Niet-ver-van-mijn-bedshow

Ik heb bij rampen en vreselijke ongelukken nooit het gevoel gehad dat het mij persoonlijk veel deed. Nooit ben ik om een ramp verdrietig geweest. Natuurlijk vond ik het heel erg voor de mensen die hun huis kwijt raakten en de familie en vrienden van de slachtoffers. Minder voor de dodelijke slachtoffers zelf. Dat zal sommigen misschien bot in de oren klinken, maar om eerlijk zijn, zie ik niet in wat het nut is van medelijden hebben met iemand die je totaal niet kent, en die zelf ook niks meer aan het medelijden heeft. Ik heb vroeger weleens gedacht dat ik misschien een bijna gevoelloos mens ben door niet verdrietig te zijn door rampen waar veel mensen omkomen. Later dacht ik dat het kwam doordat het tot dan toe altijd een zogenaamde ver-van-mijn-bedshow was, een overstroming duizenden kilometers ver weg, een tornado in het verre Amerika, als het dichterbij komt zal ik er toch wel om geven, had ik het idee.

Niet dus.
Sinds september woon en studeer ik in Rome. Vannacht werd ik wakker doordat mijn bed enorm aan het schudden was. Na drie seconden had ik door dat ook de muren aan het bewegen waren. Weer zeven seconden later was het afgelopen. Alles stond nog op zijn plaats in mijn kamer en ook buiten was alles nog heel, en dus stelde in Rome de aarbeving – als je het al zo kon noemen- erg weinig voor. Ongeveer 100 kilometer naar het noordoosten kostte de aardbeving echter aan zeker 150 mensen het leven en maakte tienduizenden mensen dakloos. Vreselijk? Ja, vreselijk. Ongelooflijk erg. Maar toch deed het me persoonlijk weer niet veel. Vanochtend weer gewoon naar college, veel studenten wisten toen nog niet eens dat er verderop doden waren gevallen, en er werd voornamelijk gepraat over hoe raar iedereen wel niet wakker was geschud. Na het nieuws gelezen te hebben stop je met grapjes maken, ga je nadenken over hoe erg het is als zoiets je zou overkomen en je blijft het nieuws volgen. Maar geen enkel moment ben ik vandaag oprecht verdrietig geweest, ook al ging het over minimaal 150 mensen die door een stomme onvolmaaktheid in de aardbodem overleden zijn, slechts 100 kilometer van mijn bed. Een niet-zo-ver-van-mijn-bedshow dus.

Ook voor de rest van de studenten op mijn universiteit was het een niet-zo-ver-van-mijn-bedshow. De meeste mensen die ik sprak vandaag, voornamelijk buitenlandse studenten, leken er ook niet kapot van te zijn. We hebben het er natuurlijk over gehad en dan sta je er bij stil hoe vreselijk zoiets is. Maar we hebben ook flink gelachen vandaag, en het gezellig gehad, zo gezellig dat je vergeet wat er voor ramp er zich vannacht heeft afgespeeld. Life goes on, helaas alleen niet voor iedereen. Door dit alles denk ik na over wanneer een ramp mij dan wel persoonlijk veel zal doen en ik er oprecht verdrietig van zal zijn. Uiteraard als iemand die ik ken zou omkomen of gewond zou raken. Maar ben je dan verdrietig om de ramp of om de persoon die je kent? Het grootste deel van oprecht verdriet voor een ramp zit denk ik in herkenning.
Als je op een plaats geweest bent en je hebt er rondgelopen, naar de huizen en inwoners gekeken, met mensen gepraat, herinneringen opgebouwd, dan kan je je meer voorstellen bij een ramp op die plaats. Ik kan me ook voorstellen dat als je al eens zoiets ergs hebt meegemaakt, je het verdriet kan indenken van de mensen op de plaats van de ramp, en met hen mee kan voelen. Maar zonder enige vorm van herkenning, geestelijk of visueel, van mensen of gebouwen, is het volgens mij, hoe ongelukkig en spijtig dat ook is, nogal moeilijk om oprecht verdrietig te zijn om een ramp.