Ik stap uit de auto en gooi de deur achter me dicht. Ik heb net een les achter de rug in de lesauto, ik heb me laten afzetten bij m’n tante, want we gaan samen op visite. Mn tante opgehaald en samen in de auto richting jou, bij de stoplichten rechtsaf en dan een beetje ongemakkelijk met een 45-kilometerautootje op een 80-weg, we zijn er bijna. Net na het ecoduct rechts, draaien we de parkeerplaats op.
We stoppen de auto en m’n hand voelt zwaar als ik de deur wil open doen, ik wil niet. Ik ben te lang niet geweest, ik voel me schuldig en bezwaard en heb zelfs geen bloemetje of bonbons meegenomen, dat neem je normaal wel mee toch… Met lood in mijn schoenen en een brok in mijn keel, slof ik over de gang die me naar jouw kamertje brengt. Ik schop wat tegen het grind en probeer afleiding te zoeken in de kleuren van de steentjes, een moeilijke opgave als je kleurenblind bent. Ergens in de verte zie ik je al, je bent daar achter een bosje van een meter hoog.
Maar ik wil niet, ik heb te lang in mijn hoofd kunnen volhouden dat er niks aan de hand was. En het voelt gek om op visite te komen, terwijl ik daar 8 maanden geleden alleen de voordeur voor hoefde open te doen. Nu moeten we een beetje ongemakkelijk 50 rijden op een 80 weg om je te kunnen zien, en ik heb niet eens een bloemetje meegenomen.
Eenmaal aangebeld en binnen weet ik niet waar ik moet kijken of wat ik moet zeggen. Ik heb niet echt iets te melden, een mislukte relatie, een weekendje weg of het feit dat ik nog niet helemaal voor mezelf kan zorgen zijn onderwerpen die ik liever niet aansnijd bij je, dus ik kijk maar een beetje quasi-nonchalant over m’n schouder, praat in m’n hoofd over het weer en ik probeer of het lukt om m’n ogen heel hard dicht te knijpen, dan snel open te doen en dat ik dan gewoon weer thuis ben. Ik wil weg…
Ik loop weg, gooi een propje papier op de grond en uit mijn frustratie op een onschuldige buxus. Terug in de auto, linksaf de 80-weg op maakt het me niet uit dat de auto’s ons inhalen, het voelt ook niet ongemakkelijk. Het enige dat nu nog ongemakkelijk is, is dat ik voor het eerst in 23 jaar bij je ben en geen idee heb wat ik moet zeggen of waar ik mijn handen moet laten.
Geen zorgen, ik zal echt nog wel vaker op visite komen en de 80-weg trotseren, maar wil jij dan alsjeblieft beginnen met praten mam? Ik kom namelijk niet verder dan “lekker weer hè?” en daarvan ga ik onschuldige, nette buxusjes aanvallen.
20 reacties
Lianne · 7 oktober 2016 op 17:42
Mooi, ik voel de pijn en het ongemak. Scherp neergezet.
Ik zie wel een paar inhoudelijke ongemakken. Het grind in een gang in een tehuis lijkt mij ontzettend onhandig voor rollators, rolstoelen en schuifelende bezoekers. Of vormt mijn hoofd een verkeerd beeld?
NicoleS · 7 oktober 2016 op 17:43
Ik dacht aan een begraafplaats?
Lianne · 7 oktober 2016 op 17:59
Ja, logischer. Dat zag ik dus niet, zal aan mij liggen.
NicoleS · 7 oktober 2016 op 17:43
Heel mooi. Zowel Qua stijl als verhaal. Goed gedaan!
Meralixe · 7 oktober 2016 op 18:53
Nee hoor, na twee keer lezen merk ik dat het (waarschijnlijk) dan toch geen begraafplaats is.
Hm, Mikescolumnhoekje welkom op column x maar je merkt wel dat één en ander wat duidelijker mocht.
Minder goede relaties omschrijven is nu ook het gemakkelijkste niet in de schrijverij.
Mikescolumnhoekje · 7 oktober 2016 op 18:57
Het is inderdaad een begraafplaats, nu ik t lees is t misschien wat warrig. Bedankt voor de positieve reacties! Doet me goed
NicoleS · 7 oktober 2016 op 18:59
Haha ik had dus toch gelijk!??
