Pas op, Zorgen!

Zonder de gebruikelijke arrogante tred beweeg ik me richting Kalmthoutse heide. Met half toegeknepen ogen turend over het droge gedeelte lijkt het alsof ik me in een woestijn bevind.
Niet op een paard maar naast een hond. Een hond met een naam. Mijn eigen naam ben ik niet vergeten. De buitenlucht doet me goed. Mijn huidige lichamelijke toestand, mijn rode hoofd, is niet het resultaat van de zon maar van een slechte nachtrust. De half toegeknepen ogen zijn deels aanleg, deels het gevolg van een lijntje dat me stof heeft gegeven tot nadenken.

‘Zaken gaan niet altijd zoals we willen. Zijn er daardoor positieve puntjes ontstaan?’

Wat later en wat verder word ik in mijn overpeinzingen bruusk opgeschrikt door een automobilist die me de mogelijkheid biedt om veilig het zebrapad over te steken.
‘Lieve hond’ zie ik de bestuurder denken. ‘Bedankt, u hebt vast ook iets liefs’ denk ik terug.

Een vreemde droomgedachte heeft me behoorlijk parten gespeeld. Zorgen om een vreemde gedachte! Over dat lijntje. Een mogelijk lijntje. Misschien moet ik leren om mezelf eraan te houden. Hoe haal ik het in godsnaam in mijn hoofd!
Zorgen, raar woord. Het lijken wel wezens van een vreemde dreigende planeet.
“Pas op, daar komen de Zorgen!” “Wegwezen!”

De droom van mijn voettocht tussen een grote groep samenscholende bomen van bomen laat me niet los. Het heeft iets van een sprookje. Hans en Grietje, Klein Duimpje of iets met erwten.

Waar was ik, waar ben ik? O ja, de weg kwijt, het spoor bijster en de enige aanwezige levende wezens wijzen mij met hun grillige uitwassen alle kanten op.
Mensen met zorgen aan hun hoofd. Je kunt het eraan zien! Hetzelfde met mensen die zorgen baren. Ontsluiten die handel, daar komt de eerste! Hela, ik zie de tweede ook al!
Ik ben verdwaald en hoop op een herkenningspunt. Wat kruimeltjes, erwten, appelflap, stralende of vallende ster. Of een verkeersbord. Verboden in te lopen! Ga door, nu het nog kan! Snel weg. Pas op, een slang!

Of… een huisje als in een sprookje. Oprit, snelweg, bladeren en klinkers en dan plotseling een hutje op de hei. Kakelbont, Zonneschijn of Weltevree, met daarin een prachtige prinses met toverkracht. Hadden die boomlange overjarige knoesten mij wel verkeerd doorverwezen?

‘Zien we elkaar nog?’ vroeg ik. ‘Bomen komen elkaar nooit tegen.’ En bloemen?’
Wat? Ik was verdwaald en stond plotseling oog in oog met een prachtig opgelichte roze sterbloem.

De leeuw was altijd mijn favoriete dier maar nu zou ik een bij willen zijn. Niet om op die schitterende bloem te zitten. Nee, gewoon om er naast wat te liggen zoemen en er een beetje tegenop en tegenaan te kijken. Als ik er maar bij kan zijn. En er bij kan blijven.

Zorgwezen. Het is nogal wat. Wezen baren al een hoop zorgen. Zorgwezen baren net iets meer zorgen.
Zouden er ook Zorgdromen bestaan? Kunnen Zorgen ook dromen? Moeten Zorgen ook baren?
Want dan zijn er ook Zorgwezen. Het zal mij een zorg wezen. Of zijn. Op dit moment toch.

De droom is een droom. Een mooie droom.
Droom. Raar woord.