Wanneer ik naar mijn gecastreerde kater kijk, die uitermate gelukkig met zichzelf zijn edele delen (die er dus niet echt meer zijn) ligt te wassen, waarbij hij regelmatig opkijkt en zeer tevreden knipoogt, dan vraag ik me weleens af:

Waar is zijn getraumatiseerde jeugd?

Waarom piekert hij niet, of eigenlijk: Waarom doe ik dat zoveel? Waarom kan ik mij niet zetten tot bepaalde dingen die ik wil, en waarom wil ik ze als ik me er niet toe kan zetten? Maar vooral: Waarom doe ik zo (en met mij bijna iedereen) ontzettend mijn best om gelukkig te zijn, en lijkt mijn kater daar geen enkele moeite mee te hebben? (terwijl hij toch ook aardig wat heeft meegemaakt).

Natuurlijk weet ik best dat hij zich niet realiseert hoe het werkelijk zit, en dat wij ons leven kunnen plannen om vervolgens vaak weer een totaal andere weg in te willen slaan, maar even los daarvan.

Zijn gebrek heeft veel weg van menig spirituele ziel. Hij denk niet na.

Een geheel nieuwe en zeer populaire methode die bijna voor iedere depressie schijnt te werken is “mindfullness”.

“Mindemptyness” zou beter passen, aangezien het gaat om het loslaten van gedachten en concentratie op het nu. De structuur van een appel, de smaak van een aardbei, de zachte streling van de wind. En dan bestaat de rest niet meer.

Ongeveer dat wat mijn kater altijd doet. Maar dan zonder daarover op te scheppen in een magazine of praatgroep. Of een geheel eigen website met persoonlijk coaching aanbod à honderd euro per uur, wat in ieder geval de portomonnee behoorlijk “empty” maakt alvast.

Dan toch een klein probleempje:

Voor het proberen van het leegmaken van de “mind” is de “mind” nodig, anders viel er niets leeg te maken.

Het blijft als het kijken in een spiegel met een spiegel. We zien onszelf ontelbaar maal en het beeld blijft hetzelfde.

Loslaten gaat nu eenmaal alleen maar zonder erbij na te denken. Pffff wat een gedoe. Misschien wordt het tijd ons huisdier serieus te nemen, en onze psycholoog iets minder.