Paco’s mangomango

Ik woon bij mijn vader. Op zich niets bijzonders, maar mijn vader is een nogal bijzondere man. Dit zorgt bij mij voor de nodige hilariteit.
Het begint ’s morgens vroeg al wanneer ik opsta om naar mijn werk te gaan. Neem vorige week. Eerst hoorde ik wat gerommel vanuit zijn slaapkamer. Daarna een harde knal met een hoop lelijke woorden erachteraan. Vervolgens zag ik een haardos vanuit de deur tevoorschijn komen. Er volgden nog wat lelijke woorden met daarachter iets wat leek op goedemorgen. Op mijn vraag wat hij allemaal aan het uitspoken was daar in die kamer, kreeg ik een vaag antwoord. Iets over een strijkplank waar hij tegen aan liep. Dit was op zich niet zo erg, ware het niet dat er ook nog een hamer op lag die er af viel om vervolgens netjes op zijn tenen te belanden. Ik besloot verder maar niets te zeggen want zo vroeg op de morgen is dat niet verstandig. Nadat hij was bijgekomen van de hamer en de strijkplank zette hij koffie. Van het twee en een halve kopje dat hij had, bleven er één en driekwart over. En omdat hij toch wel graag een kop koffie wilde besloot hij de driekwart maar te gebruiken.
Het is waarschijnlijk overbodig te vertellen dat de helft van de koffie op zijn gele bankstel is beland. Op dat moment ben ik maar snel vertrokken naar mijn werk, want mijn buikspieren beginnen dan al aardig pijn te doen. Mijn kaken ook trouwens.
’s Avonds kwam ik thuis. Het eten stond al op. Mijn vader kan goed koken. Maar deze dag stond hij een beetje raar te lachen.
Ook aan zijn keukenindeling moest ik erg wennen. Niet dat ik nou zo netjes ben, ik ben tenslotte een dochter van mijn vader. Maar tweeëneenhalf koffiekopje als totale keukenpakket is niet veel. En eer ik die nou eindelijk gevonden had….ze bleken tussen de vuilniszakken en een pak hagelslag te staan.

Anyway, ik vroeg waarom hij zo raar stond te lachen. “Dan kun je het stukje Mango van Hero niet zien tussen mijn tanden”, lispelde hij.
Er schijnt op deze site iemand te zijn die daar over geklaagd had en hij is heel gevoelig voor stukjes rotzooi tussen zijn tanden.
Toen sperde hij zijn muil open en vroeg of ik de mango nog kon zien.
“Nee hoor”, zei ik. “Het is weg”
“Gelukkig”, zuchtte hij opgelucht.
“Maar ik zie nog wel een stukje perzik, Paco”, zei ik er snel achteraan.

Tien minuten later stond ik bij de snackbar, schuw om mij heen kijkend…