Wim Jansen

Hand in hand mijn kameraad. Samen naar de hemel. Waar ze ook van voetbal houden. Het is stil bij ons achter in de wijk. Een grote banier in rood wit met zwarte letters hangt halfstok. Ook in Helmond leven fans. Wim is niet meer. Sympathieke Wim. Slimme Wim. Bescheiden Wim. Maar een keer heel erg boos. En terecht. Toen een Duitse slapjanus met zijn houten been struikelend het Nederlandse strafschopgebied indook over Wim en Wim onterecht de schuld kreeg. Penalty. Het voetbalveld in München werd voor Nederland te klein. De Duitsers gingen loss. De Telegraaf kopte de dag erna ‘Duitsland goud in handen, Nederland goud in benen’. En zo is dat. Ik zal de blond gekrulde Wim nooit meer vergeten.