Het is alweer bijna eind van het jaar. En dus staat kerst weer voor de deur. En daarna weer een jaarwisseling. Ik heb rond deze tijd altijd zo’n weemoedig, onbestemd gevoel. Ik weet eigenlijk niet of ik blij ben of verdrietig. Herkent u dat? Zo’n mengeling van emoties, waarin terugkijken en vooruitblikken streven om de ereplaats? En waarin hoopvolle impulsen afgewisseld worden door flitsen van voorbije teleurstellingen? Ik zit te tobben om mijn kinderen. Naarmate ik ouder wordt ben ik intenser met hen verbonden, ook al voelen zij dat misschien niet, want ik ben nogal slecht in het tonen van mijn affektie in het dagelijks leven. Op papier gaat het nogal makkelijk, maar als het erop aankomt om echt je gevoelens te uiten, dan blijken daar toch nogal wat haken en ogen aan te zitten, vind ik.
Jammer, eigenlijk, want op die manier gaat een heleboel moois verloren. Ik neem aan dat er vele mensen op de wereld zijn als ik: die diep voelen voor hun geliefden, maar nalaten het te demonstreren met een simpele omhelzing, of een paar eenvoudige, maar diep-rakende, welgemeende woorden, omdat ze ervan uitgaan dat de ander het toch moet weten…
Maar misschien verandert dat ook over een jaar of tien, als ik er nog ben tenminste. Want ook dat is altijd een grote vraag. Maar als ik er bijvoorbeeld aan denk hoe makkelijk mijn grootmoeder op haar oude dag een traan liet gaan, en hoe ze ongehinderd haar mening -goed of slecht- ten beste gaf, dan belooft het allemaal nog wat!
En ook dát blijkt een feit te zijn: oudere mensen hebben minder terughoudendheid om duidelijk te maken wat ze voelen. Het is alsof ze denken: “Nou ja, het maakt nu toch geen mallemoer meer uit, dus ik smijt dit maar even in de ruimte. Wat kan het me nu nog helemaal maken?” Heerlijk gevoel moet dat zijn, aan de ene kant. En ook een beetje triest, natuurlijk, want je hebt volgens mij dan al zo’n beetje geacepteerd dat je je langste tijd hier hebt gehad, en dat het er allemaal dus niet meer toe doet.
Maar om terug te komen op deze tijd van het jaar: ik vraag me af of er ook meer mensen zijn die het gevoel hebben dat ze nog nooit echt dat sprookjesachtige kerstgevoel hebben kunnen ervaren, gewoon omdat er altijd wel wat was waar ze het te druk mee hadden. Ik, bijvoorbeeld, zat een hele poos verstrengeld in een niet-te-stuiten carriere, en een stel opgroeiende, immer aktieve kinderen, waardoor de kerst ervaring gelimiteerd werd door een gevoel van verwachting over het aankomende feest, en vervolgens -haast ongemerkt- een terugblik op een haastig voorbijgevlogen tijd.
En toen de kinderen wat groter waren, ging ik weer studeren. Dus waren er altijd wel examens rond die tijd, gevolgd door oververmoeidheid en het inhalen van enorme hoeveelheden verloren slaap.
En nu dat studeren eindelijk afgerond is, zal er misschien wel weer wat anders dat heel druk aanvoelt op de proppen komen.
Of misschien zal ik het nu eindelijk leren. En dan zal de sfeer die ze me jarenlang hebben getoond op teevee in al die mooie kerstshows en films misschien eindelijk een feit zijn. Je weet wel: kadootjes onder de kerstboom, kerstklanken door het huis, de geur van versgebakken brood, overal rood, groen, wit, en goudkleurige ornamenten. En leuke mensen om het mee te vieren.
Ach, ik ben duidelijk nú al aan het oud worden. Ik zit te dromen over dingen die alleen echt mooi kunnen zijn als je je absoluut nergens druk over hoeft te maken: Als dus iedereen waar je om geeft ook gezond en gelukkig is; als je je tenminste de dingen die je belangrijk vindt kunt veroorloven; en als de vooruitzichten verder ook nog mooi zijn.
Maar zelfs dán kun je nog wat vinden om over te kniezen, dunkt mij. Je kunt gaan zitten denken aan arme kindertjes in weeshuizen, en aan zieke mensen in instituten, en aan oorlogssituaties in minder fortuinlijke delen van diezelfde wereld waar je in zit. En dan heb je toch weer gauw een frons tussen de ogen.
Dus misschien moet ik maar gewoon beseffen dat John Lennon gelijk had toen hij zei “Life happens while you?re busy making other plans.” Ik zal dan ook blijven plannen voor die mooie kerstviering. En het leven zal intussen voortgaan.
0 reacties