Noem me maar een oude zeurkous

Voor alle duidelijkheid, dit is geen antwoord op de column ‘ADHD – Fictieve Werkelijkheid’ van Assepjotster, maar wel een aanleiding tot het geven van een eigen oordeel over wat me menige keren opvalt bij de tegenwoordige opvoeding van kinderen. En de hoofdzin, ‘ADHD nu is een perfect voorbeeld van een fictieve ziekte’ waar het bij Assepjotster allemaal een beetje om draait, past volkomen bij mijn betoog.. denk ik.

‘Ik wil dat!’ en ‘Nee, ik wil dat niet!’ zijn zowat de meest uitgesproken zinnen die ik enkele dagen terug bij het op de kinderen letten heb moeten aanhoren. De ouders, alle vier uit werken, zaten bij een kleine verlofperiode in de kleuterklas wat in de knoop met de opvang. De grootouders, wij dus, sprongen eventjes bij. Graag gedaan hoor maar toch met een dubbel gevoel. De T.V. deed overuren. Kunnen wij op enkele dagen tijd een kind normen mee geven die, zo voelden we meteen, totaal verwaarloosd zijn binnen onze vijfjarigen hun leefwereld? Nee! Dus, gemakshalve grepen ook wij naar de T.V. om de kleuters ‘stil’ te houden. Een simpele regel, ’s morgens om 8 u 30 in de keuken aan ’t tafel voor het ontbijt lukte al niet. ”NEE, IK WIL DAT!”
T.V. dus. En, wat hoorden wij meer dan eens bij onschuldig ogende kinderprogramma’s? Juist, ‘IK WIL DAT’ De agressiviteit en de egoïstische prioriteit van superieure ‘helden’ droop uit onze T.V. Welk kind is klaar voor zo veel eenzijdige informatie?

Ik laat het zinnetje ‘ik wil dat’ nog eventjes door zinderen.

Mijn kinderen, veertigers, tweeverdieners, kennen dat zinnetje ook hoor. Wat WILLEN die maar niet binnen onze consumptiemaatschappij! Leuke amusante goed betaalde baan, mooi huis, auto ‘s voor de deur, drie keer op reis om er eens uit te zijn, een grote vriendenkring en.. een kinderwens in vervulling. Nooit, nooit hebben ze stil gestaan bij de vraag of er wel ruimte is om naast al de verplichtingen die een dergelijke levensstijl eist, een kind een buffer te bieden tegen het grof geweld van een wereld in evolutie en revolutie. Geef mij maar op mijn donder hoor maar het moet er uit: Welke onoverbrugbare schade heeft DE EMANCIEPATIE VAN DE VROUW hier aangebracht. Jaja, gelijke rechten voor elk individu en verder dat grote woord VRIJHEID. Maar, is er bij de ‘moeder’ anno 2014 veel vrijheid? Ik heb mijn twijfels.

Ik schrijf ‘ik wil dat’ een klein beetje anders. U MOET DAT. Wil je je goed voelen, dan moet je dat.. En dan volgt een resem opdrachten van hier tot in Groningen. Je moet uit gepantserd staal vervaardigt zijn om de dagdagelijkse kilo’s informatie met een dergelijke inhoud van je af te schudden. En, degene die hoog van de toren schreeuwt dat hij (zij) immuun is voor dergelijke shit is dikwijls het grootste slachtoffer van de jarenlange aanvallen op de diepere ik. Ik durf hier zelfs onomwonden schrijven dat er maar zeer weinigen zijn die perfect trouw blijven aan zichzelf binnen het reclamegeweld. Zeer weinigen.

Er is een eenvoudige uitleg voor het grote verschil van nu en ‘mijnen tijd,’ de tijd toen ik kleuter was. Hier kan ik inderdaad als een oude zeurkous het ‘vroeger was het beter’ uitbazuinen en deels is dit zo. Die tijden romantiseren als perfect en dan maar alle zonden van de wereld op de volgende generaties storten doe ik echter niet. Ten slotte is de wereld waarin we nu leven de optelsom van wat wij er met zijn allen van gemaakt hebben. Ook ik ben jong (en dom) geweest, ook ik heb me met dingen bezig gehouden die hun steentje bijgedragen hebben tot een algemene positie die ik nu pas als totaal verkeerd ontdek.
Simpel, ‘ik wil dat’ konden we zo ’n duizend keer per dag NIET zeggen om de eenvoudige reden omdat ‘DAT’ er niet was!
Kinderkamertjes van nu hebben meer weg van speelgoedmagazijntjes met niet één knuffel maar honderd knuffels. En nog loopt dat kind er mistevreden bij daar het zo even knuffel nummer honderd en één nu eens NIET heeft gekregen.
Wij hadden nog niet eens een eigen kamer. De speelgoedpop was tweedehands, doorgekregen van de oudere zus.

