Had ik maar een botbreuk
Nee, dat is niet leuk
Maar wel heel erg zichtbaar
Met gips en krukken en zo
En door iedereen herkent
Maar als het in jouw hoofd zit is het onbekend Zat ik maar in een rolstoel
Ook dat heeft weer een doel
Anderen zien jou rijden en bieden alle hulp
Bij het nemen van heuvels en drempels
Maar mankeer je iets aan jouw geest
Dan ben je er maatschappelijk geweest
Droeg ik maar een ooglap
Want wat ik dan snap
Is dat de anderen het zien
Dat het niet gaat misschien
“In jouw hoofd” is geen reden
Je wordt gewoon vermeden
Wie of wat is er nu gewoon?
6 reacties
Dees · 20 januari 2008 op 13:14
Er is een film (waarvan ik ff niet op de titel kan komen) waarin alle personen een emotionele beschadiging hebben die mede zichtbaar wordt door inderdaad een missend ledemaat, of een ooglap oid. Daar doet je stukje me aan denken. Op zich wel een mooi beeld.
Alleen je uitsmijter vind ik een beetje zo’n bij de bakker uitspraak. En ah, doe eens een volzin hier en daar 😀
SIMBA · 20 januari 2008 op 13:41
Er zijn heel veel onzichtbare handicaps, inderdaad moeilijk om mee om te gaan.
Je boodschap is goed, maar de vorm vind ik net een sinterklaasgedicht.
Trukie · 20 januari 2008 op 21:04
Ik heb het iemand horen zeggen. “Was het maar zichtbaar, had ik maar een gebroken been.”.
Toch is het wel zichtbaar. Via lichaamstaal. Nonverbaal.
De uitsmijter wordt duidelijker als je de voorlaatste zin er bij betrekt.
Tristan, je houdt echt vast aan deze publicatievorm.
Zou het een uitdaging zijn om meer in columnvorm te schrijven? Ik ben me er van bewust dat je dan ook iets aan je zinsbouw moet doen.
Grumpy-old · 21 januari 2008 op 00:16
Op zich een prima tekst. Weldoordacht en mooi beschreven.
Alleen doet het hier toch wel wat vreemd aan.
Als alternatief voor dit soort schrijfsels raad ik http://www.gedichten.nl aan
Daar zou dit zeker op zijn waarde geschat worden.
Greetz
Grumpy
DreamOn · 21 januari 2008 op 18:44
Ik begrijp je boodschap. Zelf heb ik een zoon met een autistische contactstoornis. Maar je ziet niks aan hem. Soms wel eens een nadeel, inderdaad.
Je column is heel actueel, ik hoorde op het nieuws dat het zeer droevig gesteld is in Nederland met de geestelijke gezondheidszorg, in dit verband betrof het nieuwsitem kinderen, maar voor volwassenen zijn de wachtlijsten ook heel lang.
Mensen staan daar te weinig bij stil. Maar je zou toch gek opkijken, als je bij de EHBO komt met een gebroken been, maar je komt voor twee jaar op een wachtlijst te staan!
Mensen in psychische nood hebben die hulp net zo dringend nodig, maar voor hen gelden die wachtlijsten wel. Belachelijk.
Wel ben ik het met de anderen eens dat je stijl niet zo thuishoort op cx.
Je boodschap: daar kan ik me helemaal in vinden, top!
Groetjes DO.
Mup · 22 januari 2008 op 14:28
Duidelijk stuk, duidelijke booschap. Alleen voor mij een minder prettig leesbaar stuk door de vorm waarin je het gegoten hebt,
Groet Mup.