Niet alles is natuurlijk

Wat is de natuur wreed hoor je zo vaak zeggen. En ik als fervent natuurfreak kan het beamen want het is zo. Als ik naar Animal Planet kijk en daar de documentaires zie over dieren die elkaar opvreten keer ik mijn hoofd om. Wat heet, als er zand in de kamer lag had ik mijn hoofd in het zand gestoken omdat ik zoiets niet kan en wil zien. Mij te wreed.
Hoe dubbel is het brein van de mens. Elke dag vallen er doden bij ons in de huiskamer wanneer wij naar het journaal kijken, of van een film genieten waar de bloedspetters van af druipen. Maar mensen vergeten gauw, dat zal het zijn.

Hoe vaak heb ik niet beschreven hoe de natuur hier in ons eigen chaletje menig idee van idealisme voor de wereld onze gedachten van de mensenwereld afhield, zo konden wij genieten van al dat moois om ons heen. De vogels en de vlinders ja zelfs de wespen en hommels zijn hier welkom, alleen jaag ik ze met zachte hand de hut uit. Maar dat komt omdat ik allergisch ben voor een wespensteek en niet weet wat een hommel doet. Want die steken wel degelijk al denken veel mensen van niet.

Op een zonnige middag zit ik binnen mijn teksten na te kijken en Claudy was buiten in de tuin bezig, Charley als een hond achter haar aan. Hoor ik ineens een kabaal en een schreeuw van Claudy ( die ik nooit heb horen schreeuwen, wist niet eens dat ze tot dit volume kon komen) en zag dat zij met de buurvrouw gebogen stond over iets. Ik gelijk mijn slippers aan, een doek gepakt want Claudy brulde al dat er een vogeltje lag te creperen op de grond.

Twee eksters hadden die kleine te pakken genomen en door interventie van Claudy is erger voorkomen. Voorkomen? Ik vraag het mij nu af.
Nadat de buurvrouw het vogeltje met gemak beetpakte, mij om water verzocht en die keel van die kleine vliegenier was wagenwijd open, volume op vol en wij zagen niets dat erop wees dat de vogel iets kwijt was, alleen dat het niet meer kon vliegen. Het enige dat ik van vogels weet is dat zij in een shock kunnen raken en daar heel lang last van kunnen hebben. Dus wij met schaaltje met wat water in die toeter van die kleine gedaan en het beestje werd al wat rustiger.

Ik daarentegen was helemaal de weg kwijt. Vond het zo erg dat de tranen achter mijn ogen branden. Charley liep rustig mee achter het trio aan en vol nieuwsgierigheid naar die keel wilde hij toch wel even kijken wat er allemaal voor gefladder te horen was. Het diertje kon niet meer vliegen. Ik wilde naar de dierenarts aan de overkant maar gelijk werd er al gezegd dat die dierenarts het nekje om zou draaien, dit had geen leven meer.

Hier schrok ik toch wel even van en van het feit dat vogels elkaar aanvallen, zeker die pokken eksters. We hebben toen die kleine in een doos gelegd met een schoteltje water, maar dat was ook niets. Het diertje wilde vliegen maar kukelde steeds om, ik pakte een takje en het kleine vleugellamme kneusje klemde het met kracht vast. Ik brulde gelijk naar Claudy dat de pootjes niet gebroken waren, maar dat het echt aan de vleugels lag. Als dat lieve dier nou eens rustig bleef liggen op zijn rug zou de genezing sneller zijn. Wij hebben ooit in het verleden een koolmees drie dagen vleugellam dank zij Charley in de tuin gehad, overal eten en water neergezet en na drie dagen was hij ineens gevlogen. Nog komt er iedere keer een koolmees even een serenade brengen als wij thuis zijn, zo heerlijk veilig op de schutting. Ik denk op zeker dat het onze mees is die wij gered hebben uit de klauwen van Charley die dacht dat hij een pieppoppetje had gevonden in de tuin.

Dit is een ander verhaal. Dit is hard om te zien hoe zo een klein ding niet de kans krijgt om te genieten van zijn/haar natuur en terug wil naar de familie. Met tranen in de ogen zit ik dit te tikken. Ja de natuur is hard, terwijl ik net op het nieuws hoor dat er weer 44 doden zijn gevallen in Irak door een bermbom. Oud nieuws, maar hopelijk krijgt ons vogeltje de kracht in de vleugels terug om die in een harde wereld uit te slaan en zelf te ervaren wat het is om een vogel te zijn.

Laatste nieuws: Ons vogeltje is ineens weg. Al wat wij zagen op zijn plekje waren de veren die het achterliet als getuige van een wrede natuur die wij zo adoreren. Het zij zo, maar niettegenstaande het feit dat de natuur wreed is, zijn de mooiste en liefste en natuurlijkste dingen altijd nog in de natuur te vinden.
Rust zacht lief klein vogeltje, ik hoop dat je niet te lang geleden hebt…