Nu even niet..

Weer een bombardement aan verjaardagen in mijn hyves box. Waarom heb ik hyves? Waarom hebben zo weinig mensen humor? Vragen, altijd maar weer die vragen die nergens toe leiden. Toen viel mijn blik op een oude vriend, een verloren vriend, een geweldige vriend die onlangs 27 zou zijn geworden, als hij nog geleefd had. En ineens kunnen alle verjaardagen me gestolen worden. Wat is het nut van een verjaardag. Het is een dag als geen andere. Zomaar een willekeurige dag, zomaar 24 uren die je weer te besteden hebt waarvan elk uur de laatste kan zijn. Elke dag kan je laatste zijn, dus waarom zou je juist die ene dag van geboorte vieren? Zoveel jaar geleden ben je uit een riool getrokken door iemand die zijn geld verdiend ermee. Je zult maar je handen dagelijks vol hebben aan placenta’s, kutten en allerlei vunzigheid wat erbij komt kijken. Daar moet je pas heel krankzinnig voor zijn. Zo zijn tandartsen sadisten en zo zijn verkopers aasgieren.

En gebak. Wat heeft gebak met een willekeurige dag te maken? En slingers? En cadeau’s? Hier, een cadeau, want je leeft nog! En bezoek wat je buiten je verjaardag om zelden nog ziet? En drank? Hier, drank, want je lever leeft ook nog! Hier, een klerenhanger. Mocht je vrouw toevallig zwanger raken, kun je hem er daarmee aborteren!
Nee, verjaardagen zijn grote onzin. De on van de zin en de zin van de on. Wanneer ik jarig ben, stap ik uit bed en ren ik naar de wc om eens flink te kokhalzen. Ik grijp vervolgens een klerenhanger, maar besef nog net op tijd dat ik niet zwanger ben, maar gewoon jarig ben. Ik blijf elk jaar jarig zijn tot de dood erop volgt. Dan is er ineens geen gebak, geen slingers, geen drank. Dan is er nog slechts de herinnering waardoor er niets meer te vieren valt, want de herinnering slaat onze stemming dood.

Jarig zijn. Een jaar verloren. Een jaar sneller bij de dood. De herinnering aan een vaginale slachting. Het besef van het aftakelen. De confrontatie met het sterfelijk zijn. We vieren dat er nog aan ons wordt gedacht, omdat we nog in leven zijn. Nog even geen angst dat we elk moment weg kunnen zijn en we elk jaar na sterven steeds meer in de vergetelheid raken. Even er niet bij stilstaan dat we van niets naar alles en uiteindelijk weer naar niets veranderen. Even niet denken aan de hele zinloosheid van het bestaan. Gewoon even niet.
Geklop, gevolgd door een openslaande deur: ‘Shit, wil je even..’ NEE KEES! NU EVEN NIET!