Ontregelt!

Regels, schijtziek kan ik er soms van worden. Zeker in die situaties dat ik in een bureaucratische molen door de bomen het bos niet meer zie en er ook nog eens regels zijn die de uitzondering moeten bevestigen. Mits niet doorgeschoten ben ik toch blij dat ze er zijn. Ze bieden broodnodige structuur en kunnen een juiste richting geven. Al sinds mijn vroegste jeugd werden mij wetten bijgebracht waaraan ik mij diende te houden. Wetten voortgekomen uit een commando vader en een naar christenextremistisch neigende moeder, streng doch rechtvaardig. Nog net niet met het mes op de keel werden de tien geboden me door de strot geduwd, met discipline werd me respect bijgebracht. Braaf volgde ik de richtlijnen maar op, anders zwaaide er wat. En toch ben ik mijn ouders er nu nog steeds dankbaar voor dat ik deze bagage van ze heb meegekregen.

Nu ik wat ouder ben, heb ik echter wel een eigen draai gegeven aan de heilige huisjes en ga ik hiermee flexibel om. Dat neemt niet weg dat mijn anders zo geregelde leventje onlangs even op zijn grondvesten schudde toen een discussie, die al uit de vorige eeuw stamt, weer enigszins oplaaide in de media.

Een discussie over een documentaire naar aanleiding van een boek van Francesco Carrota waarin hij op psuedo wetenschappelijke wijze probeert aan te tonen dat de verhalen uit het nieuwe testament opmerkelijke overeenkomsten vertonen met het leven van Julius Caesar. Hij beweert dat Jezus nooit bestaan heeft en dat verhalen over Julius Caesar door overlevering en verbastering bijna letterlijk een eigen leven zijn gaan leiden in de vorm van JC Superstar.

Het christelijke geloof is duidelijk niet heilig voor deze Darwin in de theologie. Maar wat is nu eigenlijk zijn beweegreden? Is het een ordinaire daad van terrorisme door een bom onder het christelijke geloof te leggen of houdt Francesco heidenen een wortel voor om ze te bekeren tot dit geloof? Maar evenzo erg, wat moet ik nu nog van de tien geboden geloven? Zijn deze geformuleerd zoals ze oorspronkelijk bedoeld waren of hou ik er nu een afkeurenswaardig leven op na als gevolg van een ijverige maar dyslectische monnik?

Op zich is het een interessante discussie en ook zeker geloofwaardig, aan de andere kant voelde ik mij tot in mijn ziel gekrenkt. Ik moest dan ook even tot tien tellen voordat ik mijn geboden weer op een rijtje had. Maar uiteindelijk ben ik tot mijn conclusie gekomen en ontgaat de relevantie van deze discussie mij. Maakt het verschil of iemand met een gat in zijn handen of een andere afstammeling van de goden model staat voor het nieuwe testament? De teksten zijn daardoor niet veranderd. Belangrijker vind ik de intenties waarmee deze zijn opgeschreven. Misschien zou er in zijn algemeenheid wat meer tussen de regels door gelezen moeten worden om de nuances van de letter te kunnen zien en de geest van een verhaal te begrijpen. Want wie niet tussen de regels door kan lezen heeft minstens de helft niet begrepen.