Omdat het regent besluit ik lopend naar de bioscoop te gaan in plaats van met de fiets. Ik heb absoluut geen zin om nat te worden. De film staat al een tijdje op mijn verlanglijstje en vandaag is de laatste voorstelling. Mijn verlangen om de rolprent te zien wint het van de tegenzin om de herfststorm te trotseren.

Met een windbestendige paraplu laveer ik langs plassen en obstakels. Plots passeert een auto die mij trakteert op een waterballet. Met gebalde vuist maak ik de wegpiraat duidelijk dat zijn gedrag asociaal is, maar besef meteen dat het verspilde energie is. In een doorweekte spijkerbroek loop ik even later door een voetgangersgebied waar een tweetal fietsende puistenkoppen het verdommen om voor mij uit te wijken. Noodgedwongen spring ik opzij en beland met twee voeten in een diepe plas. In de garderobe van de bioscoop hang ik mijn jas op en plaats de paraplu in de bak waar hij thuishoort. Met papieren zakdoekjes probeer ik mijn broek enigszins droog te deppen, zonder veel succes. Voor de doorweekte schoenen heb ik geen oplossing.

De film overtreft mijn verwachtingen. Scenario, cameravoering, regie, acteurs, alles valt op zijn plek. Met een glimlach en gelukzalig gevoel verlaat ik de filmzaal. Mijn jas blijkt inmiddels opgedroogd, maar de paraplubak is leeg. Waar is mijn grote, zwarte, stormvaste paraplu #@&%! Welke etterige galbak, vuile flapdrol, kutviool of bosaap heeft mijn eigendom gejat? Nondeju! Begeleid door een wolkbreuk spoed ik mij in gestrekte draf huiswaarts. Onderweg overdenk ik wat voor mensen dit soort dingen doen. Het valt allemaal op z’n plaats. Het zijn dezelfde figuren die in hun auto de richtingaanwijzer hebben afgezaagd, omdat ze die toch nooit gebruiken. Aso’s die brutaal de parkeerplek inpikken waar ik al een tijdje op sta te wachten. Randdebielen die patatzakken en condooms als zwerfaval verspreiden. Opgeplakte middenvingers op een achterruit die mij non verbaal een lul noemen. Wat een ongeciviliseerde wereld.

Thuis hang ik de doorweekte kleding aan de kapstok en trek pantoffels aan. “Hoe was de film?” vraagt mijn vrouw terwijl ze mijn stemming peilt. Ze laat de stoom uit mijn oren gelaten over zich neerdalen. Met het inschenken van een glaasje glühwein weet ze de binnenbrand te blussen. Op zulke momenten besef je wat een liefdevolle relatie écht betekent. Als extra troost krijg ik de toezegging dat we volgende week weer naar de bioscoop gaan en dat zij dan trakteert. “Als compensatie voor de gestolen paraplu.” voegt ze toe.

Ook deze film was het bekijken waard. Weliswaar druipend van roze chocolade, maar dat is een kwestie smaak. Terwijl we onze jassen aantrekken wijst mijn vrouw naar de paraplubak. “Kijk, daar staat je gejatte eigendom,” zegt ze. Op een bordje lees ik dat je gratis een paraplu van de bios mag lenen, mits deze bij een volgend bezoek weer wordt ingeleverd. Pfff … hopelijk zit er nog een staartje glühwein in de fles.

 

Categorieën: Algemeen

Snarf

Tijdens koken zijn kruiden en specerijen mijn smaakmakers. Bij het schrijven: humor, zelfspot en ironie. Voor beiden geldt dat het soms lukt ... soms niet.

12 reacties

Mien · 30 november 2016 op 07:18

Gelukt en droog, de humor, zelfspot en ironie. ? ?

NicoleS · 30 november 2016 op 07:24

Mooie column. Ben wel benieuwd voor welke film je de regen getrotseerd had.?

Karen.2.0 · 30 november 2016 op 08:30

Leer mij vrouwen kennen: die van jou wist natuurlijk allang hoe het zat 😉 . Mooi verhaal Snarf!

Meralixe · 30 november 2016 op 08:46

Tja, de ene dag is de andere niet…Inderdaad, welke film?
Toch opletten hoor… Vandaag ga je naar de bioscoop en volgende week WAS die film ook ’t bekijken waard.
Ach, toch mooi hoe het er ook ten huize Snarf bij wijlen aan toe gaat.:o

PS. Ik sukkel nog steeds met mijn Smilies

Yfs · 30 november 2016 op 08:47

Volgende keer gewoon wachten totdat de film op DVD uitkomt Frans en dan lekker thuis, languit op de bank blijven liggen.

Ondanks alle stress, heerlijk relaxed geschreven met een ijzersterke en totaal onverwachte clou!!
Met plezier gelezen 🙂

van Gellekom · 30 november 2016 op 09:58

Heerlijk, Snarf. Echt genoten hiervan. DaNK

StreekSteek · 30 november 2016 op 10:30

De enige dissonant in dit fraai verwoorde avontuurtje is het bocht dat Glühwein heet. Dan valt er met mij over smaak te twisten.

pally · 30 november 2016 op 15:12

Leuke column, Snarf, en erg fijn om weer eens gewoon iets te lezen dat niet over de top is en toch goed…

Bruun · 30 november 2016 op 16:31

Heerlijk leesvoer voor op een regenachtige dag bij een knapperend haardvuur. De humor is perfect gedoseerd. Mooi geschreven.

Nummer 22 · 30 november 2016 op 17:07

Mooi om te lezen dat je nog graag onder moeders paraplui” wilt gaan lopen”.

Ik heb genoten van jouw verhaal. Maar ook ik ben geen liefhebber van Gloeiwijn dat doet me bij de naam altijd denken aan Duitse kerstmarkten.. nou Maastricht mag ook voor deze keer.

Wijn behoeft niet te gloeien.

Esther Suzanna · 30 november 2016 op 17:19

Haha, je had net zo goed kunnen gaan fietsen dus…
Volgens mij is het klootviool trouwens.. 🙂

Leuk en goed geschreven.

Snarf · 30 november 2016 op 19:41

@Mien: Bedankt, Mien. Leuke reactie!
@NicoleS: De film was ‘The Revenant’.
@Karin.2.0: Tja, ze is inderdaad slim.
@Meralixe: Het was de LAATSTE mogelijkheid om de film in de bios te zien. Op een dvd thuis kijken is toch anders.
@Yfs: Ben verheugd dat ik je weer een glimlach heb ontfutseld.
@van Gellekom: Dank is wederzijds.
@StreekSteek: Absoluut gelijk! Ik haat het spul, maar de whisky was op.
@pally: Ieder schrijft zoals ie gebekt is. Dit is nu eenmaal mijn stijl.
@Bruun: Dank. Ik kijk uit naar jouw volgende column.
@Nummer 22: Juist gezien! Ik drink ook liever iets pittigers en minder zoet.
@Esther Suzanna: Kloot- en Kutviool zijn broer en zuster. Onlangs ontdekt door het genootschap voor correct gebruik van het Nederlands.

Voor alle medecolumnisten: Bedankt voor jullie reacties. Absoluut stimulerend om morgen weer een column te schrijven. Of het lukt moet ik maar afwachten.

Geef een reactie

Avatar plaatshouder