Nederwaard: opgesloten meisje

“Nee, ik hoef niets te drinken,” zei Luc van Lier, “ik ben hier alleen maar naartoe gekomen omdat jij aangaf dat je dat zo graag wilde.” De spanning aan het tafeltje op het snikhete en overvolle terras van Brasserie ‘Hans’ was te snijden. Udo Rozendaal schoof ongemakkelijk heen en weer op zijn stoel. “Ik bied je mijn nederigste excuses aan, Luc. Ik had nooit zo kwaad mogen weglopen. Maar je begrijpt toch wel, hoe geschokt ik door die foto’s ben? En ik dacht, dat je ze al in je krant had afgedrukt.” De sterverslaggever van de Nederwaardsche Courant schudde zijn hoofd. Hij was verbaasd. Dacht de oude Rozendaal nu echt dat hij geen greintje fatsoen in zijn journalistieke lijf had?
Die onuitgesproken vraag werd door de kalende rampendeskundige beantwoord: “Zo nu en dan denk ik dat álle journalisten gewetenloze bloedhonden zijn. Ik had beter moeten weten, Luc. Sinds onze kennismaking heb ik steeds openhartig met je kunnen praten, en je hebt mijn vertrouwen niet één keer beschaamd. En wat die foto’s van Femmy Bakema met die Jeroen Kauw betreft: besef dat je zeer explosief materiaal in je bezit hebt. Bescherm het goed! Weet je zeker dat je geen drankje van me wilt aannemen?” Luc zwichtte, en wenkte naar de dienstdoende serveerster. “Kirsten, mogen wij alsjeblieft nog twee koffie-verkeerd?”

Nieuwsgierig informeerde Luc, hoe de heer Rozendaal eigenlijk weer in Nederwaard verzeild was geraakt. Immers, het was Rozendaal zélf die had verklaard dat de heer Teenk Wullink in zijn plaats de aangewezen persoon was om een nieuw Gemeentebestuur te smeden. Rozendaal verhaalde van het wanhopige verzoek dat hem ten deel was gevallen. Van hogerhand was na een korte inventarisatie door die Teenk Wullink beslist dat er toch moest worden geprobeerd, een coalitie te vormen die moest bestaan uit de Democraten77, LinksMilieu, de Arbeiderspartij en de VVB. Rozendaal moest de klus samen zien te klaren met Jack Walhage, voormalig burgemeester van een provinciestad in het Noorden.

Lucs aandacht werd afgeleid door een opstootje. Een groep mensen stond bij een busje en ging enorm tekeer tegen de chauffeur die net kwam aanlopen. Het bleek dat in het busje, van vervoersmaatschappij Correxxion, een 16-jarig gehandicapt meisje zat opgesloten. In de brandende zon. De chauffeur verklaarde dat hij naar zijn huis was gegaan voor een tukje, en dat hij glad vergeten was, haar op school af te zetten. Urenlang had het busje met het arme kind erin, nagenoeg uit het zicht van passanten dus in de zon staan bakken. Luc pakte zijn onafscheidelijke zwarte opschrijfboekje, en krabbelde een paar steekwoorden neer voor een te schrijven stukje over deze enorme blunder. Dat je, als je nou écht helemaal niets kon, als je nou écht overal te stom voor was, nou ja, dat je dan altijd nog aan de slag kon als chauffeur bij Correxxion… Het was sowieso een schande dat het Gemeentebestuur van Nederwaard op advies van de duurbetaalde consultants van Toilet & Douche hadden besloten om het gehandicaptenvervoer exclusief aan Correxxion te gunnen. Rampzalig!

De gevierde journalist keerde terug naar zijn tafeltje op het terras. De oude heer Rozendaal was inmiddels vertrokken. Arme man. In het zicht van zijn pensioen opgescheept met zulke onmogelijke klussen als het in mekaar knutselen van een haast onmogelijke langetandencoalitie. Het zou nog wel even duren voordat dat karwei zou zijn afgerond. Maar dat was niet de enige slepende kwestie die de gemoederen in Nederwaard bezighield.

Het gedonder rond de Şekerci-moskee aan de Postweg sleepte zich ook al jarenlang voort en haalde bijna dagelijks de voorpagina’s van kranten en websites. De moskee was tijdelijk gevestigd in een oud schoolgebouw dat al gesloopt had moeten zijn om plaats te maken voor een nieuwbouwcomplex. De gemeente had aan het moskeebestuur een gratis stuk grond aangeboden, om daar een grote moskee te bouwen. Maar de nieuwe moskee was na jaren van gedoe nog lang niet af, en zou door allerlei machtsspelletjes waarschijnlijk ook nooit worden voltooid. Maar het huurcontract van de oude school was inmiddels al geruime tijd verlopen. Toch weigerden de gebruikers, ondanks uitspraken van de rechter die ze in het ongelijk hadden gesteld, de Şekerci-moskee te verlaten. En opnieuw had het Gemeentebestuur er, ondanks aankondigingen dat de ontruiming nu toch écht ophanden was, toch weer van afgezien om de gebruikers uit de Şekerci-moskee te zetten. Kwade tongen beweerden dat dit gebrek aan bestuurlijke daadkracht werd ingegeven door angst voor een afstraffing door het electoraat. Al eerder had Luc in een stukje geschreven dat er veel te veel zoete broodjes werden gebakken in deze kwestie. Enigszins in gedachten speelde de Nederwaardse sterverslaggever wat met het handvat van zijn aktetas. Er diende beslist nog een venijnig stukje aan de kwestie te worden gewijd.

Opeens werd de rust wreed verstoord. Een brommertje met twee mannen schoot de stoep op, en de bijrijder stapte af. Die rende naar het tafeltje van Luc en griste de aktetas uit diens handen. Onder het slaken van de kreet “Hier die foto’s, vuile klootzak!” sprong de dief weer achterop het brommertje, om snel uit het zicht te verdwijnen. Dat alles passeerde in slechts luttele seconden.

Omstanders reageerden geschrokken en vroegen bezorgd aan Luc of alles goed met hem was. Iemand kwam aanlopen met een glaasje water tegen de schrik. Maar op Lucs gezicht verscheen slechts een tevreden glimlach…