Ik kom er maar niet toe. Het opzoeken van oude vrienden en bekenden in het eggie.
Eens in de zoveel tijd bekruipt me een aanval van diepe melancholie en verlangen naar de verloren tijd en Google ik namen van toen.
Je zou zeggen dat Internet bol moet staan van alle jongens en meiden van het schoolplein, de strandtent, de koffiebar, de hoek van de straat.
Springerig waren we, ambitieus, kunstzinnig, verlangend naar het leven.
Gezichten die ik me in al hun onbekraste jeugdigheid nog zo goed voor de geest kan halen. Net als wat we hebben meegemaakt.
Verboden feesten in koude aanbouwflats, brommertochten naar Zeeland, schuchtere vrijages in de duinen. Ze zijn zoekgeraakt,in de mist verdwenen. En hoe ik ook aan het associëren ben met trefwoorden, hoe ik ook schoolbank en facebook, heel zelden vind ik iets. En wat ik vind stemt me treurig. Het is te lang geleden. Een foto van H., in mijn herinnering met wapperende manen op een zwarte opgevoerde Puch met voetversnelling waar ik met mijn Union automaat altijd achteraan kachelde.
‘BijtrappenTrawant!’
Op een ‘In Company’ foto, gevonden op Google, staat een dikke kale man in een oversized kostuum en met een hele foute snor. Moet ik die bellen of schrijven en wat dan? Na de eerste 5 minuten worden we bedolven door de stilte en het gewicht van een afstand in lichtjaren. En toch koester ik wat we deelden.
Een van mijn eerste vriendinnetjes blijkt al meer dan 30 jaar dood te zijn. Onverwacht voel ik een echo van het peilloze verdriet op de dag dat ze me inruilde voor een student met een auto. Haar beeld staat voor altijd stil. Ik moet dit niet doen.
De tijd vermorzelt onverstoorbaar alles wat ooit was en leven is niet te resetten. De enkele reünie die ik ooit bezocht was genoeg om nooit weer te herhalen. Overal gezichten waar pas na heel goed kijken die oude
klasgenoot nog lichtjes doorheen schemert. Even de euforie, dan loze beloften voor hernieuwd contact het uitwisselen van nooit te mailen adressen en foto’s. De opluchting als je weer buiten staat.
Ik heb een brief voor een oude beste vriend, waarvan ik na lang zoeken het adres kon achterhalen. Om nog iets uit te leggen, recht te zetten,over te doen.
Hij zat al bijna in de envelop,..bijna.
Categorieën: Algemeen
9 reacties
Libelle · 11 november 2013 op 12:56
Prachtig mooi, het lijkt wel speciaal voor mij geschreven.
En dan heb ik dat..
Spencer · 11 november 2013 op 14:58
Mooi. En inderdaad: wat voorbij is is voorbij.
Ferrara · 11 november 2013 op 16:38
Mooi hoor, “Verlangend naar het leven”
Toekomst lag blank en spannend voor je, dat was toen.
Laat het daar.
Mien · 11 november 2013 op 17:16
Doet me denken aan good old Louis. Van oude vrienden en oude menschen, de dingen, die voorbij gaan. Ja, dat stemt altijd melancholisch. Verloren tijd. Op naar nieuwe vrienden. Opnieuw investeren en koesteren. Toi, toi.
g.van stipdonk · 11 november 2013 op 19:48
Doet me hier en daar een beeje denken aan John Prine’s “Hello in there”. Prachtig nummer over oude mensen en dingen die voorbij gaan.
Yfs · 11 november 2013 op 23:06
Ik herken dat, die melancholie en verlangen naar verloren tijd en heb er ook vaak aan toegegeven door mensen op te sporen. Totdat ik me realiseerde dat er eigenlijk ook nooit is iemand was die de moeite nam om mij op te sporen. Een hoofdrol in zowel ‘klasgenoten’ of ‘het populairste meisje van de klas’ zit er voor mij ook niet in, dus laat ik het over aan het toeval. Heel mooi geschreven Trawant, ook een prachtige afsluiting.
Meralixe · 12 november 2013 op 08:45
Trawant heeft last van de herfst en de vallende bladeren… 🙂
Zo herkenbaar… Eens was ik op een reünie waar onder meer het merk van mijn auto en de bereikte status doorslaggevende argumenten werden om het gezellig te houden. Ik ben er net niet huilend weg gelopen. Daarna heb ik, een depressie nabij, dagen aan een stuk lopen piekeren over de vraag waar het mis gelopen is. 😥
SIMBA · 12 november 2013 op 11:44
:yes:
irma1969 · 12 november 2013 op 18:07
Gelukkig!!
Ik ben niet de enige die met regelmaat melancholisch oude ‘bekenden’ probeert te vinden.
Lekker vlotjes te lezen.