Op naar het eind van de wereld.

Onlangs zapte ik langs wat televisiekanalen en bleef hangen bij Rtl Late Night. Te gast was onder andere Floortje Dessing.

Floortje, net terug van een lange reis, moest haar jetlag nog verwerken en dronk de nodige espresso’s.
Ze kwam vertellen over haar programma Floortje Naar Het Eind Van De Wereld. Een programma waarbij ze mensen bezoekt die het hedendaagse voor gezien hielden en “in the middle of nowhere” een nieuw leven opgebouwd hebben, in alle rust, vaak autonoom.

Tegenover Floortje zat Yolanthe Sneijder-Cabau, voorheen Cabau-Van Kasbergen. Klinkt duur maar is zeer goedkoop.
Om het allemaal nog erger te maken zat naast Yolanthe ook Rick Brandsteder. U kent hem wel. De zoon van Ron, en net zo irritant.

Floortje Dessing sprak logischerwijs van de prachtigste verhalen. Haar bezoekjes aan het eind van de wereld lieten haar de essentie van het leven inzien.
Floortje’s verhalen waren van een extreem jaloersmakende aard.
Toch had ik enorm veel medelijden met haar. Het zal je immers maar gebeuren..
Je begrijpt de zin van het leven, hebt een jetlag van hier tot India, maakt mooie televisie en komt vervolgens aan één tafel te zitten met enorm kansloze mensen.
Heel verwonderlijk is dat overigens niet want wat zijn er toch veel kansloze mensen, en wat komen ze vaak op televisie.

Op de sterfdag van David Bowie wijdde De Wereld Draait Door een volledige uitzending aan dit icoon. Logisch zou je zeggen. Aan tafel zat Patricia Paay. Minder logisch, juist ja!
De aandachtsgeile trut kwam vooral even vertellen hoe ze de lakens met Bowie had gedeeld. Smaak en respectloze televisie uit de koker van ons PvdA-propaganda programma.

Waarom krijgt dit volledig zielloze volk zendtijd?
Simpel. Omdat het scoort!
Een grote groep mensen zijn daadwerkelijk geïnteresseerd in de levens van deze mensen.

Na een handjevol onnozele Hagenezen, wordt nu massaal gekeken naar Brabantse kampfamilie’s die totaal niets toevoegen. Alsof Frans Bauer nog niet genoeg was, worden we tegenwoordig ook geteisterd met Roy Donders en weiden we dure zendtijd aan een boxer die niemand kent.

Het 443e seizoen van The Voice Of Holland is ook wederom een kijkcijferkanon.
Het concept, ongewijzigd, toont wederom hoe een kunstvorm als competitie gezien dient te worden.

De deelnemers, die doorgaans redelijk tot goed kunnen zingen worden als makke lammetjes geslacht door het media-apparaat.
Met de hoop het te gaan maken in de muziekbranche doen ze mee aan de voorronde. Hier kiezen ze hun eigen lied bij. Een lied dat vaak past bij hun stem en vaak nog van enige kwaliteit is.
Hierna scheiden ze het kaf van het koren en volgen “de liveshows.”
Nu is het de beurt aan de media om de liedjes te kiezen. Deze moeten natuurlijk flitsend zijn en aansluiten bij het grote publiek, anders kijken ze misschien niet.
De door de media gekozen liedjes zijn vaak van een mindere kwaliteit, worden gespeeld door een ongelooflijk slechte band en sluiten niet aan bij het stemgeluid. Dit concept wordt vervolgens aangehouden tot en met de finale, waarna we van de deelnemers nooit meer iets vernemen. ”
“Tot volgend jaar” roepen de presentatoren in de laatste seconden, en zo is het.

De gemiddelde mens leeft op de automatische piloot, gevoed door onder andere de media. Een piloot, op volle kracht richting de afgrond als je het mij vraagt.
Floortje Dessing ziet de essentie van het leven in. Haar non-verbale communicatie spreekt boekdelen bij Rtl Late Night. Ze wil weg van hier, terug naar het eind van de wereld. Wie niet? De wereld is hier toch al aan zijn eind.

Tegenover haar nog steeds die twee trieste BN’ers aan het woord. Ze vertellen over een nieuwe tv-show, De Nationale Seks Test.