaarts. Onderweg overdenk ik wat voor mensen dit soort dingen doen. Het valt allemaal op z’n plaats. Het zijn dezelfde figuren die in hun auto de richtingaanwijzer hebben afgezaagd, omdat ze die toch nooit gebruiken. Aso’s die brutaal de parkeerplek inpikken waar ik al een tijdje op sta te wachten. Randdebielen die patatzakken en condooms als zwerfaval verspreiden. Opgeplakte middenvingers op een achterruit die mij non verbaal een lul noemen. Wat een ongeciviliseerde wereld.

Thuis hang ik de doorweekte kleding aan de kapstok en trek pantoffels aan. “Hoe was de film?” vraagt mijn vrouw terwijl ze mijn stemming peilt. Ze laat de stoom uit mijn oren gelaten over zich neerdalen. Met het inschenken van een glaasje glühwein weet ze de binnenbrand te blussen. Op zulke momenten besef je wat een liefdevolle relatie écht betekent. Als extra troost krijg ik de toezegging dat we volgende week weer naar de bioscoop gaan en dat zij dan trakteert. “Als compensatie voor de gestolen paraplu.” voegt ze toe.

Ook deze film was het bekijken waard. Weliswaar druipend van roze chocolade, maar dat is een kwestie smaak. Terwijl we onze jassen aantrekken wijst mijn vrouw naar de paraplubak. “Kijk, daar staat je gejatte eigendom,” zegt ze. Op een bordje lees ik dat je gratis een paraplu van de bios mag lenen, mits deze bij een volgend bezoek weer wordt ingeleverd. Pfff … hopelijk zit er nog een staartje glühwein in de fles.