Uiterst voorzichtig trek ik hem naar beneden en leg hem zo zacht mogelijk op de grond. Daar ligt ie dan, met uitgestrekte ledematen op een wollen deken, op de eikenhouten vloer. Wat is zijn haar toch dun geworden? Ik besef nu pas hoe groot het aantal kale plekken is toegenomen. Het afscheid nemen valt me best moeilijk en ik stel het zo lang mogelijk uit. Ik mag eigenlijk niet klagen, want in zijn toestand heeft ie het nog lang volgehouden. Zonder water, zonder brood. Hij luste niets meer. Maar wat zeur ik nu. Ik loop een paar rondjes om hem heen en sleep hem aan zijn voet een stukje door de kamer richting deur. Ondertussen denk ik aan de goede tijd die ik met hem heb gehad.
Ik denk aan het licht en de glitter die hij in mijn leven bracht. De warmte die hij gaf. Onvoorwaardelijk aan iedereen die toenadering zocht. Hij maakte voor niemand een uitzondering en toonde zijn uiterlijke en innerlijke pracht. Maar slechts alleen aan diegenen die het wilden zien. Dag en nacht. Een prater was het niet. Onbeweeglijk en met een starende blik nam hij telkens het bezoek in zich op. Dat was ook meteen zijn charme. Zonder al te veel toeters en bellen palmde hij iedereen in. Maar nu, nu is hij dood. Zijn rigor mortis bezorgt mij kippenvel. Het is ook allemaal zo snel gegaan.
Ik kan het amper geloven. Een kleine maand is hij onder ons geweest. Hij kreeg de beste plek die hij maar wensen kon. Vlak voor het raam, met uitzicht op straat. Met veel toeters en bellen hebben we hem binnengehaald. In onderling overleg uiteraard. Iedereen moest zijn zegen geven over zijn opname in ons huis. Daarna hebben we hem meteen goed aangekleed. Koud en klam voelde hij aan. In aanvang reageerde hij wat weerbarstig, maar al gauw voelde hij zich thuis. Bewierookt werd hij en bezongen en overladen met chocola. Behangen met de mooiste juwelen. Zoveel hielden we van hem. Met cadeautjes werd hij onderladen. Wat knapte hij daarvan op. Maar niet voor lang. Helaas.
Na drie weken liet hij steekjes vallen. Op zich niet zo heel erg, want hij had er toch genoeg. Steken en streken. Plagerig streek ie iedere ochtend langs mijn benen zodra ik de gordijnen openschoof. Hij genoot van alle aandacht en van het licht. Uiteindelijk bezweek ie aan een ouderdomskwaal. Hij bezweek aan zijn veel te grote ballen. Eentje hebben we er kunnen redden. Maar het was voor ons een teken aan de wand. Meteen volgde familieoverleg en besloten we onmiddellijk over te gaan tot vrijwillige euthanasie.
Een dementerende fase heeft hij gelukkig niet gekend. Het ging allemaal enorm snel. Zijn groene levenslust ging snel over in gele dorheid. Met een grote mantel der liefde hebben we hem ontmanteld. Ontdaan van al de ballast die hij nog in en aan zijn lijf en leden droeg. Morgen wordt ie opgehaald. Ik doe de deur open en zet hem naast de groenbak. Koud en klam en zonder wortel. Hij krijgt van mij een laatste groet, een warme knuffel en ik bedank hem voor zijn vriendschap en gezelligheid. Vaarwel mijn groene vriend.
16 reacties
troubadour · 7 januari 2014 op 17:59
Op het strand vrijen vind ik een crime, knuffelen met dennenaalden een kwelling en zo teder over een kerstboom dichten snap ik niet. ‘Onderladen’ als tegenhanger van overladen, daar had ik iets anders voor gekozen dan de kerstboom.
Mien · 8 januari 2014 op 11:24
De clou zit in de titel. Bedankt voor je reactie.
Sagita · 7 januari 2014 op 19:48
Mien denk ik eindelijk eens een echt verhaal van jou te gaan lezen met emoties en al. Blijkt het over een kerstboom te gaan, die je eerst zelf ontworteld en al in huis hebt gehaald.
Maar goed wie weet schrijf je ook nog eens zo iets over mensen van vlees en bloed!
groet Sa!
