Onveiligheidsgevoel

Leeft dat bij jullie ook, dat onveiligheidsgevoel. Het wordt gretig door de verslaggeving bij ons gevoed. En wat kom je dan als reclame tegen op de nieuwssite. Een tactische militaire zaklamp, de redder van je gezin als de schurken binnenbreken. Dan laat je ze komen en schijnt in hun ogen. Het effect van een flitslamp in het donker maar honderd maal erger, zolang je wil. De inbreker kan zijn snode plannen niet uitvoeren want hij is helemaal gedesoriënteerd.

Ik ben wars van zulke “wondermiddelen”. Ofwel blijkt het klinkklare onzin, krijg je wat je besteld niet ofwel wordt het wapen op de lijst van verboden items gezet in je land. Ik denk dat je niet veel meer kan doen dan sleutels goed opbergen en niet buiten op de deur laten steken. Eventueel een stil alarm, maar ik doe er niet aan mee. Ik heb geen riante villa en hoewel ze tegenwoordig ook kleinere huizen viseren zit je wel safe in onze straat. Ik zit niet aan een drukke steenweg die voor dieven een ideale vluchtweg is.

Wij hebben ook een waakhond die snel en slim is, een Tibetaanse Terriër die een nultolerantie hanteert als er vreemden voor ons huis rondhangen. Gemorrel aan het slot in het midden van de nacht is genoeg om de hel te ontketenen, ik slaap er wel door maar mijn ouders niet.

Vroeger had ik een panische angst voor inbrekers, het was zo erg dat ik de ganse nacht met kloppend hart lag te luisteren in het duister, met een stoel tegen mijn deur en een mes onder mijn bed. Paranoia, ik ben er nog niet helemaal van genezen maar het is toch een stuk beter met me gesteld dan vroeger.

Aan terroristische aanslagen houd ik ook geen angstgevoelens over. Mijn straat is niet het mekka van gevoelige gebouwen. Ik woon in een stad en geniet het comfort van het stedelijke maar niet de overlast en misdaad van een grootstad.
Voor mij mogen de Antwerpenaars pochen dat zei de enige grootstad zijn en de rest van het land parkeergarage.

Dan leef ik liever op een rustige “parking” dan in een wijk zoals Molenbeek in Brussel, draaischijf van Syrië strijders, terroristen en drugs. Daar moet je dus voor in Brussel zijn.

Maar onze veiligheidsapparaten zijn wakker geschud, ze voorkomen talrijke aanslagen. Je kan het vergelijken met het omgekeerd evenredige van een voetbalmatch. Er wordt moord en brand geschreeuwd bij een gemist doelpunt. Maar een kanjer van een goal maakt de menigte euforisch.

Al hoor je nooit de loftrompet als er een terreur cel zoals in Verviers opgerold wordt maar wel als er een aanslag zoals op Zaventem slaagt.

IS verliest terrein in Syrië en Libië maar nu zijn er wel regelmatig gefrustreerde gestoorde gevallen die in naam van hen over gans Europa aanvallen doen en zich achter die organisatie scharen in hoop van hun eeuwige roem te verdienen bij de onverlaten en misschien een kansje te krijgen om met tweeënzeventig maagden de onsterfelijkheid te bereiken.

Jeugdwerking, armoedebestrijding en sensibilisering zijn goeie zaken om op in te zetten en de misnoegde jongeren tijdig op het rechte pad te houden. Integratie is een plicht, maar het is ook onze taak om deze mensen niet te isoleren, ze faire kansen op onderwijs en tewerkstelling te geven.

En daar kan de media zijn steentje toe bijdragen. Het hoeft niet steeds drama en uitgesponnen leed op het nieuws te zijn. Ze moeten zich op een hoger niveau als de roddelpers die met zijn riooljournalistiek en saignante details over Bekende Vlamingen te begeven. Een kwaliteitskrant of nieuwssite mag niet populistisch zijn en de angst aanwakkeren.

En voor de rest kan je maar beter je nachtrust nemen. Want op de weg naar en van werk loop je meer gevaar dan op een terroristische aanslag.