Oke

Het begon allemaal met een koddige campagne van Duyvis waarin een heerschap in een witte jas ons zoute pinda’s probeerde aan te smeren door de indruk te wekken dat alle nootjes afzonderlijk door de firma op kwaliteit en glans gekeurd werden waarna ze het stempeltje OKE ontvingen en in een zak verdwenen. Maar de tijd is voorbij dat het woord OKE alleen wordt gebruikt voor het aangeven van ultieme waardering voor een product of voor het bevestigen van een afspraak of overeenkomst.
Het woordje heeft ’t de laatste jaren via media en BN’ ers tot hype geschopt, waardoor het losgezongen van zijn oorspronkelijke betekenis zowel nietszeggend als multi-interpretabel is geworden.
Het lijkt in alle lagen van de samenleving de plaats in te gaan nemen van andere stoplappen als ‘absoluut’, ‘precies’, ‘klopt’ en ‘zekers’, waarmee men tijdens een gesprek onzekerheden maskeert en zijn plek in de sociale rangorde verdedigt. Let vooral op het subtiele onderscheid in klemtoon, toonhoogte en het aanhouden of juist inkrimpen van de twee lettergrepen.
Dat geeft, nauwelijks waarneembaar, iets weer van de aard van de boodschap en de reactie van de toehoorder.

Een paar praktijkvoorbeelden die u dagelijks mee kunt maken:

Er wordt een nieuwtje vertelt.
In andere tijden reageerde men daarop met uitdrukkingen als; ‘ Tjonge jonge, mensenkinderen, jeeminee, echt wáár.?’
Tegenwoordig hoor je ; OOHKÉ. Waarbij zowel de eerste als de tweede lettergreep licht worden benadrukt en de tweede iets in hoogte stijgt als teken van verbazing.
De toehoorder geeft aan weliswaar niet op de hoogte te zijn geweest van het nieuws maar er toch met instemming naar te luisteren.

Er is een ander iets vreselijks overkomen of er wordt een zorgelijk verhaal aangehoord.
In taalvaardiger perioden reageerde men hierop met uitdrukkingen als; ‘Wat erg, hoe kon dat nou gebeuren, nee toch, ’t is me wat’.
Daarvoor is in de plaats gekomen; OH KEEEH ( hierbij de nadruk op het rekken de laatste klinker als residu van medeleven)

Er wordt iets uitgelegd.
Een gevaarlijke situatie, Er is een namelijk een weter en een onwetende waar bij het de laatste erom gaat enerzijds de ontbrekende informatie tot zich te nemen en anderzijds als gelijkwaardig gesprekspartner op de been te blijven .
Dus in plaats van; ‘Ja nu snap ik het, dat had ik nog nooit zo gezien, of dat jij dat weet’, horen we – OOHHH(langgerekt)KE

Er wordt getwijfeld aan de mededeling die men hoort.
Het is in dit geval niet langer gebruikelijk om de argwaan vorm te geven in uitdrukkingen als ; ‘Ja ja, dat zeg je nu wel, is dat echt zo, kom nou’.
We komen nu terecht bij ; OHH Ke, ( waarbij vooral gelet moet worden op het dalen in volume bij keee)

Je wilt er in een gesprek tussen komen omdat de ander al te lang aan het woord is.
Ooit zei men dan: Wacht eens even, nu ik, ik weet ’t nu wel, even stil ‘
Vandaag de dag volstaat men met ; OK..OK.. ( in staccato)

De grabbelton.
Die goser is OKE, dat is een OKEje auto, dat vind ik niet OKE, ik was fout, OKE. Etceteree. etceteree..
Mooi, goed, aardig, betrouwbaar, fijn, je hebt gelijk.. elke nuance in taalgebruik lost op in drie afgrijselijke letters.

De opmars van het woordje OKE loopt naar mijn mening synchroon met de ‘ vercoolisering’ van de samenleving. Het is noodzakelijk onaangedaan, onaantastbaar, een tikje arrogant, en ‘ín control’ op alle onvoorspelbare situaties in het leven te reageren en er daarbij vooral voor te zorgen niet de schijn van underdog of loser op je te laden. ‘Attitude’ is verplicht.
Liever geen emoties prijs geven of spontaniteit tonen. Balans, macht en levelen daar lijkt het om te gaan.

Vandaar mijn oproep : OKE.. Stop ermee..
OKE..?