“En schatje, wat wil je vandaag eten?”

Ik kreeg ’s middags een schepje patatten, rode kool en een stukje worst op mijn bord. Zat ik er wat over te zeuren en van nee te pruttelen.. geen probleem, ’s avonds stond dat bord er terug. Simpel en duidelijk.
Dit klinkt nu, meer dan vijftig jaar later zelf middeleeuws en kindonvriendelijk strafbaar.
Is het nu steeds maar involgen van de kinderwens met uiteraard dan ook steeds maar het nastreven van zijn (haar) verlangen naar zoete producten dan zo veel beter? Statistieken geven alarmerende cijfers over kinderen die, door eenzijdige voeding en het te weinig bewegen, steeds maar verder en verder afwijken van de ideale normen voor een gezond kind.

Waar is de blijdschap van het kind gebleven? Waar is de open lach die we hier en daar, eigenaardig genoeg,enkel in de zogenaamde armere landen, nog kunnen observeren als kinderen er voor de Westerse camera huppelen? Nee, straf me nu niet af door te zeggen dat er daar dan ook nog kinderarbeid is en er zelfs kinderen zijn die sterven van de honger. Ik weet dat er ook daar veel over valt te zeggen maar wil nu even bij ‘onze’ problemen blijven.
Wij Westerlingen hebben gedurende de laatste vijftig jaar een maatschappij opgericht met veel prachtige resultaten zoals kwaliteit van wonen, ziekenzorg, en sociale netwerken die zeer hoog scoren. Maar, er zijn ook verkeerd geëvolueerde stromingen die zorgen voor zenuwslopende toestanden. Er is nog maar weinig plaats voor warmte binnen het egoïstische verlanglijstje van de enkeling die wel alles wil maar het nog niet door heeft dat elke toegeving richting nog meer, meestal geen rust schenkt.

Er is nog een zeer belangrijk punt in verband met kinderen. Onze plaats van toen binnen het gezin en de samenleving was meer een tweederangs plaats, onder het gezag van ouders, grootouders, de juffrouw in de nonnetjesschool en later de meester. Nu staat het kind centraal. Daar waar wij, toen we klein waren, stil moesten zijn als grote mensen spraken zien we nu onder meer bij familiebijeenkomsten de kinderen de hoofdrol opeisen. Meerdere keren kan men merken dat ook de ouders hen deze rol opleggen. Ook zij zitten in een wedstrijd verwikkeld om hun peuter dan al met het ‘ik wil de beste zijn’ syndroom te belasten.

Om te besluiten:

Is het mogelijk dat we met zijn allen op onze weg naar meer vrijheid en geluk een kind onvriendelijk biotoop gecreëerd hebben? Ja dus. Ik schrijf dit echter maar voor een klein deel toe aan het individu, meer bepaalt, de rechtstreekse personen, de ouders. Die zijn ook enkele generaties mee geëvolueerd met een maatschappij die als een sluipend gif wijzigingen aangebracht heeft. Komen die dan plots tot het besef dat er hier en daar iets verkeerd is, dan is het perfect mogelijk dat sommige maatregelen niet eens meer kunnen genomen worden daar het kind ook midden in deze wereld staat. Probeer een kind maar eens in het oortje te fluisteren dat een merkloze boekentas ook een boekentas is.
Het is gewoon een evolutie geweest. Onze naoorlogse ouders zijn er mee begonnen en wij hebben ons verder mede los gerukt van eeuwenoude tradities. Het is geen toeval dat dit evenwijdig gelopen is met de materiele revolutie die ons allen omringt. Onder meer om de economie draaiende te houden en de ‘vooruitgang’ te verzekeren heeft gans de Westerse beschaving zich in een hectische richting gesmeten met tal van holle beloften en voorspiegelingen.

Mooie boel hebben we er van gemaakt.. De kinderen aan de Ritalin en de ouderen aan de Prozac. Zou het dan toch zo zijn dat de farmaceutische industrie de grote winnaar is?