Ik woon in een kleurrijke buurt. Ik woon in Amsterdam, op hoestafstand van Abcoude. De rust van de weilanden,maar ook de drukte en gezelligheid van de stad binnen loop- of als je wil metro bereik. Het woord kleurrijk krijgt nog extra glans omdat ik in Amsterdam Zuidoost woon. Door hardnekkige niet Amsterdam kenners keihard de Bijlmer genoemd, terwijl ik echt in Gaasperdam woon. Jong en oud woont door elkaar met de nadruk op oud. Ach, het is maar waar je de grens trekt. Ik zeg maar zo. Je bent pas oud de dag voor je dood. Het voordeel is, dat je dan ook niet meer nog ouder kan worden. Dat je met ouwere jongeren te maken hebt in je leefomgeving merk je ook aan het vallen van de bladeren. Het geklaag over de kou wordt hoorbaarder. Vooral vrouwen hebben daar een handje van. Ik heb ook een voorraad fleece dekentjes in huis voor je weet maar nooit. Lekker er samen onder ook al heb ik het zelf niet koud,maar ik doe graag alsof. Je weet nooit wat voor moois er onder zo’n dekentje voort kan komen. Op weg naar huis om van een welverdiend weekend te genieten zag ik hem weer lopen. Mijn oude buurman. Op zich heel bijzonder, want zo vaak zie ik hem niet buiten. Toen ik hem zo over straat zag schrijden wekte hij de indruk gisteren al vertrokken te zijn. Om een of andere onverklaarbare reden ging ik ook langzamer lopen. Hij bleef opeens staan. Hij steunde op zijn wandelstok. Hij keek omhoog. Hij heeft namelijk een bepaalde manier van lopen, dat het net lijkt alsof hij in een eerder leven ergens een tientje op straat heeft verloren en daar nog steeds naarstig naar op zoek is. Zijn ogen vooruit gericht verscheen er opeens een brede glimlach op zijn gezicht. Hij wisselde zijn wandelstok om, naar later bleek, per se met zijn rechterhand te kunnen zwaaien. Ik zwaaide terug en hij bracht zijn wandelstok terug naar zijn oorspronkelijke hand, Het voelde als uit een boek van Louis Couperus. Van oude mensen en dingen die voorbij gaan. Op een of andere manier maakte deze korte ontmoeting mij gelukkig en hield ik van deze man. Ik droom nog even van dit beeld van die man. Het zou mij even niet loslaten. Ik nam nog een slok koffie en droomde verder.
4 reacties
Libelle · 24 november 2013 op 17:49
” Op weg naar huis om van een welverdiend weekend te genieten zag ik hem weer lopen. Mijn oude buurman. Op zich heel bijzonder, want zo vaak zie ik hem niet buiten. Toen ik hem zo over straat zag schrijden wekte hij de indr…”
“Weer” moet weg in de eerste zin, want dat ontkracht dat buurman niet zo vaak buiten is.
Verder nog enkele slordigheden;
Op een of andere manier maakte deze korte ontmoeting mij gelukkig en hield ik van deze man. Ik droom nog even van dit beeld van die man. Het zou mij even niet loslaten. Ik nam nog een slok koffie en droomde verder.
Twee keer man zo dicht opeen stoort, te meer omdat het hier om zinnen gaat die de essentie van de column neerzetten.
Verder een enkele keer wat spaties vergeten achter een punt of komma.
Met plezier gelezen!
Bart Brompot · 24 november 2013 op 19:55
Graag wil ik je een tip geven. Als je een column hebt geschreven, lees hem dan een paar keer hardop voor aan jezelf. Dan ervaar je waar de hobbeltjes in het parcours zitten. En die leer je vanzelf plat te slaan door steeds maar weer te lezen en te verbeteren. Goed verhaal met best mooie creatieve elementen.
Mien · 25 november 2013 op 00:39
Geschreven met Amsterdamse nonchalanche, slordig dus.
Wel een leuk verhaal.
Yfs · 25 november 2013 op 08:22
Eens met het commentaar van mijn voorgangers, met name de tip om je column zelf nog eens hardop te lezen. Ook een paar witregels tussendoor zouden welkom zijn. Op zich een mooi onderwerp wat net als je column over de kapper veel meer uitgediept zou kunnen worden! 😉