Ondertussen op het reclameburo

Het gezelschap zette zich rond de designtafel waarop in het midden een ontbijtbordje stond met daarop een specimen van het nieuwe product. Een tijdje tuurde iedereen er aandachtig naar. Tja, vlees was het niet, zoveel was wel duidelijk, maar het zou toch als zodanig verkocht moeten worden om op de markt enige kans van slagen te hebben. Iemand ideeën? vroeg Joris, die de leiding had over de operatie. Mark Peter richtte zijn blik op het oneindige en maakte met zijn rechterhand draaiende bewegingen in de lucht. Met een gemaakt serieuze stem zei hij: Ik zie een jong echtpaar, dynamisch, sportief, prestatiegericht, met een lifestyle waarin ruimte is voor bewust kiezen…
Nadat iedereen was uitgelachen vervolgde hij: Nee, nu even zonder dollen, het zou het mooist zijn als de naam van dit nieuwe nepvlees enigszins aan vlees zou doen denken zonder dat dit onmiddellijk opvalt. Vuh Vuh Vuh Vuh Lees… Vulles! riep de jonge Vincent, en wederom lag iedereen dubbel. Vincent werkte nog maar kort op het bureau, maar had meteen al enorm gescoord met de naam voor een goedkoop zeepje: Caresse. Joris zag deze naam nu voor zijn geestesoog verschijnen en bewees dat hij niet voor niets projectleider was. Zijn hersenen werkten nu koortsachtig: Vlees, Vuh Lees, Caresse, Vuh Vuh Va… Valesse! Nee, die laatste e kon er wel af, want die was net iets te aanstellerig. Valess! Dat was het! Hij klapte de multomap die voor hem op tafel lag met een resoluut gebaar dicht en stond op. Jongens, zei hij, wat dachten jullie van Valess? Goedkeurend gemompel alom. Dus werd het Valess. Joris stelde voor maar meteen de kroeg in te duiken. Het was misschien wel wat vroeg, maar men had tenslotte iets te vieren. Al pratend en elkaar op de schouders slaand, verdween het gezelschap de gang in. Het stukje namaakvlees bleef eenzaam op zijn bordje achter.

Spencer Brandsen