Pasen? Iets met een haas toch?

Vorige week organiseerde de EO, samen met nog wat instanties in Rotterdam op een grootse manier The Passion: de hervertelling van de laatste uren van Jezus. Tienduizenden mensen waren aanwezig bij de Erasmusbrug en maar liefst 1,7 miljoen mensen keken op televisie naar de live-uitzending. Nee, er liepen geen paashazen rond om paaseieren te verstoppen. Er stonden ook geen donzen kuikentjes opgesteld in rijen van acht. Dat heeft namelijk niet zo heel veel met Pasen te maken. Er was geen Paasbrood, geen Paasbrunch of iets anders wat keurig ingevoegd is in de loop der tijd om er ook commercieel nog een beetje een interessant feest van te maken. Het zit mij niet in de weg. Er is niets mis met lekker eten, donzen kuikentjes en ander geel gedoe. Gezellige voorjaarstaferelen. Maar het is niet de reden waarom we onze Paasdagen vieren.

Voor een land waar vaak geroepen wordt dat het een joods-christelijke traditie heeft is het schrikbarend om te zien hoe veel mensen geen idee meer hebben waar Pasen nu eigenlijk voor staat. Dat Jezus Christus opgestaan is uit de dood; velen kijken je met glazen ogen aan, geen idee over wie je het hebt. Met The Passion proberen de organiserende partijen om het ware Paasfeest weer onder de aandacht te brengen. Danny de Munk beeldde Jezus uit, Frans Bauer was even Petrus. Poppenkast, zo riep de één. Prachtig, vond een ander. Gek genoeg kwamen deze tegenstellingen allebei uit de christelijke hoek. Het evenement was nog niet afgelopen of de eerste opiniestukken verschenen al her en der waarin The Passion werd veroordeeld. Dat je met een stuk tekst, zoals het in de Bijbel staat opgeschreven niet een dergelijk groot publiek kunt bereiken, werd gemakshalve even vergeten.

Als kerken alleen maar de boodschap ‘gaat heen en verkondigt het Evangelie’ willen bezigen binnen de kerkmuren blijven ze een vaste groep mensen aanspreken, maar komt er niemand bij. Dat er zelfs al kerken zijn die de deuren niet eens meer openen op Tweede Paasdag bij gebrek aan belangstelling moet een waarschuwing zijn. Als er door The Passion ook maar één iemand tot het geloof komt is dat al een zegen. Maar in plaats dat toe te juichen gaat men binnen de kerkmuren zitten mokken dat de vorm niet klopt. En dan straks verbolgen reageren als er een christelijke feestdag ingeleverd moet worden voor, ik noem maar een dwarsstraat, het Suikerfeest.