Mien · 8 januari 2014 op 11:25
Dit gaat over vlees en bloed. Je moet het alleen durven lezen. De boom heb ik zelf niet ontworteld. Bedankt voor je reactie.
trawant · 7 januari 2014 op 21:42
Killing your Darlings Mien, het moeilijkste wat er is in de schrijverij..Op zich is het beeld wat je schetst best aardig, maar het is teveel, te lang en opgeklopt. Als je bijv. alinea 2 en 4 had weggelaten was het allemaal wat puntiger geweest.
Mien · 8 januari 2014 op 11:28
Daar heb je een punt. Het blijft mijn valkuil, less is more, practice what you preach, lessons to be learned. Enzovoorts. En toch … misschien is het er wel onbewust ingeslopen, hiero, denk ik nu. De kerstboom hing ook vol. En kerst wordt in de moderne tijd met overdaad bekleed. Heb gewoon moeite met het skippen van al dat moois. Bedankt voor je commentaar. Blijf me erop wijzen.
Yfs · 7 januari 2014 op 23:41
De eerste alinea greep me behoorlijk aan omdat ik veronderstelde dat het over een zieke hond ging of zo. Dat het om een Kerstboom ging was daarom eigenlijk zowel een teleurstelling als een opluchting.
Je blijft maar menselijke eigenschappen toekennen aan de boom waardoor ik me als lezer af ga vragen wanneer het echte verhaal nu eens begint.
Misschien toch een kunstboom overwegen? Dan schud je elkaar de hand en zeg je gewoon “tot volgend jaar makker!!
Mien · 8 januari 2014 op 11:34
Bijzonder hoe je dit verhaal leest. Het raakt ook de kern. In de teleurstelling en de opluchting. Kerstmis wil wel eens zwaar op de maag liggen, door verwachtingen, uiteindelijk komen we er altijd weer goed doorheen. Vanuit de kindertijd gaf het altijd een warm gevoel. De liefde. Met het afscheid van de kerstboom wordt ie telkens ontmanteld. Voor mij geen kunstboom.
Ferrara · 8 januari 2014 op 15:28
Pas na alle verklaringen, vooral die laatste die je geeft, begin ik het liefdevolle afscheid van de boom een beetje te begrijpen.
Misschien had je het element van je kindertijd in moeten brengen.
Mien · 8 januari 2014 op 15:52
Als je het kind in je draagt dan is dat volgens mij niet nodig. Ik ga ervan uit dat alle mensen het kind diep in zichzelf koesteren. Niet iedereen hoeft het in te voelen natuurlijk. In mijn laatste verklaring waar je naar verwijst, doel ik op de kindertijd in zijn algemeenheid, niet specifiek de mijne. Ik schrijf de en niet mijn kindertijd.
In het schrijven kan ik niet iedereen bereiken en bedienen. Wil ik ook niet. Daar streef ik allang niet meer naar.
Bedankt voor je reactie en ik ben blij dat je het een beetje begrijpt.
pally · 8 januari 2014 op 17:33
Een beetje dubbel gevoel had ik bij deze column, Mien, weliswaar leuk geschreven, maar ik begrijp niet zo goed wat je er mee wil. Een grap uithalen en lezers laten denken dat het een hond is? Nee, want algauw is duidelijk dat het om een kerstboom gaat. Sentiment erin? Nostalgie? Dat lukt ook maar ten dele. Je zegt dat het om de titel draait? Volgens mij draait een column daar nooit om, maar dat is een persoonlijke visie.
Mien · 8 januari 2014 op 23:07
Het dubbel gevoel daar gaat het om. Zit zowel in de titel als in de column. Geen grap. Een beetje sentiment en nostalgie (gaat vaak samen), dat wel. De column draait niet om de titel. De titel kwam later. En daarin zit wel de clou. Niet mee eens dat een column niet kan voortvloeien of zo je wil kan draaien om een titel. Maar ben wel blij met je persoonlijke visie en je reactie. Thanks.
Nachtzuster · 8 januari 2014 op 22:58
Ik vind hem wel origineel gevonden, dit treurige afscheid van de groene vriend. 🙂
Mien · 8 januari 2014 op 23:12
Dank voor je reactie. Gelukkig komt ie volgend jaar rond dezelfde tijd weer terug. De groene vriend. Of zal ik er ook eens een met Pasen binnen halen. Toch maar niet. In dat geval verstoort het rust, reinheid en regelmaat. Dat verdraagt mijn omgeving niet. 😉
arta · 9 januari 2014 op 08:17
Bijzonder stuk.
De magie van de boom, die het leven even wat extra belicht tijdens donkere dagen.
Mien · 9 januari 2014 op 09:08
Dank voor het lichtpuntje. Ook namens de kerstboom. 😉