Over ‘der wunderhund’ en ‘the underdog’

God schiep de dieren ‘naar hun aard’ en de mens naar zijn evenbeeld.

“En God zei: Laat Ons mensen maken naar ons beeld, als onze gelijkenis, opdat zij heersen over de vissen in de zee en over het gevogelte aan de hemel en over het vee en over de gehele aarde en over al het kruipende gedierte dat op de aardbodem kruipt. En God schiep de mens naar zijn beeld; naar Gods beeld schiep Hij hem; man en vrouw schiep Hij hen”. (Genesis 1:26; vergelijk 9:6)

Omdat de mens in veel gevallen niet te spreken was over de aard van het beestje, veelal waren ze veel te wild of in hun hoedanigheid onbruikbaar, paste men ze aan. En zo schiep de mens het huisdier. Ik schreef er hier en daar al eens over.

Slechts het gebit van de hond herinnert in de meeste gevallen aan de apexpredator van weleer: de wolf

De hond

Van alle artificiële dieren is de hond het summum. Geen enkel beest wist men zo succesvol en voor zoveel doeleinden aan te passen. Gewapend met de theorieën van Pavlov en de wetten van Mendel ontwikkelde men honderden variëteiten, wanneer door de Fédération Cynologique Internationale (FCI) goedgekeurd ‘rassen’ genoemd, en tientallen toepassingen. Voor ieder wat wils. Voor het gezin de gezelschapshonden, voor de blinden de geleidenhond, voor de jager de jachthond, voor de zilverknopen de politiehond, voor de narcotica de snuffelhond en voor Paris het kuttenlikkertje.
Wat de hond betreft, zijn de mogelijkheden oneindig. Zelfs ‘the sky’ is niet ‘the limit’ getuigen wijlen Bjelka en Strelka die op 19 augustus 1960 als eerste levende wezens een baan om de aarde maakten én veilig terugkeerden.

Net zoals dat is bij de meeste innovaties kan het zijn dat een bepaalde type hond in de loop van tijd in onbruik raakt. Meestal omdat de noodzaak ervan verdwijnt soms omdat er een nieuw en beter type op de markt komt. In veel gevallen rest de hond in kwestie dan niets anders dan op te zitten en pootjes geven. In een enkel geval sterft het uit.

Vernepator Cur

Een mooi voorbeeld van een hond die het niet haalde, tenminste dat vind ik, is de Vernepator Cur. Een hond die in de 18e eeuw met dank aan Linnaeus als Canis vertigus de boeken in ging, maar die wij met de kennis van nu gewoon als Canis lupus familiaris zouden duiden. De spitturner, zoals het hondje in de volksmond wordt genoemd, was namelijk net als alle honden een klantaangepaste ondersoort van de wolf (Canis lupus). En hoe! Als er een hond perfect op zijn functie was gefokt, was het wel de spitturner. En juist dat maakt hem zo noemenswaardig. Wat een toepassing!

Henry Wigstead – Henry Wigstead (1799) Remarks on a Tour to North and South Wales: in the year 1797, No, 40 Charing Cross, London: W. Wigstead (publisher), pp. 52–53

Gedurende een groot deel van de geschiedenis was de arbeid in de keuken noest. Alles diende met de hand te gebeuren, niets ging vanzelf. Voor het braden van een zwijn stond iemand al snel de hele dag in de keuken. Dit gebeurde namelijk op open vuur, waardoor het vlees om te voorkomen dat het aan zou branden continu moest draaien. Aanvankelijk werd dit gedaan door een onfortuinlijke keukenknecht, maar vanaf de middelste middeleeuwen kwam daar verandering in. Men creëerde de spitturner. Een hondje volledig aangepast aan een aandrijfwiel.

Honderden jaren hebben de langgerekte hondjes met hun korte kromme pootjes onvermoeibaar het spit boven het vuur doen draaien. Dag in dag uit. Gedurende onze gouden eeuw behoorden ze tot de standaard keukeninrichting. Maar na de uitvinding van de turnspit 3.0, een machinale variant, raakte de Vernepator Cur langzaam in onbruik. In 1850 waren de beestjes schaars en verworden tot armoedesymbool. Rond 1900 was de soort verdwenen.

H Weir – Illustrated Natural History, Rev JG Wood ; http://en.wikipedia.org/wiki/File:Turnspitdog-1862.jpg

Gelukkig zijn er prenten die aan het beest herinneren en bleef er een geprepareerd exemplaar bewaard, zodat het beest niet is vergeten. Want zeg nou zelf, zo’n creatie daar ben je toch trots op. Zo heeft God ze niet kunnen maken.

bronnen

www.gizmodo.com
www.npr.org