Neem het leven serieus, maar overdrijf niet.

Het is zo makkelijk om te lopen in de val van de dingen serieus nemen: te serieus. We houden vast aan partners, bezittingen, carrieres, en leefstijlen, lang nadat ze hun betekenis voor ons verloren hebben. Deze tendens om vast te houden stamt waarschijnlijk in veel gevallen van een ingewortelde onzekerheid in mensen. Ze leven volgens het aloude gezegde: “Hebben is hebben. Krijgen is de kunst.” Maar als we er eens over nadenken: Hoe gelukkig maken deze overwegingen en conservatismen ons helemaal? Wanneer we onze inner-balans opmaken, welke zijde slaat precies door? En wat zien we als we een kritische blik om ons heen werpen? Zijn diegenen die knellende banden loslaten in feite niet de gelukkigeren? Denk maar eens aan ze: Die collega’s die kozen voor een vanadering van loopbaan in plaats van zichzelf elke dag te slepen naar een werkplek waar ze een gloeiende hekel aan hadden, terwijl jij nog steeds daaraan vastzit? Die vrienden die gescheiden zijn in plaats van nog langer emotionele mishandeling te ondergaan, terwijl jij nog dagelijks je eigenwaarde van de vloer zit op te rapen en te lijmen? Die kennissen die hun duur huis voor een goedkoper heenkomen in een eenvoudigere buurt inwisselden toen de tijden te moeilijk werden, terwijl jij nog steeds hosselt om elke maand de rekeningen te betalen?

Loslaten, hetzij psychologisch of fysiologisch, is een kunst die slechts ontwikkelt door diepgaande bestudering van onszelf en de gemeenschap waarin we leven. Het vereist kritish denken en de ontwikkeling van een eigen inzicht, onafhankelijk van indoctrinatie. Het vereist ook: zien van de dingen in een perspektief dat begint met onszelf te bevrijden van de last van schuld en toewijding aan de bestaande orde, hetgeen zo vele van de instellingen die we bezoeken ons aanleren, en eindigt met het loslaten van alle factoren die onze inner-connectie, dat is de konnektie die we met onszelf hebben, verstoren.

Als we weten dat het leven van beperkte duur, en dat het vroeger of later zal eindigen, waarom houden we dan vast aan wat dan ook, temeer als er tekenen zijn dat OF onze interesse in deze dingen afgenomen is, OF de intersse van deze dingen in ons? Is gevangenschap, hetzij fysiek of geestelijk, niet de meest vernederende van alle staten? Waarom nestelen we ons er dan zo moedwillig in?

Het antwoord, zoals eerder al geindiceerd, komt neer op culturele en gemeenschaps indoctrinatie: verwachtingen waarvan we het gevoel hebben dat we naar ze toe moeten leven, omdat ons geleerd werd dat te doen: huwelijken moeten eeuwig duren, omdat ze heilige instituten zijn; banen moeten gekoesterd worden, omdat ze zo schaars zijn; status symbolen (huizen, auto’s, dure kleding) moeten worden aangehouden omdat ze zo’n goede indruk maken: dat is indoctrinatie, en we kunnen slechts beginnen van het leven te genieten als we door deze truuk heenprikken en onszelf ervan bevrijden. Want wat is er zo heilig aan een huwelijk dat je emotioneel slechts neerhaalt? En wat is er zo kostbaar aan een baan waar je een gloeiende hekel aan hebt? En wat is er zo indrukwekkend aan status symbolen als je er 3 banen tegelijk voor moet hebben zonder een moment voor jezelf?

Als we het eenmaal eens kunnen zijn met deze inzichten, kunnen we beginnen onze strategie te bepalen naar het bevrijden van onszelf van indoctrinatie. Hoe? Uit de vele manieren die ongetwijfeld bestaan, zouden we de volgende kunnen overwegen:

· Onderzoeken van onze echte emoties naar alles wat we bezitten en iedereen waar we een relatie van welke aard dan ook mee onderhouden. Als er tekenen zijn van ongemak en onplezier van welke zijde dan ook, zouden we de relatie opnieuw moeten overwegen.

· Respecteren van de instituten die we bezoeken (werkplekken, scholen, kerken, verenigingen), maar regelmatig onszelf afvragen of deze instituten nog steeds een behoefte in ons vervullen en onze doelen nog steeds heiligen. Indien niet, dan zouden we deze relaties ook opnieuw moeten overwegen.

· Minstens eenmaal per jaar minstens één nieuw ding ondernemen, afhankelijk van de intensiteit, complexiteit, en kostbaarheid van onze keus. Maar het zijn deze nieuwe dingen, of noem ze voor mijn part: andere dingen, zoals reizen naar nieuwe oorden, uittesten van nieuwe trends, uitproberen van nieuwe kleedstijlen, bezoeken van niewe restaurants, die onze horizon zullen verbreden en onze geest zullen verrijken: we zullen nieuwe mensen ontmoeten, nieuwe dingen zien, en nieuwe manieren van leven ontdekken; en we zullen ons realiseren dat de manier die wij geleerd hebben niet de enige is, en niet persé de beste.

Wat hebben de drie bovengenoemde manieren van bevrijding van onszelf van indoctrinatie met elkaar gemeen? Juist! Ze vertegenwoordigen allen een ontwaking. En ontwaken betekent: gewaarworden. En gewaarworden betekent: onszelf bevrijden van druk en onbetekenende invloeden. En de enige manier waarop we onszelf kunnen bevrijden van druk en onbetekenende invloeden is wanneer we onszelf blootstellen aan niewe dingen en manieren; kritisch de zin van de dingen die we nu doen evalueren; en besluiten of ze nog van betekenis voor ons zijn.

Het is dit proces van besluiten wat nog waarde voor ons heeft en wat niet, dat ons uiteindelijk zal begeleiden naar het leiden van een leven dat minder onder druk staat en minder gecontroleerd wordt door alles en iedereen behalve onszelf. Het is dit proces van besluiten, dat ons tevens zal begeleiden naar de formulering van wat echt belangrijk voor ons is en wat niet. En door als gevolg daarvan de dingen te elimineren die geen zin meer hebben, zullen we een minder gecompliceerd leven hebben gevestigd voor onszelf, en zullen we het punt hebben bereikt waarbij we het leven serieus nemen, maar niet overdrijven.