Ochtendmist

Het is vroeg, de zon is nog niet op, maar de lucht krijgt al wel een oranje gloed. De vogels houden zich nu nog rustig, maar ik weet dat over een half uurtje de lucht vol zal zijn met gekwetter en gefluit. Het gras is vochtig en het is nog vrij fris, dus ik trek voor de zekerheid een trui aan. Ik loop het pad op, en kom langs twee enorme eiken, de een is al een paar jaar dood en het zal niet lang duren voor de ander het ook opgeeft. Er wordt gezegd dat deze reuzen al meer dan duizend jaar oud zijn. Het pad loopt vrij stijl omhoog, vroeger lagen hier losse stenen, nu is het inmiddels geasfalteerd, wat een beetje afbreuk doet aan de mysterieuze sfeer die hier hangt. Mijn spieren protesteren tegen zo’n klim op de vroege ochtend, en ik krijg het flink warm. Ik stop om mijn trui uit te doen en om mijn middel te knopen. Ik kijk achterom, het dal in. Het is wat mistig, een perfecte ochtend voor deze wandeling.
Het pad wordt smaller en steeds verder overgroeid door kamperfoelie, brandnetels en klimop. Naast me hoor ik geritsel van een beest, als ik me omdraai ben ik net op tijd om een das weg te zien schieten. De burcht waar ik langs blijk te lopen is enorm.

Het wordt hier nu minder stijl, en weer wat breder. Ik kom uit bij een hek, en sta voor een opvallende heuvel in het verder vrij vlakke landschap. Bovenop staat een trotse vierkante toren, nog steeds overeind na honderden jaren in zon, regen, wind, hagel en sneeuw. Het enige bewijs dat hier vroeger een kapel bovenop de heuvel lag, omringd door zee. Ik doe zo zachtjes mogelijk het hek open, bang om de stilte die er hangt te verbreken. Ik beklim de trap die naar de top leidt. Om de heuvel hangt een dunne mist, de stad die wat lager ligt kan ik net zien. Andere heuvels in de verte steken boven de witte deken uit. Beneden me kronkelt het pad waar ik omhoog gelopen ben, en verdwijnt verderop in de mist.

Er is niemand te bekennen, ik loop de toren door, naar de andere kant, en ga met mijn rug tegen de buitenmuur zitten, mijn gezicht naar de opkomende zon. Een rode streep verschijnt aan de horizon, die snel een grote cirkel wordt. De mist om me heen wordt dikker, en de zon verdwijnt weer achter een wolkensliert. Nu zijn de heuvels in de omgeving bijna niet meer te zien. Het is niet moeilijk je voor te stellen dat hier ooit een zee omheen lag, en dit een eiland was met een kerk erop.
Het wordt kouder, en ik trek mijn trui weer aan, de grond is koud, maar ik blijf toch zitten. Ik wil de zon helemaal op zien gaan voor ik terug loop en weer ga slapen.
De zon heeft er duidelijk moeite mee zich een weg te banen door de wolken en ervoor te zorgen dat de mist weer optrekt voor de mensen uit hun bed komen. Uiteindelijk staat er dan toch een waterige gele schijf aan de hemel, en de mist geeft het op en verdwijnt. Ik kijk nog een keer goed om me heen voor ik weer naar beneden loop, de bewoonde wereld in.