Oranje boven: toplaag

Er zijn zaken die een doorsnee Nederlander te boven gaan. Daar zou dan onder ons gesproken beter over gezwegen worden. Gewoon kop houden. Niet ouwehoeren. Niet beter weten. Accepteren. Maar dat kan de Nederlander niet. Het maakt deel uit van ons DNA. Waarschijnlijk is deze vervelende eigenschap van het beter weten, gebezigd door 16 miljoen redeneerwijzen oftewel 16 miljoen huis-tuin-en-keuken-filosofen, ingegeven door een collectief geheugen opgebouwd door jarenlange handelsgeest, specerij- en landverovering via zee, in de pakweg 17e en 18e eeuw van de Romeinse eeuwtelling. Dat redeneren en beter weten is er op zee flink ingepeperd en zal er nooi niet meer uitgefilterd worden. Maar toe de point. We hebben het hier niet over rode, gele maar oranje pepers. Als ingrediënt als basiscomponent. Onmisbaar voor het uitoefenen van Neerlands ander talent. Het schilderen met coloriet. Want ook daarin heeft iedere Nederland weer een meniemening. Ornaje voorbestemmen als onderlaag dat is in de tijd waarin we nu leven not done. Straten kleuren oranje. Hoofden zijn doordrenkt van oranje. Rembrand zou er misselijk van worden. Van Gogh zou er gal van spuwen. Mondriaan zou het minimaal wegzetten. Oranje is de gifkleur van de kunstenaar. Niet te mengen en nauwelijks toepasbaar. En wij, wij hangen daar de straat mee vol. Vervloekt, dat mag je de kleur oranje, in relatie tot het koningshuis natuurlijk never nooit nie noemen. Maar ik doe het toch. Weg er mee, met die vorstelijke nonkleur. Half Nederland heeft dit spuuglelijk coloriet verheven van grondlaag tot toplaag. Muren, gezichten zijn ermee beschilderd. En niet als foundation, maar in dikke klei. On top en over de top. Wegpoetsen dat oranje, samen met het innerlijk leed. En nooit meer doen. Koop 100 zakken cement bij Hornbach, Gamma, Praxis of Karwei. Meng het met 100 emmers oranje verf en stop het voor de eeuwigheid onder de grond, als fundering. Strijk de toplaag glad met desnoods alle kleuren van de regenboog. Behalve met, u raadt het al, oranje.