Op van de zenuwen

Ik lig in het donker te turen, kan de slaap niet vatten. Als ik zou willen kan ik dwars in bed liggen, ruimte genoeg. Uitgerekend vannacht slaapt lief niet bij mij. Lief trouwt vanuit het huis waar hij al jaren niet meer woont. Zijn moeder vindt het prachtig. Zo leuk voor de foto’s. Om zijn moeder een plezier te doen namen we dit belachelijke besluit. Hij wordt vast voorzien van de nodige goede raad, terwijl we alles tot in de puntjes hebben geregeld. Ja, we hebben er rekening mee gehouden dat Oom Piet en Tante Klaasje niet bij elkaar in de buurt kunnen zitten. Laat staan dat ze samen op een foto komen. Onze vriend Paul heeft beloofd dat hij als buffer dienst zal doen. We hebben ze het liefst helemaal niet op het feest, maar ja omwille van de vrede doe je wat.
Ik draai me nog eens om. Tegen het piekeren help het niet. Als de schoonheidsspecialiste die rode vlekken in mijn hals maar weet weg te werken en de kapper die ene dwarse krul maar in het gareel krijgt.
Schoonmoeder moet in elk geval van die stropdas afblijven die kan hij heus zelf wel strikken.
Ik ben echt op van de zenuwen. Als ik nu niet ga slapen heb ik morgen niet alleen rode vlekken, maar ook wallen onder mijn ogen. Dat wordt nog een megaklus voor de schoonheidsspecialiste.
Misschien moet ik haar vroeg bellen om te vragen of ze eerder komt.
Waarom ging die sukkel van een lief ook zo romantisch op de knieën zodat ik zijn aanzoek gewoon niet kon weigeren. En waarom ben ik niet in het geheim met hem naar het stadhuis gefietst, zonder lange jurk en hoed. Dat zou zijn moeder niet overleven. Haar kind, trouwen in het geniep, dat nooit.
Ik hou van die man dus ga ik ervoor.
Morgen ben ik de bruid, met alles erop en eraan, zo leuk voor de foto’s. Kan ik nog afbellen?