Ontluikende liefde

Het was leuk in Kusadasi; nee… meer dan leuk!
Dochterlief en ik zijn vorige week weer teruggegaan. Veel te laat naar onze zin kwamen we in Kusadasi aan. De shuttlebus moest namelijk wachten op een ander echtpaar dat de pech had hun koffers kwijt te zijn geraakt. Erg vervelend voor hen, uiteraard, doch eerlijk gezegd hadden wij daar niet zo’n boodschap aan, want we wilden maar één ding en dat was Ozan verrassen. En de klok was genadeloos: hij tikte driftig door.

Om 23.30 uur liepen we met rode konen (van de temperatuur of van de opwinding?) de receptie van het hotel binnen waar Ozan werkt. Het bereidwillige personeel pleegde een telefoontje en bleef vervolgens vol verwachting – quasi druk bezig – afwachten. Dit wilde ook zij niet missen.
Het is jammer dat we de verbijsterde blik van Ozan niet hebben gefilmd. Zijn gezicht ging van verbijstering tot ongeloof tot blijdschap. Het voelde even als een Robert ten Brink-momentje uit ‘All you need is love’.

De dagen zijn omgevlogen. Veel heb ik dochterlief niet gezien. Ik heb het maar zo gelaten. De allerlaatste avond was een hele belangrijke avond: Dochterlief en ik werden voorgesteld aan de ouders van Ozan. Voor Koerdische begrippen een hele belangrijke stap. Thuis je vriendin voorstellen staat gelijk aan het voorportaal van verloven en de hele rataplan daarna.
Best wel iets om ons zenuwachtig over te maken. Natuurlijk hadden we de totaal verkeerde garderobe bij. Daarom moesten we wel gaan shoppen, wilden we op ons paasbest kunnen verschijnen.
Voordat we ’s avonds daar voor het diner werden verwacht, werden we uitgenodigd door Sü, de tante van Ozan, die tevens kapster is. Onze haren werden prachtig geföhnd.

De ontmoeting verliep heel gemoedelijk. Eerst ontmoetten we opa en oma die vrolijk tegen ons babbelden maar waarvan we werkelijk waar niets verstonden. We lachten vriendelijk en bleven ’tesekkürler’ (‘dank u wel’) zeggen. Altijd goed, nietwaar?
In het huis daarnaast stonden de ouders van Ozan ons al op te wachten. We werden voorgesteld aan het hele gezin. Niet gewoon een hand geven, welnee, gastvrij werden we omhelst en gezoend. Het moet worden gezegd: het is een hele warme, gezellige familie. De avond vloog voorbij. Het was een aparte ervaring. Facebookadressen en whatsapp-adressen werden uitgewisseld.

Nu zijn we weer thuis. Onwennig zitten we in ons eigen huis terwijl we al weer bezig zijn met het organiseren van ons volgende bezoek in oktober. Al onze indrukken zullen moeten indalen.

Voor de liefhebbers onderstaand een foto van het stel. Zijn ze niet prachtig?