Overtuigd

In de tweede klas middelbare school kreeg ik les van de Heer Flakkee. Hij gaf les in het vak Handelskennis.

Henk, een klein uitgevallen mager mannetje zat altijd naast me. Vanachter zijn dikke brillenglazen keek hij me met zijn glazige ogen recht aan.  Vaak genoeg leek het alsof hij dwars door mij heen keek.

Een enkele keer  deed ik een omslachtige poging om te zien of hij me eigenlijk wel zag door met mijn linkerhand wild voor zijn gezicht  te zwaaien. Het haalde weinig uit.

Henk sprak graag tegen mij. Alleen was het vervelend genoeg niet een onderwerp dat mij bijzonder aantrok.  Het onderwerp was namelijk het leger. Met zijn brommende stem sprak hij het liefst over bommen en granaten. Later zou hij zich dan ook gaan aansluiten bij het vreemdelingenlegioen. Hij werd zeker generaal, sprak hij met de volste overtuiging en geloof in zichzelf. Alsof hij was ingespoten met een soort serum die hem had doordrongen van deze overtuiging. Op vlakke toon verhaalde hij hoe hij een bom zou gooien door de brievenbus van meneer Flakkee. Ik keek hem ongelovig aan. Heb je een bom dan? vroeg ik, want hij had dit al wel heel vaak tegen me gezegd. Zo trachtte ik een beetje realiteitszin in het hoofd van mijn buurman te plaatsen. Deze liet zich echter de mond niet snoeren. De bom zou hij zelf gaan maken, deelde hij me glimlachend mee. Terwijl hij rechter ging zitten om mij er meer over uit te leggen, spreidde hij zijn handen voor zich uit op tafel.

Mijn blik werd getrokken naar zijn openliggende schrift. Op de blauwe lijntjes stond geen enkele som berekend. Wel waren er enkele kinderlijk getekende bommenwerpers en wegvluchtende popjes in het schrift te zien. Henks handen waren slank en de nagels lang en puntig. Niet direct de handen van een geharde militair.

“kom jij eens naar voren en los die som eens op, Henk.” riep  meneer Flakkee opeens. Bevend van ellende schuifelde  Henk naar voren.  Daar stond hij dan, een mager, bleek mannetje met militaire aspiraties.

Een oplossing voor de som had hij niet, tot grote ergernis van meneer Flakkee, die hem ongenadig uitschold. Toch leek dit alles Henk weinig te deren of  hem ook maar af te houden van zijn heilige doel. Want toen hij weer naast me zat begon hij opnieuw te fluisteren over het leger. Ik keek hem doordringend aan. Hoewel ik zijn passie voor zijn geliefde onderwerp niet deelde was ik toch even jaloers. Wat leek me het heerlijk om zo overtuigd te zijn. Om zo’n passie te hebben voor iets als Henk op dat moment had.