Oppervlakkige relaties

“En, vertel een keer, hoe was de reis?”
In koor…”Schitterend!”
“Hoeveel dagen zijn jullie weg geweest?”
Daar dit voor Emma al flink wat technisch klinkt geeft ze Flor met plezier het woord. Die kijkt eventjes naar ’t plafond alsof hun agenda daar in grote letters staat geprojecteerd. “We zijn de veertiende vertrokken. ’s Morgens om vier uur zijn we vertrokken om ’s avonds…”
“ We zouden wel op tijd geweest zijn voor het avondeten maar door het nemen van die verkeerde afslag hebben we toch wel een dikke drie uur verloren hoor.”
Lichtjes geïrriteerd neemt Flor een ferme slok bier.
“ Nu ja, iedereen vergist zich wel eens, zeg eens, mooi hotel?”
“Alles nieuw!” haast Emma zich voor. ”Prachtige kamers.”
“Mooi uitzicht?”
“Nu, dat nu niet bepaalt maar bij een wandelvakantie is dat toch van ondergeschikt belang?” Door zijn antwoord op een vragende toon te besluiten geeft Flor het woord aan ons. Mijn vrouw die weet wat bergenwandelen inhoud vraagt dan maar meteen hoe ze het gesteld hebben met de knietjes.
“Ja, die eerste dagen is het natuurlijk afzien he. En, ’t begon nog al slecht. We hadden onze eerste tocht naar Lac Bleu totaal verkeerd ingeschat. We mochten nooit teruggekeerd zijn via die twee watervalletjes. Veel te veel hoogtemeters, maar dat is niet altijd even duidelijk op die kleine foldertjes he!” Slokje bier.. ”We waren gelukkig net op tijd voor het avondeten.”
“ Goed van de kost?” “Ooo! Ja hoor. Maar we zijn dan ook niet moeilijk he!” Emma ’s stem klinkt wat verkouden, nog niet helemaal uitgeziekt. Voorzichtig nipt ze aan haar glas rode wijn. “Zo ’n buffetformule toont steeds mooi maar na enkele dagen komen de ‘kartoffels’ er langs je oren uit.. Gelukkig wisselde het dessert behoorlijk af.”
“ Hoe was de conditie ‘s anderendaags ?” Door deze vraag er tussen te smijten voorkom ik een te veel aan opsommingen in de zin van de eerste dag hebben we dit gegeten en de tweede dag hebben we dat gegeten. Op dat vlak ken ik haar. “Het toetje was op basis van bosbessenfruit met een flinke toef slagroom er overheen…” Zo iets maar dan tien minuten lang..
Flor weet het nog. “Gans de dag regen, geen berg gezien, ideaal om te recupereren..”
Mijn ondervinding met bergen en spieren heeft me al lang geleerd dat dag twee de slechtste is. Ik wil niet betweterig doen en laat Flor nog even doordraven. “ ’t Was echt oude wijven aan ’t regenen..” Nu ja, ‘t kan gebeuren..
“Die tocht naar de grens met Italië was toch veruit de mooiste he?”
Waarom ik een eerder vijandige blik zie in de ogen van Flor is me nog niet helemaal duidelijk. Even later wel. De wandeling zal wel mooi geweest zijn maar op de zelfde dag je leesbril kapot trappelen én je verrekijker ergens in de ‘middle of nowhere’ laten liggen brengt uiteraard wat schade aan de interne verstandhouding. Dat kunnen we nu nog voelen. Om erger te voorkomen vraag ik of er nog een pintje bij kan.
“Tuurlijk.” “Voor u nog wat wijn?” “Jaja..” Zo, dat brandje is geblust.
“Tijd voor een sigaretje?”
Flor is wel de enige die rookt maar ook ik ga even mee naar buiten. Het is een warme avond voor de tijd van het jaar. Ik tel tussen de fonkelende sterren het aantal vliegtuigen die het luchtruim vervuilen. “Vijf.”
“Vijf vliegtuigen vol mensen op zoek naar geluk.” Zijn stem klinkt donker, niet alleen door het roken. “ Ach, zo ’n reis legt feitelijk meer bloot dan je lief is he!”
Oei, daar heb ik eventjes geen antwoord voor klaar liggen. Die wil hier iets kwijt.
“Kijk, het hotel was dan wel niet 100 % en het weer, daar is nu eenmaal niets aan te veranderen maar, telkens als we ons buiten onze vertrouwde omgeving begeven, maken we ruzie over van alles en nog wat. En dit, terwijl eens vertoeven in een andere omgeving extra zuurstof zou moeten geven als de relatie op een laag pitje staat.”
Doordat de laatste woorden alsnog vergezeld worden met zijn uitgeblazen rook krijgen ze een nog dramatischer karakter. Leegte, leegte is nu het enige woord waar ik kan aan denken. Hoe krijg ik hier een zinnig antwoord op geformuleerd? De roepstem in de verte door mijn vrouw brengt redding. Even kruisen Flors blikken de mijne. Ik lees een mengeling van ach laat maar en er niets van zeggen tegen.. Terwijl we bijna tegelijkertijd samen door de smalle gang richting zithoek gaan geef ik hem een geruststellende schouderklop. Bemoedigend? Nee, dat niet denk ik, eerder een uiting van ongemak.

“Foto’s!”

Emma ’s stem klinkt nu een beetje hoog. De wijn heeft haar in een eerder uitbundige stemming gebracht. Geduldig ondergaan we de sessie. Honderdveertig foto’s, gelukkig niet allemaal plus uitleg, nemen toch nog een half uurtje in beslag.
Fantastische apparatuur tegenwoordig, de tablet van hen via via overgebracht op onze T.V. Helaas, zelfs de extra opwaardering met de vele pixels kunnen de futloosheid van de reis niet verdoezelen. ” Mooi!” zeg ik, schaamteloos liegend.

“ Tijd voor koffie?” roept de wederhelft. Haar stem klinkt ietsjes verlossend, aftellend zelfs. Tja, een verslaggeving van een uitstap ligt al wat moeilijk, een verslaggeving van een mislukte uitstap des te meer.
We sleuren ons richting tijd om te slapen. De werkomstandigheden, de binnenlandse politiek en wat onze T.V.kijkgewoonten zijn brengen ons moeizaam in de kleine uurtjes. De muziek op de achtergrond is niet krachtig genoeg een betere sfeer te brengen bij ons en de vrienden. We krijgen het vlakke, het eventuele diepere, de zingeving voor een samenzijn er niet in.
Nu ja, ‘vrienden,’ een kunstmatig in leven gehouden tijdelijke werkrelatie van nu al twintig jaar geleden heeft ons ook niet bepaalt innig verbonden.
Het is nu aan ons om hen eens te bezoeken.. Er worden enkele vage beloften gemaakt. Misschien is ‘vervreemding’ wel het sleutelwoord dat ik zoek om het totale plaatje van de avond te omschrijven.

“ Zo, ’t was gezellig he!”