Mikescolumnhoekje · 7 oktober 2016 op 19:00
Jep 😉
Meralixe · 7 oktober 2016 op 19:27
Die ‘bloemetje of bonbons’ zetten ons waarschijnlijk op ’t verkeerde been en die afsluitende alinea zal er dan wel zijn om de machteloosheid te onderlijnen.
Mikescolumnhoekje · 7 oktober 2016 op 19:00
Het schrijven over mijn overleden moeder is inderdaad niet makkelijk meralixe. Na het plaatsen kreeg ik echter zo veel reacties dat ik als een soort eer aan mn moeder deze column zo ver mogelijk wilde verspreiden. (Niet dat dit mijn enige column zal zijn hier)
Nachtzuster · 7 oktober 2016 op 19:29
Welkom hier Mike. Met een mooi, schrijnend debuut. Knap hoe je jouw eigen gevoel en onmacht omschrijft. Tevens een veer in je bibs voor het feit dat je ook reageert op andere columns. Een klein tipje: probeer zinnen die beginnen met ‘ik’ wat te reduceren. Dat leest prettiger, althans, voor mij dan.
Mikescolumnhoekje · 7 oktober 2016 op 19:58
Goeie tip! Bedankt!!
g.van stipdonk · 7 oktober 2016 op 21:05
Van harte welkom, en veel succes en vooral, veel plezier op deze site.
Mien · 7 oktober 2016 op 22:25
Sluit me aan bij g.van stipdonk. Goede binnenkomer. Ik liep een behoorlijk stuk met je mee. Zelf ook moeder verloren op jonge leeftijd en pas veel later het graf bezocht. Er staat nu nog een struik van het geruimde graf in onze tuin. En ja, ook daar praat ik tegen.
Snarf · 7 oktober 2016 op 23:07
Een veelbelovend debuut op CX! Voel je welkom. Prima dat je open staat voor kanttekeningen bij je creaties.
Bruun · 7 oktober 2016 op 23:39
Welkom bij CX! Een prima debuut als je het mij vraagt. Her en der een schoonheidsfoutje, maar dat mocht de pret niet drukken. Ben benieuwd wat je nog meer in petto hebt!
Esther Suzanna · 7 oktober 2016 op 23:42
Het werd pas mooi toen ik begreep dat het een begraafplaats was. Gelukkig lees ik ook alle reacties. ? Ik persoonlijk vind het ‘jammer’ dat dat gegeven net iets te raadselachtig blijft. Het is tenslotte een emotioneel stuk. Geen raadsel. Een wegwijzer meer..dan leest het soepeler. Mooi.
StreekSteek · 8 oktober 2016 op 11:08
Het maakt mij helemaal niets uit waar het is: vorm gaat voor inhoud, zeker in dit soort prachtige sfeerimpressies van de geest.
Nummer 22 · 8 oktober 2016 op 12:32
Mooi! De inhoud, ach het is ook tussen de regels lezen over de relatie met een ander en anderen die het stoffelijk lichaam hebben verlaten.
In Peru, bijvoorbeeld, is er jaarlijks in november een dag voor de overledenen die door de nabestaanden wordt gevierd bij het graf (gestapelde kisten achter een plaat met inscriptie in een muur). Er wordt muziek gemaakt, gezopen, gepraat met hun dierbare, muziek gemaakt en de overledene ontvangt van de genuttigde drank ook het eigen deel. Proost! en de inhoud van het glas gooit men tegen de foto, de plaat met de naam.
Wij- als westerlingen- gaan verkrampt om met de dood, terwijl in (bijv.) Japan een afscheid van een dierbare in gepaste rouw wordt gevierd en de dag erna ene groot feest voor de nabestaanden.
Kijk terug wat je hebt ontvangen, gedeeld en gegeven.
Jouw column! Klasse!
Frans · 8 oktober 2016 op 17:44
Beter dat je zonder bloemen komt dan weg blijft terwijl de plant al dagen in de auto staat.
Dat van die begraafplaats had ik dus ook niet door. Ik dacht aan een zwaar demente of in coma liggende moeder.